Το βασικό για να αντιμετωπίσουμε την κρίση σε όλους τους τομείς είναι η δίκαιη μετάβαση. Με άλλα λόγια να αντιμετωπίσουμε το ποιος θα την πληρώσει. Είναι θέμα δικαιοσύνης αλλά και αποτελεσματικότητας. Γιατί αν δεν είναι δίκαιη η μετάβαση, δεν θα καταφέρουμε να πείσουμε τον κόσμο.
Αυτή τη στιγμή έχουμε παρεμβάσεις στην Κοινή Αγροτική Πολιτική με οικολογικό πρόσημο, βεβαίως με πισωγυρίσματα, που θα επιφέρουν πλήγμα στα εισοδήματα των αγροτών ενώ ταυτόχρονα τα χρήματα που διατίθενται για τη στήριξή τους μειώνονται σε πραγματικούς όρους.
Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση δεν έχει κάνει τίποτα για να ενημερώσει τους αγρότες. Το επιτελικό κράτος είναι ανίκανο να κάνει ακόμα και αυτό.
Αλλά το επιτελικό κράτος είναι ανίκανο και να σχεδιάσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Θεσσαλία που χρειάζεται έναν οργανισμό που θα εμπλέξει τα επιμελητήρια, την επιστημονική κοινότητα, τον ιδιωτικό τομέα, το δημόσιο τομέα, τον κοινωνικό τομέα, που θα σχεδιάσει ολιστικά τις υποδομές που χρειάζονται, την αγροτική παραγωγή που ενδείκνυται αλλά και τις άλλες δραστηριότητες που θα πρέπει να υπάρχουν.
Στην Ελλάδα το μοντέλο από την μεταπολίτευση και μετά είναι να μην κάνουμε τίποτα για την πρόληψη. Δεν κάνουμε τίποτα ουσιαστικό εκ των προτέρων και όταν γίνει μια φυσική καταστροφή δίνουμε κάποια χρήματα εκ των υστέρων. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να δοθεί περισσότερη έμφαση στον εκ των προτέρων σχεδιασμό για να περιορίσουμε ουσιαστικά τις επιπτώσεις των φυσικών καταστροφών.
Ένα άλλο θέμα που πρέπει να απαντηθεί από την κυβέρνηση είναι γιατί αυτή τη στιγμή μόλις το 18% από τα χρήματα που πληρώνει ο καταναλωτής στην Ελλάδα για ένα αγροτικό προϊόν πηγαίνει στους αγρότες. Τα σουπερμάρκετ παίρνουν 40% και άλλοι μεσάζοντες το υπόλοιπο 40%. Αυτό πρέπει να αλλάξει.
Για να γίνει αυτό χρειάζεται μια κοινωνική συμμαχία ανάμεσα στους παραγωγούς και τους καταναλωτές που να διεκδικήσει την αλλαγή.
Και χρειάζεται και μια κυβέρνηση που να καταλαβαίνει την έννοια του σχεδιασμού και να έχει προτεραιότητα την δίκαιη μετάβαση.
