Αν αυτά που γίνονται σήμερα στην Παλαιστίνη συνέβαιναν κάπου αλλού, το Ισραήλ θα ήταν αντιμέτωπο με σκληρές οικονομικές κυρώσεις. Η πολιτική και η στρατιωτική του ηγεσία θα απειλούνταν με προσαγωγή σε διεθνές δικαστήριο. Και η Παλαιστίνη θα είχε δεχτεί τεράστιας κλίμακας οικονομική και στρατιωτική βοήθεια από τις χώρες της Δύσης για να μπορέσει να αντιμετωπίσει την επίθεση που δέχεται.
Αυτά συνέβησαν όταν η Ουκρανία δέχτηκε επίθεση από τον Πούτιν. Αλλά η Παλαιστίνη δεν είναι Ουκρανία. Εδώ δεν πειράζει να βομβαρδίζεται η πλέον πυκνοκατοικημένη περιοχή του κόσμου 24 ώρες το 24ωρο επί εβδομάδες ολόκληρες με όπλα τελευταίας τεχνολογίας, με πρόσχημα τα χατζάρια της Χαμάς. Δεν είναι πρόβλημα να σκοτώνεται ένα παιδί κάθε 15 λεπτά της ώρας. Δεν αποτελεί έγκλημα πολέμου να είναι 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι αποκλεισμένοι από νερό, ηλεκτρικό ρεύμα, καύσιμα, τρόφιμα και φάρμακα – μόνο στην Ουκρανία το είχε αποκαλέσει αυτό έγκλημα πολέμου η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Δεν πειράζει να βομβαρδίζονται νοσοκομεία ούτε να κατεδαφίζονται από αέρος συστηματικά και μεθοδικά χώροι στους οποίους έχουν συγκεντρωθεί άμαχοι. Δεν πειράζει ούτε να δολοφονούνται οι δημοσιογράφοι που αρνούνται να προσδεθούν στον ισραηλινό στρατό και να μεταδίδουν ελεγχόμενες εικόνες και προπαγάνδα, όπως κάνει η ανταποκρίτρια της εθνικής μας τηλεόρασης, αλλά επιμένουν να κάνουν πραγματικό ρεπορτάζ για αυτά που συμβαίνουν. Όλα αυτά επιτρέπονται γιατί συμπεριλαμβάνονται στο δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα. Γιατί θρησκόληπτοι αιμοβόροι τρομοκράτες είναι μόνο της Χαμάς. Ο Νετανιάχου και η παρέα του, ο στρατός του που σκοτώνει δεκατετράχρονα, οι έποικοι που διασκεδάζουν κάνοντας πογκρόμ σε παλαιστινιακά χωριά, οι οργανωμένοι φανατικοί που παραβιάζουν προκλητικά τους ισλαμικούς χώρους λατρείας και τις διεθνείς συνθήκες για την Ιερουσαλήμ, το ισραηλινό κράτος που εδώ και δεκαετίες, ασκώντας συστηματική βία έχει στερήσει τους Παλαιστίνιους από κάθε δικαίωμα στη γη στην οποία γεννήθηκαν, δεν είναι θρησκόληπτοι και αιμοβόροι τρομοκράτες. Είναι φίλοι και σύμμαχοι της Δύσης. Και δεν πα να φωνάζουν ο ΟΗΕ, τα δώδεκα από τα δεκαπέντε μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας -δηλαδή, πρακτικά όλος ο υπόλοιπος πλανήτης- και όλες οι ανθρωπιστικές οργανώσεις του κόσμου. Σιγά το θέμα.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά, λοιπόν. Άλλοι οι άμαχοι της Ουκρανίας, άλλοι οι άμαχοι της Γάζας. Άλλο η κτηνωδία του Πούτιν και άλλο το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα. Πόσο πιο ξεφτιλισμένα υποκριτική μπορεί να είναι η σημερινή τάξη πραγμάτων;
Άγγελος Τσέκερης
