Στο φύλλο της καθημερινής «Αυγής» στις 22.4 διάβασα ένα ενδιαφέρον άρθρο για τη νοσηλευτική στην Ελλάδα από τον κ. Τζιάλλα.
Η τοποθέτηση του κ. Τζιάλλα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, κατά την άποψή μου, γιατί αναδεικνύει την παθογένεια που υπάρχει στον χώρο της νοσηλευτικής εδώ και πολλά χρόνια. Παθογένεια που υπάρχει και εξαιτίας του απίθανου κατακερματισμού που υφίσταται στον συγκεκριμένο χώρο εργασίας. Κατακερματισμού που βοηθά την εκάστοτε εξουσία, συνδικαλιστική και κυβερνητική, να κρατά υπό τον έλεγχο της τους εργαζόμενους-ες.
Στο κείμενο του κ. Τζιάλλα βέβαια, αν κάποιος δεν γνωρίζει για τη νοσηλευτική, θα πιστέψει πως όλα ξεκίνησαν πριν από 30 χρόνια, όταν η νοσηλευτική εντάχτηκε στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση.
Και πριν απ’ αυτή την εξέλιξη τι συνέβαινε, θα ρωτούσαμε! Πώς εκπαιδεύονταν οι νοσηλευτές και νοσηλεύτριες; Πού στηρίχθηκαν τα νοσοκομεία για να λειτουργούν με νοσηλευτική επάρκεια;
Η απάντηση, αν είχε γραφτεί από τον κύριο Τζιάλλα, ίσως κατέρριπτε τον μύθο ότι «Η Νοσηλευτική στην Ελλάδα διδάσκεται αποκλειστικά στην ανώτατη εκπαίδευση», όπως με περισσή σιγουριά δηλώνει ο συγγραφέας του άρθρου. Λησμονεί, όχι ηθελημένα φαντάζομαι, ο κ. Τζιάλλας ότι νοσηλευτές και νοσηλεύτριες εκπαιδεύονταν και εργάζονταν με απόλυτη επαγγελματική επάρκεια, πολύ πριν από την ίδρυση πανεπιστημιακών ή τεχνολογικών σχολών! Λησμονεί ότι αυτοί οι νοσηλευτές και νοσηλεύτριες, που δεν ήταν και δεν είναι απόφοιτοι πανεπιστημιακών και τεχνολογικών σχολών, ήταν αυτοί και αυτές που εκπαίδευσαν τους απόφοιτους πανεπιστημιακών και τεχνολογικών σχολών στην πράξη για να σταθούν στα πόδια τους στον πραγματικό κόσμο της νοσηλευτικής. Λησμονεί ή παραβλέπει ότι ακόμη και σήμερα η νοσηλευτική διδάσκεται πλήρως και σε σχολές που δεν ανήκουν στην Τριτοβάθμια και, παρότι αυτοί οι απόφοιτοι υποβάλλονται σε αυστηρότατες εξετάσεις νοσηλευτικής επάρκειας, ώστε να πιστοποιηθούν επαγγελματικά, εν τούτοις τους απονέμεται ο υποδεέστερος της εκπαίδευσής τους επαγγελματικός τίτλος του «βοηθού νοσηλευτή».
Το δεύτερο πράγμα που μπορούμε να παρατηρήσουμε στο κείμενο του κ. Τζιάλλα είναι η παντελής απουσία αναφοράς στη σύνθεση του προσωπικού που ασκεί τη νοσηλευτική, στους χώρους υγείας στην Ελλάδα, ιδιωτικούς και δημόσιους. Και γιατί δεν υπάρχει αυτή η αναφορά; Γιατί πολύ απλά, για τους νοσηλευτές Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, όχι όλους ευτυχώς, οι υπόλοιποι-ες είναι «βοηθοί νοσηλευτών-τριών» που σημαίνει ότι δεν μπορούν να συμπεριληφθούν στη νοσηλευτική κατηγορία εργαζόμενων. Ή μπορούν;
Το κείμενο πάντως ενώ αναγνωρίζει τα υπαρκτά προβλήματα στον χώρο της νοσηλευτικής δεν απαντά ξεκάθαρα. Και δεν είναι μόνο το κείμενο που κλείνει τα μάτια και δεν απαντά! Δεν απαντά και η ΠΟΕΔΗΝ, δεν απαντά το Τμήμα Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ, δεν απαντά ούτε η Πολιτεία.
Όλοι κι όλες βολεύονται, εκτός βέβαια από τους/τις λεγόμενους «βοηθούς νοσηλευτών», που σηκώνουν το βάρος της παρανομίας και της εκμετάλλευσης χωρίς καμία αναγνώριση.
Να θέσω λοιπόν τα εύλογα ερωτήματα που θέτουν και οι λεγόμενοι «βοηθοί νοσηλευτών», εδώ και αρκετά χρόνια.
Είναι παράνομη η υφιστάμενη ανάθεση πλήρων και υπεύθυνων νοσηλευτικών καθηκόντων σε «βοηθούς νοσηλευτών», σε τμήματα και κλειστές μονάδες νοσοκομείων;
Υπάρχει στέρεο εθνικό και ευρωπαϊκό νομικό πλαίσιο, για την αναγνώριση της νοσηλευτικής εκπαίδευσης, της επαγγελματικής επάρκειας και προσφοράς των λεγόμενων «βοηθών νοσηλευτών», ώστε να τους απονεμηθεί ο επαγγελματικός τίτλος του νοσηλευτή;
Κι επειδή τα παραπάνω συμβαίνουν και το γνωρίζουν όλοι και όλες που εμπλέκονται στον χώρο της Υγείας, θα μπορούσε να μας απαντήσει είτε ο κύριος Τζιάλλας είτε κάποιος αρμόδιος από την Πολιτεία για το τι θα συμβεί, αν υπάρξει κάποιο ατυχές γεγόνος σε ώρα υπηρεσίας «βοηθού νοσηλευτή» που είναι μόνος σε βάρδια, χωρίς την ύπαρξη του κατά νόμο προβλεπόμενου «αναθέτοντος νοσηλευτή ΠΕ ή ΤΕ»;
Μπορούμε να γράφουμε σελίδες επί σελίδων για την κατάσταση στα νοσοκομεία και τις κλινικές, δημόσιες και ιδιωτικές. Όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε μία σκληρή πραγματικότητα που αφορά μία καταφανέστατη αδικία και εκμετάλλευση, εις βάρος των λεγόμενων «βοηθών νοσηλευτών», που συνεχίζει να υπάρχει μέχρι σήμερα.
Κι όσο δεν απαντούμε σε αυτή την αδικία με τρόπο διεξοδικό και δίκαιο απλά κρύβουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί περιμένοντας να εξαφανιστεί από μόνο του.
Η λύση κατά την ταπεινή μου γνώμη λοιπόν είναι:
* Να υπάρξει ενιαίος νοσηλευτικός κλάδος και να απονεμηθεί άμεσα ο επαγγελματικός τίτλος του νοσηλευτή, σε όλους τους λεγόμενους «βοηθούς νοσηλευτών», που έχουν αποδείξει την πλήρη νοσηλευτική τους επάρκεια στην καθημερινή μάχη στους χώρους παροχής υπηρεσιών υγείας.
* Να καταργηθούν άμεσα οι σχολές νοσηλευτικής επαγγελματικής εκπαίδευσης του λυκειακού ή μεταλυκειακού επιπέδου, διάρκειας πέντε εξαμήνων, που τροφοδοτούν το σύστημα της σημερινής εκμετάλλευσης και αδικίας.
* Να διερευνηθεί αν υπάρχει απαίτηση για ύπαρξη επαγγελματιών βοηθών νοσηλευτών, οι οποίοι όμως να εκπαιδεύονται εντός των νοσοκομείων, με προγράμματα εκπαίδευσης ενός εξαμήνου, όπως γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο.
Ο διάλογος που εξελίσσεται αυτή τη στιγμή στην ΕΣΑΝ μπορεί να δώσει πραγματική διέξοδο στα ζητήματα του νοσηλευτικού προσωπικού, που δεν είναι μόνο η πανεπιστημιοποίηση της τριτοβάθμιας νοσηλευτικής εκπαίδευσης.
Ο Χρήστος Καραγιαννίδης είναι βουλευτής Δράμας του ΣΥΡΙΖΑ
Πηγή: Η Αυγή
