«Πολιτικό έγκλημα» χαρακτήρισε η Αννα Διαμαντοπούλου το νομοσχέδιο για την παιδεία που, παρά τις αλλεπάλληλες προσπάθειες της αντιπολίτευσης με τις ονομαστικές ψηφοφορίες, ψηφίστηκε χθες στη Βουλή.
Παράξενο το γεγονός ότι για πρώτη φορά χαρακτηρίζει τόσο «βαριά» η πρώην υπουργός Παιδείας μια νομοθετική πρωτοβουλία. Ειδικά δε όταν έχουν προηγηθεί μνημόνια, νόμοι και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που δεν ήταν μόνο πολιτικά, αλλά κυριολεκτικά εγκλήματα σε βάρος των πολιτών.
Κύριο επιχείρημά της για τον βαρύ αυτόν χαρακτηρισμό είναι η υπερψήφιση του δικού της νομοσχεδίου, που στην ουσία μετέτρεπε τα δημόσια πανεπιστήμια σε ιδιωτικούς οργανισμούς, από το συγκυριακό τότε 80% των βουλευτών. Η συγκεκριμένη αυτή πλειοψηφία, εξάλλου, δεν ήταν παρά ο προάγγελος της επερχόμενης συγκυβέρνησης Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ, που λίγο αργότερα, υπό τον Λουκά Παπαδήμο, εξασφάλισε 255 βουλευτές.
Ηταν σφοδρές οι αντιδράσεις (καθηγητών, φοιτητών αλλά και πρυτάνεων) απέναντι στον Νόμο Διαμαντοπούλου, που καταργούσε κάθε δημοκρατική διαδικασία εκλογών των διοικήσεων των ΑΕΙ όπως και όλες τις δημοκρατικές διεργασίες μέσα στα Ιδρύματα, ακόμα και στις φοιτητικές παρατάξεις, και που προέβλεπε σειρά κατασταλτικών μέτρων τα οποία ήταν απολύτως άσχετα με την αναβάθμιση των ΑΕΙ.
Ολα αυτά, εξάλλου, απέτρεψαν εξ αρχής την εφαρμογή του «περίφημου» Νόμου. Ενας νόμος που με το πρόσχημα μιας αυθαίρετης και θολής αξιολόγησης των καθηγητών έδινε στα υβριδικά συμβούλια και τους διορισμένους πρυτάνεις τη δυνατότητα να αποφασίζουν μόνοι τους για την τύχη και την ακαδημαϊκή καριέρα των συναδέλφων τους.
Η προσπάθεια να καταργηθεί από το παράθυρο το Σύνταγμα και ειδικά το άρ. 16 για τη δημόσια παιδεία δεν ήταν για το 80% των βουλευτών πολιτικό έγκλημα, μια και οι εκπρόσωποι των τριών κομμάτων συμφωνούσαν, άσχετα με τις αντιρρήσεις της πανεπιστημιακής κοινότητας στο σύνολό της, ότι ο απόλυτος εχθρός ήταν το άσυλο και οι αιώνιοι φοιτητές.
Εντούτοις, ο επόμενος υπουργός Παιδείας επί συγκυβερνήσεως και εν μέσω σφοδρών αντιδράσεων ανέστειλε την εφαρμογή του Νόμου σχεδόν στο σύνολό του και όταν ο μεθεπόμενος υπουργός τον έθεσε σε λειτουργία έδωσε στους πρυτάνεις το περιθώριο να εξαντλήσουν τη θητεία τους πριν παραχωρήσουν τις θέσεις τους στους εξωτερικούς «σωτήρες» των ΑΕΙ.
Στην ουσία, αυτό που ακολούθησε ήταν ο «διορισμός» με ηλεκτρονικές αρχαιρεσίες, λόγω των αντιδράσεων, των νέων Συμβουλίων, η χαρά για την κατάργηση του ασύλου, χωρίς ωστόσο να τολμήσει κανείς εμπράκτως να εφαρμόσει τη συγκεκριμένη διάταξη που προέβλεπε την «Απομάκρυνση από το μοντέλο χωροταξικού ορισμού και επιστροφή στις ρίζες του ασύλου», η διαγραφή κάποιων μακροχρόνιων φοιτητών και, τέλος, η τρομακτική κρίση που προέκυψε όταν ο λάτρης της «προφορικής» αξιολόγησης Κυριάκος Μητσοτάκης κατάργησε στην ουσία τους «υπό αναγκαστική διαθεσιμότητα» διοικητικούς υπαλλήλους, με αποτέλεσμα την πλήρη και επί μήνες αποδιάρθρωση της λειτουργίας των ΑΕΙ.
Η πολύμηνη απεργία και οι διώξεις ακόμα και κατά πρυτάνεων είχαν δημιουργήσει πλήρη αναταραχή στα ΑΕΙ και μάλιστα οι ίδιοι οι πρυτάνεις ομόφωνα ζητούσαν να σταματήσουν οι άδικες διώξεις.
Τότε, με συκοφαντικά δημοσιεύματα τα ΜΜΕ της «ελεύθερης» ενημέρωσης των καναλαρχών σπίλωναν ανενόχλητα πρυτάνεις και καθηγητές, ισχυρίζονταν ψευδέστατα ότι οι απεργοί πληρώνονταν κανονικά, ενώ κυριαρχούσε επί μήνες η μόνιμη επωδός ότι το άσυλο χρησιμεύει για την κατασκευή μολότοφ.
Ο σημερινός αρχηγός της Ν.Δ. συνεχίζει φυσικά να ασπάζεται αυτόν τον ισχυρισμό προκειμένου να πείσει ότι για όλα φταίει το πανεπιστημιακό άσυλο και όχι η νεοφιλελεύθερη λογική του, που θέλει τους μαθητές και τους φοιτητές πελάτες ενός κερδοφόρου και ιδιωτικού συστήματος εκπαίδευσης.
Μιλάει για πολιτικό έγκλημα η Αννα Διαμαντοπούλου, αλλά δεν διατύπωσε τον παραμικρό χαρακτηρισμό για το πού οδηγεί η ιδιωτικοποίηση στην παιδεία. Δεν μπορεί παρά να έχουν αντιληφθεί τόσο η ίδια αλλά και όσοι την υποστηρίζουν τη συμπεριφορά των ιδιοκτητών ιδιωτικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων απέναντι στους καθηγητές-υπαλλήλους «μιας χρήσης», σε μαθητές με αναπηρία ή σε παιδιά φτωχών οικογενειών. Για όλους αυτούς η αξιολόγηση είναι η καραμέλα για την επιβολή του εργασιακού μεσαίωνα.
Κι όταν γίνονται προσπάθειες στοιχειώδους προστασίας και νομιμότητας, οι υπέρμαχοι της «αξιολόγησης» Μητσοτάκης, Διαμαντοπούλου, Βενιζέλος βρίσκονται στο πλευρό του κάθε αχαλίνωτου ιδιοκτήτη και απολύτως απέναντι στους εκπροσώπους των εκπαιδευτικών. Το ότι μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα σε βάρος μαθητών, σπουδαστών αλλά και του Δημοσίου προέκυψαν ακριβώς από τέτοιου είδους πανάκριβα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια και ΙΕΚ «κολλητών» και «κουμπάρων», που είχαν παράλληλα πανεπιστημιακές διασυνδέσεις και θέσεις, δεν πτοεί φυσικά τους οπαδούς της κατάργησης του άρ. 16.
Το χειρότερο πολιτικό έγκλημα -αν μπορεί κάποιος να το χαρακτηρίζει έτσι- είναι η βολική διασπορά φόβου στους πολίτες για το τρομερό άσυλο, λες και μόνο μέσα στα προαύλια πανεπιστημίων φυτρώνουν οι μολότοφ, ενώ επί της ουσίας όλα αυτά αφορούν την απεγνωσμένη προσπάθεια να περάσει η ανώτατη παιδεία σε ιδιωτικά χέρια και συμφέροντα. Να κλείσει οριστικά η πόρτα στα παιδιά των οικογενειών με χαμηλά εισοδήματα, τα οποία μόνο αν ξεπατώνονται στο διάβασμα μπορεί να κερδίζουν και μια «γενναιόδωρη» υποτροφία, έτσι για… ξεκάρφωμα.
