Και τώρα, χωρίς βαρβάρους, δηλαδή χωρίς «πρόγραμμα» και Μνημόνια, τι κάνουμε; Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι το καλοκαίρι του 2018 θα υπάρξει η «έξοδος», χωρίς νέα προαπαιτούμενα, έστω και αν οι βλοσυρές ουρές του Μνημονίου θα παραμείνουν για κάμποσο διάστημα. Άρα, σε αυτή την περίπτωση, μπορούμε να πούμε «τέλος καλό, όλα καλά»;
Ας σοβαρευτούμε: Η έξοδος από το μνημονιακό πρόγραμμα είναι μια σημαντική στιγμή, μια μεγάλη τομή, ωστόσο ο δρόμος για την έξοδο από την εποπτεία, η έξοδος από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό υπέρτερων δυνάμεων στην Ευρώπη, που επιδιώκουν τη διαιώνιση του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος και τη στρατηγική ήττα της Αριστεράς στην Ελλάδα -και όχι μόνο-, θα συνεχιστεί.
Γι’ αυτό, λοιπόν, χρειάζεται από σήμερα η εκπόνηση ενός ολοκληρωμένου πολιτικού σχεδίου, που να λαμβάνει υπόψη τους σχεδιασμούς του αντιπάλου, τους διεθνείς συσχετισμούς, αλλά και τις υπαρκτές δυνατότητες. Ένα σχέδιο, στο έδαφος της Αριστεράς, με ορατή την πολιτική βούληση να βγει η χώρα από τον φαύλο κύκλο της λιτότητας, της αναδιανομής της φτώχειας και να αντιμετωπίσει αποφασιστικά, αυτή τη φορά, τον πολιτικό και κοινωνικό συντηρητισμό. Ένα σχέδιο, τέλος, που να ανοίγει δρόμους μετασχηματισμού κράτους και κοινωνίας.
Ασφαλώς, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Απαιτεί ενότητα των δυνάμεών μας, διάλογο στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, συνεχή διαβούλευση με την κοινωνία των πολλών, στοχοπροσήλωση, έμπνευση, τομές και ρήξεις εκεί που χρειάζεται.
Η συζήτηση για το «μετά» έχει ήδη αρχίσει και η διήμερη πανελλαδική συνάντηση του ρεύματος ιδεών της πρωτοβουλίας μελών 53+, που έγινε τις προηγούμενες ημέρες, εντάσσεται σε αυτή την ανάγκη. Το ντοκουμέντο μας αποτελεί μια ουσιαστική, ελπίζουμε, συμβολή σε έναν διάλογο, που δεν αφορά μόνο τα μέλη του κόμματος, αλλά και την ευρύτερη Αριστερά, τη ριζοσπαστική οικολογία, όσες δυνάμεις, κοινωνικές και πολιτικές, αναζητούν, η κάθε μία με τον δικό της τρόπο, την έξοδο από τα Μνημόνια και την επιτροπεία, όπως και την αναζήτηση απελευθερωτικών δρόμων για τα κοινωνικά στρώματα που μας ενδιαφέρουν.
Στο κείμενό μας δεν παρουσιάζουμε έτοιμες λύσεις, δεν προτείνουμε «συνταγές». Επιχειρούμε να δείξουμε δρόμο και κατεύθυνση. Να μιλήσουμε με ειλικρίνεια, με διάθεση αναστοχασμού. Να διερευνήσουμε τα λάθη, τις παραλείψεις, τις παγίδες του προηγούμενου μεγάλου διαστήματος και μέσα από αυτά, μέσα από το «πριν», να αναζητήσουμε το μέλλον.
Άλλωστε εντός του «μετά», δεν είναι μόνο οι οικονομικοί δείκτες και το σχέδιο για την ανάπτυξη, που ασφαλώς είναι κρίσιμες πλευρές. Δεν είναι μόνο το χρέος και η αναγκαία απομείωσή του χωρίς νέα προαπαιτούμενα. Δεν είναι μόνο η ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης των υπέρογκων πρωτογενών πλεονασμάτων. Σε αυτή την πορεία θα χρειαστούν νέες μεγάλες θεσμικές τομές προς όφελος των πολλών. Δείγματα γραφής υπάρχουν: η μεγάλη τομή στην Υγεία με την κάλυψη των ανασφάλιστων. Το δίχτυ προστασίας για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που ζουν στο όριο ή και κάτω από το όριο της φτώχειας, τομές που έβαλαν φρένο σε μια γενικευμένη ανθρωπιστική κρίση.
Θα χρειαστούν, επίσης, τομές, που θα προκύψουν μέσα από ιδεολογικές συγκρούσεις. Επίσης υπάρχουν δείγματα γραφής: ιθαγένεια, αντιρατσιστικός νόμος, σύμφωνο συμβίωσης, νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου, κατάργηση φυλακών τύπου Γ’, ουσιαστική κατάργηση φυλακών ανηλίκων, φαρμακευτική κάνναβη κ.ά.
Αυτά τα δείγματα γραφής, που γέμισαν την Αριστερά με υπερηφάνεια, αποτελούν τον οδηγό για τη συνέχεια. Δείχνει ότι μπορούμε κι αλλιώς, μακριά από αχρείαστες ισορροπίες και συμβιβασμούς, που συμβάλλουν στην απαξίωση ή στην αίσθηση ότι είναι όλοι ίδιοι.
Χρειαζόμαστε, λοιπόν, ένα νέο κύμα ριζοσπαστισμού, κινήσεις και πρωτοβουλίες που θα σηματοδοτούν μια αριστερή αντεπίθεση, που θα ενισχύουν τον κοινωνικό, ταξικό και διεθνιστικό προσανατολισμό μας, το αξιακό και ιδεολογικό φορτίο της Αριστεράς.
Από τα ζητήματα που αφορούν την υπεράσπιση του κόσμου της εργασίας, την αύξηση του βασικού μισθού και τις συλλογικές συμβάσεις έως την ουσιαστική αντιμετώπιση της σκοταδιστικής στάσης και πρακτικής σημαντικού μέρους της Εκκλησίας. Από τη θαρραλέα επίλυση του μακεδονικού ζητήματος, χωρίς επιρροές από παλιές λανθασμένες θέσεις ή μπρος – πίσω εξαιτίας πιέσεων, έως παρεμβάσεις σε πολλαπλά επίπεδα, που θα διευρύνουν τις ελευθερίες, τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα.
Από τη θεσμική κατοχύρωση της προστασίας της πρώτης κατοικίας έως διορθωτικές κινήσεις για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές και το ασφαλιστικό. Από τις «ελεύθερες παραλίες» χωρίς (μεγαλο)ιδιωτικά συμφέροντα έως την οριστική επίλυση των Σκουριών προς όφελος του περιβάλλοντος και των κατοίκων.
Χρειαζόμαστε ένα νέο κύμα αριστερού και οικολογικού ριζοσπαστισμού, που θα συμβάλλει και θα διαμορφώνει, μέσα από αντιφάσεις είναι η αλήθεια, τους όρους μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας, με σαφές αριστερό, οικολογικό και προοδευτικό πρόσημο.
Χρειαζόμαστε ένα κόμμα που θα αντιμετωπίζει τη λογική του κυβερνητισμού, που έχει ρίξει ήδη τους σπόρους του, ένα κόμμα σε διαρκή επαφή με την κοινωνία και τα κινήματα, που θα λειτουργεί συλλογικά και δημοκρατικά και θα μπορεί να ακυρώνει φαινόμενα συγκεντρωτισμού, αλαζονείας, παραγοντισμού, προσωπικών πολιτικών ή τη σαφή μετατόπιση του κέντρου λήψης των αποφάσεων στο κυβερνητικό σχήμα.
Χρειαζόμαστε μια κυβέρνηση που η σταθερότητά της θα βασίζεται στην ηγεμονία, τη δυναμική των ιδεών της Αριστεράς, τη διαρκή διαβούλευση με την κοινωνία των πολλών και ασφαλώς όχι στην επιβολή ή την υποχώρηση σε ζητήματα αρχών, την αδιέξοδη ισορροπία τρόμου, που μόνο τον πολιτικό αντίπαλο εξυπηρετεί.
Η σύγκρουση, ιδεολογική και πολιτική, με τη Νέα Δημοκρατία χρειάζεται να γίνει επί της ουσίας, επί των πραγματικών ζητημάτων, των πραγματικών διαχωριστικών γραμμών και όχι με αδιέξοδα, επικοινωνιακού τύπου συνθήματα. Αν μιλήσουμε ειλικρινά, αν εστιάσουμε στην καθημερινότητα. Αν είμαστε σταθερά στο πλευρό των κοινωνικά αδύναμων και αδικημένων, αν τολμήσουμε στη διεθνή σκηνή και υπερασπιστούμε με πείσμα και έμπνευση την ειρήνη, τότε δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα είμαστε νικητές και νικήτριες.
Η Κατερίνα Κνήτου είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ
Πηγή: Η Αυγή
