Η υπόθεση του Ν. Γεωργιάδη έχει προκαλέσει ένα σοβαρό πλήγμα στην επικοινωνιακή στρατηγική της Ν.Δ. Σε κάθε επίπεδο, το να πληρώνεις για να σου φέρνουν παιδιά είναι πράξη βαθύτατα απεχθής και η Ν.Δ. όφειλε από την πρώτη στιγμή να δημιουργήσει μια υγειονομική ζώνη γύρω από το συγκεκριμένο πρόσωπο, τουλάχιστον μέχρι να αποδειχτεί πανηγυρικά η αθωότητά του. (Και το «πανηγυρικά» έχει τεράστια σημασία, καθώς η απαλλαγή λόγω αμφιβολιών ή έλλειψης στοιχείων, δεν αρκεί).
Η Ν.Δ., μέσω «κύκλων» της αλλά και διά του γραμματέα της, όχι μόνο δεν κατάφερε να πείσει ότι έχει κάνει κάτι τέτοιο, αλλά επιχείρησε να δώσει πολιτική χροιά στην ιστορία βάζοντάς τη δίπλα στην Novartis, το ΚΕΕΛΠΝΟ και άλλες υποθέσεις, τις οποίες έχει χαρακτηρίσει δικαστικές προβοκάτσιες, στημένες από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η σπουδή του Λ. Αυγενάκη να παράσχει πολιτική κάλυψη στο στέλεχος του κόμματος και να μιλήσει για σκευωρία -να τα ρίξει δηλαδή στον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς όμως να μπορεί να εξηγήσει τι ακριβώς εννοεί- κατάφερε να εμπλέξει όλη την αξιωματική αντιπολίτευση σε μια ιστορία που δεν είναι κατά κανέναν τρόπο υπερασπίσιμη.
Πρόκειται για ένα σοβαρό πλήγμα, το οποίο η Ν.Δ. θα επιχειρήσει να ξεπεράσει οξύνοντας την πόλωση. Πράγματι, στην πόλωση το ηθικό κριτήριο των ανθρώπων αμβλύνεται ή ιεραρχείται χαμηλότερα από την ανάγκη να ηττηθεί ο πολιτικός αντίπαλος.
Ωστόσο, ένα από τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία που χρησιμοποιεί η Ν.Δ. για τη δημιουργία πόλωσης, θα είναι για αρκετό χρονικό διάστημα αχρηστευμένο: η συστηματική τακτική της Ν.Δ. να απομονώνει ανθρώπους από την κυβερνητική παράταξη και να τους στοχοποιεί ηθικολογώντας για τη συμπεριφορά ή το ύφος τους είναι προφανές ότι έχει πάει περίπατο, αφού, μέχρι να ξεφουσκώσει κάπως αυτή η υπόθεση, οι συνειρμοί θα είναι σαρωτικοί.
Πλήγμα έχουν δεχτεί και τα πρόθυμα ΜΜΕ της αντιπολίτευσης, βασικότατα εργαλεία δολοφονίας χαρακτήρων, που εν προκειμένω επιχείρησαν να προστατεύσουν τον Ν. Γεωργιάδη και τη Ν.Δ. με ένα τείχος σιωπής. Τείχος το οποίο κονιορτοποιήθηκε εν ριπή οφθαλμού από την κατακραυγή στα κοινωνικά δίκτυα.
*
Σε ένα άλλο πεδίο η εκδήλωση της πρωτοβουλίας προσωπικοτήτων της Κεντροαριστεράς για την δημιουργία ενός προοδευτικού πόλου έχει, επίσης, προκαλέσει εκνευρισμό στην αντιπολίτευση. Και δεν είναι μόνο η Φ. Γεννηματά που βλέπει το κάποτε φιλόδοξο εγχείρημα του ΚΙΝ.ΑΛΛ. να ξεμένει με μοναδικό πολιτικό κεφάλαιο τον Ευ. Βενιζέλο και τον Α. Λοβέρδο. Είναι κυρίως η Ν.Δ.
Τρία ήταν τα χαρτιά στα οποία είχε ποντάρει η Ν.Δ. από το 2016 πιστεύοντας ότι θα καθαρίσει συντομότατα το πολιτικό τοπίο με έναν εκλογικό περίπατο: Οι αντιδράσεις μιας εξουθενωμένης κοινωνίας, η οποία, από εκεί που πίστεψε ότι θα απαλλαγεί από τα δύο πρώτα Μνημόνια, είχε βρεθεί φορτωμένη με ένα τρίτο. Η κακοπιστία των δανειστών απέναντι σε μια αριστερή κυβέρνηση. Και η ολοκληρωτική πολιτική απομόνωση στην οποία βρισκόταν ο ΣΥΡΙΖΑ στο εσωτερικό της χώρας μετά την ήττα του 2015.
Τίποτε από αυτά δεν βγήκε. Το χάλι στο οποίο βρίσκεται το ΚΙΝ.ΑΛΛ. αποτελεί την απόδειξη ότι η «σκληρή» και «ασυμβίβαστη» αντιπολίτευση δεν παράγει πολιτικό αποτέλεσμα για το παλιό πολιτικό σύστημα. Μοναδικός επικίνδυνος αντίπαλος του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή τη στιγμή, είναι η αποχή και η αδιευκρίνιστη ψήφος.
*
Η επιλογή της Ν.Δ. να συρθεί σε σκληρή εθνικιστική γραμμή για τις Πρέσπες, παρέχοντας πολιτική κάλυψη σε ακροδεξιές και φασιστικές ομάδες, μπορεί να διασφαλίζει την εσωτερική της συνοχή μέχρι τις εκλογές, λειτούργησε όμως καταλυτικά για την αποδέσμευση κεντροαριστερών δυνάμεων από το παλιό πολιτικό κατεστημένο.
Στην κατεύθυνση αυτή, η πρωτοβουλία των κεντροαριστερών μπορεί να παίξει τον ρόλο της, ώστε να μην μετακινηθεί κόσμος της Κεντροαριστεράς από τα συντρίμμια του ΚΙΝ.ΑΛΛ. προς το κόμμα του Κ. Μητσοτάκη.
Παράλληλα η αξιωματική αντιπολίτευση προτάσσει ένα σχέδιο βγαλμένο από τις χειρότερες σελίδες των δύο πρώτων Μνημονίων: Κανείς δεν κερδίζει υποσχόμενος σε μια κοινωνία με 19% ανεργία, επισφαλή απασχόληση και μισθούς 500 ευρώ συνταξιοδοτικό σύστημα βασισμένο στην «επιβράβευση της αποταμίευσης». Πολύ περισσότερο όταν την ίδια στιγμή δεσμεύεται να απαλλάξει τους εργοδότες από ασφαλιστικές εισφορές και φόρους και να κάνει την εργασία ακόμα επισφαλέστερη.
Έτσι η Ν.Δ. αφήνει ελεύθερα για τον ΣΥΡΙΖΑ δύο τεράστια πεδία: αυτό της επαφής με τον προοδευτικό μεσαίο χώρο και αυτό της κοινωνικής πολιτικής, όπου η κυβέρνηση έχει δώσει σαφέστατα δείγματα γραφής, διατηρώντας παράλληλα σταθερή την πορεία βελτίωσης της οικονομίας. Το πώς θα αξιοποιήσει τα πεδία αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργώντας ερείσματα στην Κεντροαριστερά και σπάζοντας το κέλυφος της αποχής, είναι αποκλειστικά στο δικό του χέρι.
*
Κάπου εδώ η συζήτηση έρχεται στις υποκειμενικές αδυναμίες του ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρητικά η συζήτηση για το αν η σωστή στρατηγική πρέπει να κοιτάζει προς την Κεντροαριστερά ή προς την αποχή (όπου βρίσκεται ένα μεγάλο κομμάτι παλιών ψηφοφόρων, καθώς το επίπεδο πολιτικής εκπροσώπησης των δυνάμεων στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ είναι για κλάματα) καταλήγει συνήθως εκεί από όπου θα έπρεπε να ξεκινάει: ένα κόμμα που θέλει να ανασυγκροτήσει τις κοινωνικές του συμμαχίες και να κερδίσει τις εκλογές με το πολιτικό του πρόγραμμα, οφείλει να κάνει και τα δύο. Για να το καταφέρει, όμως χρειάζεται ηγεμονία, και ηγεμονία σημαίνει αυτοπεποίθηση. Και -σε αντίθεση με την κυβέρνηση- η αυτοπεποίθηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι εξαιρετικά ευάλωτη εξαιτίας των σεισμικών ανακατατάξεων του 2015, της αυστηρότητας με την οποία η Αριστερά κρίνει τις αντιφάσεις και τα ελλείμματά της, καθώς και του «παραταξιακού» τρόπου με τον οποίο το κόμμα λειτουργεί παραδοσιακά, εγκλωβίζοντας την πολιτική συζήτηση στις εσωτερικές διαχωριστικές γραμμές και την ανάδειξη στελεχών στους ανταγωνισμούς των μηχανισμών.
Υπό την έννοια αυτή, ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε κορμό ενός προοδευτικού πόλου περνάει και μέσα από την αποφασιστική υπέρβαση -και όχι συγκάλυψη- των εσωτερικών του αδυναμιών.
Άγγελος Τσέκερης
Πηγή: Η Αυγή
