Τη συνέντευξη πήρε ο Τάσος Γιαννόπουλος
Η Kathy Gebel, από την Επιτροπή Διεθνών Σχέσεων της Νεολαίας του κόμματος της γερμανικής Αριστεράς (Die Linke), φοιτήτρια ψυχολογίας και ακτιβίστρια βρέθηκε αυτές τις ημέρες στην Ελλάδα για να συμμετάσχει, μαζί με άλλους αντιπροσώπους της Αριστεράς από την Ευρώπη και τον κόσμο, στο εναλλακτικό camping της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ.
Η πολύ ζωντανή συζήτησή μαζί της περιστράφηκε γύρω από την προεκλογική αντιπαράθεση στη χώρα της, δύο ακριβώς μήνες πριν τις εθνικές κάλπες, από τις οποίες η γερμανική Αριστερά φιλοδοξεί να «βγει» με διψήφιο ποσοστό, το πολιτικό κλίμα αλλά και την προσπάθεια του «Die Linke» να αλλάξει την εικόνα που καλλιεργούν τα συστημικά ΜΜΕ και το συντηρητικό πολιτικό μπλοκ για την Ελλάδα.
«Καταδικάζετε τη βία;»
Ως προς τις πρόσφατες διαδηλώσεις στο Αμβούργο, η Kathy Gebel επισημαίνει στο Left.gr ότι, τόσο το κόμμα της Αριστεράς όσο και η Νεολαία, συμμετείχαν με ιδιαίτερη μαζικότητα και επιτυχία στις κινητοποιήσεις ενάντια στη Σύνοδο της G20 προσπαθώντας να κάνουν μία δημιουργική διαμαρτυρία.
Οι διαδηλώσεις, όμως, επισκιάστηκαν από την αστυνομική βαρβαρότητα η οποία «στην αρχή ήταν σαν να μην υπάρχει για τα media και τους πολιτικούς των συστημικών κομμάτων που μιλούσαν για την “βία της αριστεράς” και καλούσαν, με πρώτο τον υπουργό Δικαιοσύνης της Γερμανίας, σε εκδηλώσεις και συναυλίες ενάντια στη ριζοσπαστική αριστερά (κάτι αντίστοιχο είχαμε ως τώρα μόνο ενάντια στην ακροδεξιά της χώρας)».
«Φοβηθήκαμε ότι αυτή η δραματοποιημένη παρουσίαση των επεισοδίων και η σύνδεσή τους με τη ριζοσπαστική Αριστερά (σ.σ.: σας θυμίζει κάτι;) θα είχε αρνητική επίδραση, όπως είχε συμβεί μερικά χρόνια πριν με τις διαδηλώσεις στη Φρανκφούρτη κατά των πολιτικών της ΕΚΤ», σχολιάζει η Kathy Gebel συμπληρώνοντας, ωστόσο, ότι οι μετρήσεις της κοινής γνώμης που ακολούθησαν δεν επιβεβαίωσαν τους φόβους του Die Linke.
Όπως άλλωστε φάνηκε ξεκάθαρα, τα περιστατικά βίας δεν είχαν σχέση με τον χώρο της Αριστεράς και της αυτονομίας ενώ η αστυνομική βία κατά (ακόμα και) δημοσιογράφων των mainstream media και οι απαγορεύσεις στην πρόσβαση δημοσιογράφων στις συνεδριάσεις της G20, άλλαξε το κλίμα και την οπτική της συζήτησης για τα γεγονότα του Αμβούργου.
(πρόσφατη ανάρτηση στη σελίδα της Νεολαίας του Die Linke στο facebook, με αναφορά στους εκατοντάδες σοβαρά τραυματίες των πρόσφατων διαδηλώσεων)
Η κοινωνική δικαιοσύνη στο (προεκλογικό) επίκεντρο
Αυτές τις ημέρες στη Γερμανία οι Σοσιαλδημοκράτες (SPD), οι Πράσινοι και η Αριστερά θέτουν επί τάπητος τα ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης προσπαθώντας να στρέψουν την προεκλογική ατζέντα πέρα από την εστίαση στην προσφυγική κρίση ένα θέμα που ευνοεί την ακροδεξιά της Εναλλακτικής για τη Γερμαία (Afd), η οποία, βασιζόμενη στην ξενοφοβική ρητορική είχε σημειώσει μεγάλη άνοδο το προηγούμενο έτος, με αποκορύφωμα την εκλογική της επιτυχία στο κρατίδιο Fanchen – Anhalt με 24%. Η προσφυγική κρίση και η αντιπαράθεση για τη «διαχείρισή» της έχει, άλλωστε, περάσει σε δεύτερη μοίρα μετά τη συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας.
«Πολλά περισσότερα απ’ όσα αντέχει η Δεξιά, ελάχιστα απ’ όσα χρειάζονταν οι πρόσφυγες»
Σε ερώτησή μας για την διαχείριση του προσφυγικού από τη Μέρκελ, η Kathy Gebel τόνισε χαρακτηριστικά: «Από μία συντηρητική οπτική ήταν πολύ… αριστερή αλλά από μία αριστερή σκοπιά δεν ήταν τίποτα και είναι εντελώς αποπροσανατολιστικό και γελοίο να αποκαλούμε την γερμανίδα καγκελάριο “σωτήρα των προσφύγων”». «Η Μέρκελ ήταν αυτή που έκανε τη συμφωνία για να κρατήσει τους πρόσφυγες μακριά από την Ευρώπη. Ως Αριστερά, έχουμε κάνει διαδηλώσεις, και μάλιστα πρόσφατα στην πόλη που εγώ ζω, ενάντια στην πολιτική της Μέρκελ στο προσφυγικό καλώντας τη να κάνει κάτι για αυτούς και όχι να κρατάει το πρόβλημα μακριά, την ώρα που οι συντηρητικοί την κατηγορούν ότι έχει κάνει πάρα πολλά υπέρ των προσφύγων».
Η (απο)καθήλωση του SPD και η αντιπαράθεση εντός της Αριστεράς
«Είμαι πολύ σκεπτική σχετικά με τη συνεργασία της Αριστεράς με τους Σοσιαλδημοκράτες. Όταν ο Σουλτς αναδείχθηκε ως υποψήφιος του SPD πολλοί θεώρησαν ότι κάτι θα αλλάξει, ότι η Σοσιαλδημοκρατία αλλά και η πολιτική ατζέντα στη χώρα θα στραφεί σε προοδευτική κατεύθυνση. Όταν, όμως λίγο αργότερα, δημοσιοποιήθηκε το πρόγραμμα του SPD, τίποτα δεν είχε αλλάξει, όπως ακριβώς συμβαίνει και με την παρουσία τους στην κυβέρνηση του μεγάλου συνασπισμού με τους Χριστιανοδημοκράτες. Παραμένουν οι ίδιοι άνθρωποι, δεν υπάρχει ελπίδα αλλαγής κατά τη γνώμη μου»: Με αυτά τα λόγια περιγράφει η Kathy Gebel την άποψή μεγάλης μερίδας της Νεολαίας του Die Linke την ώρα που οι δημοσκοπική καθήλωση των Σοσιαλδημοκρατών κάνει ούτως ή άλλως ανέφικτο το σενάριο ενός προοδευτικού κυβερνητικού σχηματισμού (με τη συμμετοχή SPD-Πρασίνων και Die Linke) μετά τις εκλογές.
Το ζήτημα (σ.σ.: της συνεργασίας ή όχι με το SPD) παραμένει ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο εντός της Αριστεράς και η εσωκομματική αντιπαράθεση είναι διαρκής: «Αρκετοί θεωρούν ότι συμμετέχοντας σε έναν συνασπισμό με τους Σοσιαλδημοκράτες θα καταφέρναμε να “περάσουμε” ένα μέρος των ιδεών μας και των προτάσεών μας, κάτι που είναι πολύ καλύτερο από το τίποτα και μειώνει το απογοητευτικό συναίσθημα που έχουμε σε κάθε προεκλογική εκστρατεία: ότι δεν πρόκειται να κυβερνήσουμε, και να εφαρμόσουμε τις πολιτικές μας, όσο καλά και να τα πάμε.
Εγώ, αντίθετα, θεωρώ ότι σε μια ενδεχόμενη κυβερνητική συνεργασία με SPD και Πράσινους (ο λεγόμενος κόκκινο-κόκκινο-πράσινος συνασπισμός) δεν θα καταφέρουμε να επιβάλουμε την πολιτική μας ή μέρος αυτής και θα βλάψουμε το κόμμα μας ταυτίζοντας το με δυνάμεις που οι πολίτες απορρίπτουν γιατί δεν εμπιστεύονται. Δεν μπορούμε να βάλουμε αυτήν τη συνειδητή εμπιστοσύνη στην Αριστερά δίπλα σε αναξιόπιστους ανθρώπους και κόμματα, μολονότι λένε σε θεωρητικό επίπεδο παρόμοια πράγματα με αυτά που προτείνει το Die Linke».
Ανεξάρτητα, βέβαια, από την ανάλυση του καθενός και της καθεμιάς, ο «κόκκινο-κόκκινο-πράσινος συνασπισμός» (σ.σ.: ο οποίος φάνταζε εφικτός μετά την δημοσκοπική έκρηξη του SPD όταν ανακοινώθηκε ο Σουλτς ως υποψήφιος για την Καγκελαρία), σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις δεν θα πετύχει την πλειοψηφία και άρα «δεν πρέπει να αποτελεί θέμα συζήτησης πλέον».
«Εξαιρετική και συντροφική η σχέση με τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ»
Η κουβέντα έφτασε και στη σχέση του Die Linke με την ελληνική Αριστερά αλλά και την θέση του για την ελληνική κυβέρνηση: «Κάποιοι βλέπουν κριτικά την κυβερνητική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, όλοι όμως αναγνωρίζουν τις δυσκολίες και την αναγκαιότητα συμβιβασμών και σίγουρα όλοι είμαστε πολύ χαρούμενοι για τη συνεργασία και την κοινή πορεία μας με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ. Μέσω της Ευρωπαϊκής Αριστεράς έχουμε ιδανική συνεργασία και άριστες σχέσεις και αναγνωρίζουμε την αξία του να μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον».
Το Die Linke, υπογραμμίζει η Kathy Gebel, «όλα αυτά τα χρόνια προσπαθεί να εξηγήσει στη Γερμανική κοινωνία ότι είναι άλλοι οι λόγοι για την κρίση στην Ελλάδα και την ευρωζώνη από αυτούς που προβάλλει η κυρίαρχη αφήγηση, ότι η στρατηγική του Σόιμπλε απλά δεν δουλεύει.
Με πολύ σοβαρό και καθαρό τρόπο εξηγούμε ότι δεν είναι ευθύνη του ελληνικού λαού η κρίση και ότι τα προγράμματα λιτότητας δεν είναι “βοήθεια” ενώ επίσης τονίζουμε τη σημασία της αλληλεγγύης προς την Ελλάδα η οποία σηκώνει το βάρος της προσφυγικής κρίσης».
Η κρίση στην ευρωζώνη δεν είναι τόσο ζήτημα νομίσματος αλλά αρχιτεκτονικής της ίδιας της Ένωσης και φυσικά , όπως αναφέρει η συνομιλήτριά μας, «δεν ήταν πρόταση της γερμανικής Αριστεράς, απ’ όσο ξέρω, το Grexit».
Δουλειά στις γειτονιές
Όσον αφορά στα εργαλεία που χρησιμοποιεί το die Linke για την εμπλοκή στην πολιτική των κοινωνικών στρωμάτων που (θέλει να) εκπροσωπεί, η Kathy Gebel περιγράφει τη «μέθοδο του καμβά» (canvassing) ως τον καλύτερο τρόπο διείσδυσης της Αριστεράς στις γειτονιές και της επανασύνδεσής της με τον κόσμο της Εργασίας. Μια δουλειά που πρέπει να γίνεται συνέχεια και να συνεχιστεί αμέσως μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη.
«Κάθε μέλος της οργάνωσης αναλαμβάνει ένα οικοδομικό τετράγωνο και προσπαθεί να επικοινωνήσει, χρησιμοποιώντας διάφορα “εργαλεία” με τον κόσμο που κατοικεί εκεί. Ανάλογα με την κλίμακα “συμπάθειας” προς τις δομές και τις δράσεις της Αριστεράς (που μπορεί να φτάνει από την ενεργή συμμετοχή ή την απλή στήριξη μέχρι την πλήρη αδιαφορία ή και εχθρική στάση), αποφασίζεις αν θα ξαναχτυπήσεις την πόρτα του ώστε η συζήτηση να εμβαθύνει. Αυτή είναι μια καλή προσέγγιση και δεν πρέπει να γίνεται σε προεκλογική περίοδο αλλά σε μόνιμη βάση ώστε να χτιστεί μία σχέση εμπιστοσύνης και διάρκειας με τους καθημερινούς ανθρώπους. Πρέπει να πάψουμε να φοβόμαστε τη συζήτηση, ακόμα και με ψηφοφόρους του Afd, πρέπει να τους πείσουμε ότι είναι λάθος, πρέπει να τους δείξουμε ότι υπάρχει πραγματική εναλλακτική και αυτή είναι στην Αριστερά, αντί να τους αποστρεφόμαστε σαν να είμαστε ελιτιστές επειδή, είναι άβολο για εμάς».
Μια αριστερή νεολαία στη σημερινή Γερμανία
«Ως νεολαιίστικη οργάνωση της Αριστεράς πρέπει να έχουμε πιο ριζοσπαστική προσέγγιση από το κόμμα, να του ασκούμε κριτική και να του δείχνουμε τα λάθη του», συμπληρώνει αναφερόμενη στην κατάσταση στον χώρο της νεολαίας. «Πρέπει να μιλάμε στους νέους ανθρώπους με τη δική τους γλώσσα αλλά γνωρίζοντας ότι τα προβλήματά τους εντάσσονται σε ένα ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο. Δεν αρκεί να επικεντρώνεσαι μόνο σε ζητήματα της νεολαίας ως οργάνωση, αυτό το κάνουν και οι mainstream πολιτικοί, αλλά αντίθετα πρέπει να βλέπεις τη μεγάλη εικόνα.
Αν φυσικά μιλάμε για νέους πρόσφυγες, προφανώς αποτελούν ξεχωριστή κατηγορία αλλά την ίδια στιγμή έχουν ακριβώς τα ίδια ζητήματα να αντιμετωπίσουν με τους υπόλοιπους πρόσφυγες, το κύριό τους πρόβλημα είναι ακριβώς ότι ζουν στις ίδιες κακές συνθήκες, δεν μπορούν να βρουν δουλειά, υφίστανται τις πολιτικές που καταπιέζουν όλους τους πρόσφυγες».
Ως προς τα πολιτικά και επικοινωνιακά εργαλεία της οργανώσής της συμπληρώνει: «Το canvassing είναι ένας νέος τρόπος εμπλοκής στην πολιτική και προσπαθούμε ως Νεολαία του Die Linke να τον αξιοποιήσουμε. Επίσης, αναζητούμε δημιουργικές μεθόδους ανάδειξεις ζητημάτων που δεν συναντάς στα παραδοσιακά κόμματα (όπως νέες φεμινιστικές προσεγγίσεις) και νέα εργαλεία (από memes στα social media μέχρι ιδεολογικά σεμινάρια και workshops) ενώ διοργανώνουμε και ένα summer camp, όπως αυτά που πραγματοποιεί και η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ».
Πηγή: Left
