Αρχές Ιουνίου, εκατοντάδες άνθρωποι, εφτακόσιοι με οχτακόσιους, βρέθηκαν στη θάλασσα, στ’ ανοιχτά της Πύλου, όταν βούλιαξε το αλιευτικό που τους μετέφερε προς ένα «όνειρο» που οι δύο στους τριάντα, στους πενήντα, το πληρώνουν με οβολό την ίδια τους τη ζωή. Περί τους εκατό διασώθηκαν, 82 ανασύρθηκαν νεκροί, οι υπόλοιποι αγνοούνται. Σε κάποια χωριά του Πακιστάν ωστόσο, του Αφγανιστάν, της Παλαιστίνης, της Συρίας και της Αιγύπτου τούς θρήνησαν ήδη και τους κήδεψαν. Ενταφιάζοντας μαζί και την ελπίδα ότι ίσως και να ζουν. Κάποτε οι Έλληνες ξενυχτούσαν τον ξενιτεμένο τους που μάθαιναν ότι θαλασσοπνίγηκε βάζοντας τα καλά του ρούχα πάνω στο μεγάλο κρεβάτι του σπιτιού, στη θέση του αγαπημένου σώματος που το άρπαξαν τα πελάγη. Μπορεί κάπως έτσι να αποχαιρετούν τους θαλασσοπνιγμένους και στην ασιατική και αφρικανική Βαρβαριά. Σαν βαρβάρους, σαν σχεδόν ανθρώπους δηλαδή, δεν μάθαμε να τους μετράμε όλους αυτούς τους «εκειπέρα» και τους «εκεικάτω»;
Σ’ εμάς εδώ, για το δικό μας πεπολιτισμένο ψυχικό, ηθικό και νομικό καθεστώς, οι εκατοντάδες πνιγμένοι της Πύλου θα αγνοούνται για πάντα. Διότι το ρήμα αγνοώ δεν σημαίνει μόνο «δεν γνωρίζω». Όπως άριστα γνωρίζουμε, σημαίνει και αδιαφορώ. Και περιφρονώ. Και ακριβώς επειδή αδιαφορούμε για τη ζωή των «σκούρων», οποθενδήποτε προερχομένων (συμπεριλαμβανομένων δηλαδή και των ημεδαπών μη λευκών, των Ρομά, κοινώς Γύφτων, και των «καθαρόαιμων» Ελλήνων πλην φτωχοδιαβόλων)· ακριβώς επειδή τους περιφρονούμε, ακόμα κι αν δεν συγκαταλέγονται στους δολίους εισβολείς, που υπηρετούν το σατανικό σχέδιο της Μεγάλης Αντικατάστασης, αγνοούμε τις εκκλήσεις τους, έστω κι αν καταποντίζονται· αγνοούμε έπειτα και τις συγκλονιστικές μαρτυρίες των διασωθέντων και τις καταγγελίες τους· αγνοούμε και τις αποκαλύψεις των ξένων μέσων ενημέρωσης, που τους χρεώνουμε εξαγορασμένο ανθελληνισμό.
Ας πάνε να πνιγούν όλοι τους.
Αφού δεν υπάρχουν βίντεο, αφού το ελληνικό Λιμενικό φρόντισε να μην υπάρχουν βίντεο, η αλήθεια θα παραμένει ενταφιασμένη στο βαθύτερο σημείο της Μεσογείου. Που δεν βρίσκεται στ’ ανοιχτά στης Πύλου, όπως θρυλείται, αλλά στο κέντρο της ελληνικής πρωτεύουσας. Εκεί όπου υψώνονται αγέρωχα τα κτίρια της εξουσίας.
Άκλαυτος θα είχε πάει και ο Αντώνης Καρυώτης από τον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης, ετών 36, σαν ένας σαλός που γλίστρησε κι έπεσε στα βρόμικα νερά του πειραιώτικου λιμανιού, αν τον θάνατό του, τη δολοφονία του, δεν την είχαν καταγράψει ένας – δύο – τρεις αυτόπτες μάρτυρες και δεν είχαν ανεβάσει ακαριαία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τις φριχτές εικόνες του εγκλήματος. Η «δημοσιογραφία των πολιτών» ως διάκονος της αληθείας.
Δίχως αυτά τα βίντεο, αποκαλυπτικά μιας βαρβαρότητας που εξαντλεί όλα τα επίθετα του αποτροπιασμού, η επίσημη γραμμή, της εταιρείας, του Λιμενικού, των Αρχών γενικώς, η γραμμή της αυτοαθώωσης, θα είχε επιβληθεί άνευ αντιπάλου. Κι αν κάποιοι επέμεναν να την αμφισβητούν, οι αυτόπτες μάρτυρες πρώτα πρώτα, επιβάτες και αυτοί του «Blue Horizon» της εταιρείας Attica Group ή κάποιου κοντινού πλοίου, θα καταγγέλλονταν σαν βαλτοί των «λαϊκιστών». Και οι διά του Τύπου διακινητές του εκάστοτε κυβερνητικού αφηγήματος (ή και συγγραφείς του σε πολλές περιπτώσεις) θα τους προπηλάκιζαν με τις συνήθεις μεθόδους τους. Από κοντά και κάποιοι από τους διαβόητους ποινικολόγους, εξπέρ στην ηθική εξόντωση όσων με τις μαρτυρίες τους ζημιώνουν στα συμφέροντα των ευπατριδών πελατών τους.
Εννιά το βράδυ της περασμένης Τρίτης ο Αντώνης Καρυώτης φτάνει τρέχοντας στο «Blue Horizon». Προλαβαίνει και ανεβαίνει στον καταπέλτη, που είναι κατεβασμένος, μολονότι οι κάβοι έχουν λυθεί· για να μην υστερήσουν στον ανταγωνισμό της ταχύτητας, ιδιοκτήτες και πληρώματα κάτι τέτοιες λεπτομέρειες τις αγνοούν· τις περιφρονούν δηλαδή. Δύο άγρυπνοι φύλακες, ο λοστρόμος και ο ύπαρχος, βρίζουν το Αντωνιό, μπροστά σ’ έναν συνάδελφό τους που παρακολουθεί απαθής την καταστρατήγηση κάθε νόμιμης διαδικασίας· απαθής επίσης ο καπετάνιος, που οφείλει εκείνη την ώρα να βλέπει και ν’ ακούει όσα συμβαίνουν στον καταπέλτη. Του απαγορεύουν την είσοδο. Εισιτήριο έχει, δεν έχει όμως τρανταχτό επώνυμο, δεν είναι της σόου-μπιζ, ώστε να τον καλωσορίσουν, κι ας είναι αργοπορημένος. Τον κλοτσάνε. Τον σπρώχνουν. Τον ρίχνουν στη θάλασσα. Δίπλα στην προπέλα. Μέσα στη δίνη. Και δίνουν σινιάλο αναχώρησης.
Ο Αντώνης; Άσ’ τον να πνιγεί.
Και καλός κολυμβητής αν ήταν, οι πιθανότητες να σωθεί ήταν ελάχιστες· μηδαμινές. Να δεχτούμε ότι τις κλοτσιές και τα σπρωξίματα τα έφερε η «κακιά στιγμή» και όχι η κακιά ψυχή, η χαλασμένη απ’ το μικρόβιο της μικροεξουσίας και τη βεβαιότητα ότι η εταιρεία θα βρει τον τρόπο να σε καλύψει; Ας το δεχτούμε. Η παγερή αδιαφορία όμως των δύο «ανένδοτων» μπροστά στο επερχόμενο μοιραίο· η άρνησή τους να συνετιστούν από τις φωνές των ταξιδιωτών που ακούγονταν πάνω τους και γύρω τους, «σώστε τον! πνίγεται ο άνθρωπος! πεθαίνει!»· η απροθυμία τους να θυμηθούν έστω και στο παρά ένα, παρά μισό, όχι τι τους επιβάλλει ο νόμος και το επάγγελμά τους αλλά τι θα έπρεπε να κάνουν ως άνθρωποι βλέποντας συνάνθρωπό τους να κινδυνεύει κίνδυνο μέγα, αποκαλύπτει απανθρωπιά. Αποκαλύπτει ενθουσιώδη συμμόρφωση στο κυρίαρχο ηθικοπολιτισμικό μοντέλο. Ένα μοντέλο που θεμελιώνεται στη βαριά υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής, όπως το βλέπουμε δα και από την πολιτεία των κυβερνώντων, αλλά και από τα πρώτα, αυθόρμητα λεγόμενα του καθ’ ύλην αρμοδίου υπουργού, του κ. Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη. Ενός από τους πολλούς που το κληρονομημένο επώνυμό τους τούς εξασφαλίζει γενναίο μερτικό στην εξουσία, ακόμα κι αν η αυταξία τους έχει πιστοποιηθεί μικρότατη.
Έχει κι άλλα σκαλοπάτια παρακάτω «του κακού η σκάλα». Το «εικόνα σου είμαι, εξουσία, και σου μοιάζω» είναι ένα δόγμα-τέρας, που όσο τρώει τόσο τού ανοίγει η όρεξη.
Παντελής Μπουκάλας
