Το πρόστιμο του 1.635.000 ευρώ, από την Επιθεώρηση Εργασίας στην τράπεζα Πειραιώς για πάνω από 100 (!) παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας – απλήρωτες υπερωρίες, ωράρια λάστιχο κλπ..κλπ..- μας υπενθυμίζει για ακόμα μια φορά ότι η «ανάπτυξη» που το κεφάλαιο επιτυγχάνει, γίνεται πάντα με τον βίαιο εξαναγκασμό των εργαζομένων να… «επενδύσουν» στις δουλειές του, δια μέσου της, παράνομα ή νόμιμα αδιάφορο, απλήρωτης εργασίας τους.
Μιλώντας ειδικά για το ελληνικό κεφάλαιο εκατομμύρια εκατομμυρίων απλήρωτες ώρες εργασίας, επιπλέον αυτών που νόμιμα αυτό καρπώνεται είναι αυτές που στήριξαν όλα τα προηγούμενα χρόνια την «εξουσία» του. Η συνεχής διεύρυνση του μέρους εκείνου της υπεραξίας που παράγουν οι εργαζόμενοι και που θα πηγαίνει στις δικές του τσέπες ήταν ο κανόνας.
Οταν τα «νόμιμα μέτρα» δεν φτάνουν, ο, δια της βίας εξαναγκασμός των εργαζομένων στην «ανάπτυξη» τους γίνεται ο κανόνας. Αυτό με την σειρά του σημαίνει ότι το ελληνικό κεφάλαιο δεν έχει καμιά διάθεση να στηρίξει έναν νέο «ενάρετο κύκλο της ανάπτυξης» που θα αμφισβητεί αυτά τα κεκτημένα του. Όχι τόσο γιατί δεν έχει τα χρήματα να επενδύσει αλλά γιατί όλες τις προηγούμενες δεκαετίες έτσι έχει μάθει να κάνει τις δουλειές του. Να αναπαράγει την εξουσία του χωρίς κανένα ρίσκο. Αυτό είναι το όνειρο τους, το αφήγημα που έχουν να προσφέρουν στον κόσμο της εργασίας και για το μέλλον.
Η εμμονή του, δια μια μέσου των δανειστών στην μη κατοχύρωση του κατώτατου μισθού, στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων κλπ, δεν υποδηλώνει τίποτα άλλο παρά αυτή την αδυναμία του και συνάμα την προσπάθεια του να υποχρεώσει τον κόσμο της εργασίας στη συμμετοχή του στον νέο αναπτυξιακό κύκλο χωρίς όμως κανένα δικαίωμα… συνεταίρου. Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα της πρόσφατης παρέμβασης του ΣΕΒ με την απάντηση του στην Εθνική Στρατηγική Ανάπτυξης.
Τούτων δοθέντων δύο δρόμοι υπάρχουν για τον κόσμο της εργασίας, τόσο δια μέσου του συνδικαλιστικού του κινήματος, αλλά και μέσα από άλλες μορφές και πρέπει, κατά την ταπεινή μας γνώμη να τους ακολουθήσει ταυτόχρονα:
Ο ένας είναι να αξιοποιήσει το οποίο θεσμικό πλαίσιο και τα εργαλεία που σήμερα φαίνονται ότι διαμορφώνονται, αλλά κυρίως την εκφρασμένη πολιτική βούληση να σταματήσει να θυμίζει η αγορά εργασίας «ζούγκλα». Το πρόστιμο στην τράπεζα Πειραιώς δεν είναι, μόνο ένα μήνυμα που απευθύνεται προς το κεφάλαιο, αφορά πρωτίστως το κίνημα των εργαζομένων.
Ο άλλος είναι να αρχίσει να σκέφτεται πάνω στο πώς μπορεί να αξιοποιήσει προς όφελος του, το νέο θεσμικό πλαίσιο για την οργάνωση της παραγωγικής διαδικασίας. Η αυτοοργάνωση του, το «αν δεν μπορείτε εσείς, μπορούμε εμείς» είναι κάτι που αφορά και απευθύνεται και σε εκείνον τον κόσμο που σήμερα εξαναγκάζεται να γίνεται με το ζόρι συνεταίρος και «επενδυτής» για τα υπερκέρδη του κεφαλαίου.
Πηγή: Τα Μπλόκια
