Πολύς λόγος γίνεται, συχνά πυκνά, πως, στις κοινωνίες της σήψης και του κοινωνικού αμοραλισμού, όπως η δική μας, από την πολιτική χάθηκε η τσίπα. Και εννοούν πως, σε δυστυχήματα με ευρύ κοινωνικό αντίχτυπο, σ’ αυτά που πλήττεται ο λαός ή σ’ εκείνα που έχουν υψηλή σημειολογική αξία, ουδεμία/εις λαμβάνει την ευθύνη σε τέτοιο βαθμό ώστε να απαρνηθεί τον θώκο του και να παραιτηθεί. Η κοινοτοπία επαναλαμβάνεται αενάως, χωρίς βέβαια να υφίσταται κριτική. Και διεγείρει το θυμικό, έτσι ώστε ο κυρίαρχος λαός να ενοχοποιεί πρόσωπα. Σκέτα, όμως, δίχως να τα βλέπει ως φορείς ιδεών, όπως δηλαδή πραγματικά είναι.
Σήμερα, λοιπόν, ο λαός μπορεί να δηλώσει ικανοποιημένος. Ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, ο άνθρωπος που δήλωσε πως «υπάρχουν και αυτοί που θρηνούν για αυτούς που πήγαν να κάνουν την δουλειά τους να φέρουν πίσω έναν μισθό, ένα μεροκάματό και σήμερα βρίσκονται κατηγορούμενοι για δολοφονία», παραιτήθηκε. Ζήτησε συγγνώμη αλλά δεν έγινε δεκτή. Κι επειδή, λέει, η επίθεση εναντίον του «αποκτά όλο και πιο πολύ τοξικά χαρακτηριστικά», φεύγει από το υπουργείο Ναυτιλίας. Με τις ευλογίες του πρωθυπουργού, φυσικά. Κι αλλάζει, λιγάκι έστω, την ατζέντα από τις καταστροφές του επιτελικού μας κράτους.
Τη θέση του καταλαμβάνει έτερος Καππαδόκης, ο οποίος κόσμησε με την παρουσία του την κυβέρνηση και στην προηγούμενη θητεία της. Ο πρώην υπουργός Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, Χρήστος Στυλιανίδης, αναλαμβάνει το υπουργείο Ναυτιλίας, έχοντας κι αυτός στο βιογραφικό του μια παραίτηση: το μακρινό 1999, ο παλιός Ρηγάς, κεντροαριστερός, Σημιτικός και, τη σημέρον, παντελώς δεξιός Στυλιανίδης, παραιτήθηκε για «λόγους αρχής», ως αντίδραση στα φαινόμενα διαφθοράς στην Κύπρο. Παρέμεινε, όμως, συνεργάτης του Γλαύκου Κληρίδη.
Η φενάκη είναι ξεκάθαρη: η εμπράγματη πολιτική είναι μια πολυποίκιλη δράση, μια βαθιά ιδεολογική υπόθεση, πέρα και μακριά από απλουστευτικές προσωποποιήσεις. Από τη στιγμή δε που οι παραιτηθέντες ή οι παραιτηθείσες δεν αποποιούνται τη βασική αιτία του κακού, τις πολιτικές αιτίες δηλαδή που προκαλούν τα δυστυχήματα, η ευθύνη εξακολουθεί να τους βαραίνει. Η «θυσία» τους δεν είναι παρά εμπαιγμός, στάχτη στα μάτια μιας κοινωνίας η οποία εθίζεται να νοιάζεται μοναχά για το επιφαινόμενο. Και μετατοπίζει στο πεδίο της ηθικολογίας τα κατεξοχήν πολιτικά ζητήματα.
Τίποτα άλλο, λοιπόν, παρά μόνο επικοινωνία: ο Βαρβιτσιώτης που παραιτήθηκε κι ο Μητσοτάκης που δέχτηκε την παραίτηση, πολιτικοί θιασώτες του συστήματος που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δεν ξεπλένονται. Ούτε αναβαπτίζονται. Η ενοχή θα τους βαραίνει, αφού πάντα θα στέκουν στο πλευρό εκείνων των «άξιων», που, με τη πλούτη της καταγωγής τους, όπως κι οι ίδιοι, θα υπερυψούνται του λαουτζίκου, τον οποίον και θα παραπλανούν.
Το αυτό και ο νέος υπ. Ναυτιλίας. Τα «φαινόμενα διαφθοράς» για τα οποία κάποτε έθεσεν εαυτόν εκτός, αποτελούν γεννήματα εκείνου του συστήματος που, από διάφορες θέσεις, δεν έπαψε ποτέ να υπηρετεί. Δοσοληψίες νόμιμες μεν, μέσα όμως σε ένα ολωσδιόλου αμφισβητούμενο για τη δικαιοσύνη του πλαίσιο, κληροδοτούν τον πλούτο και τον αναπαράγουν μεταξύ ομοίων.
Το τέρας με τα πολλαπλά κεφάλια και τη μοναδική ικανότητα να αναγεννιέται, είναι εδώ. Η σύγχρονη Λερναία Ύδρα γελάει πίσω από τις πλάτες των πληβείων.
Το έργο του Στυλιανίδη στην Πολιτική Προστασία είναι πρόσφατο. Και πασίγνωστο. Η κεντρική φιλοσοφία του προβλέπεται πως δεν θα διαφέρει καθόλου, μα καθόλου. Τι μέλλεται να πράξει στη Ναυτιλία, ποιων τα συμφέροντα θα υπηρετήσει, μπορεί να θεωρείται δεδομένο. Να νοιαστεί ας πούμε για τους πανάκριβους ναύλους, να κόψει τη φόρα των πλοιοκτητών, να τους φορολογήσει, να απαιτήσει ν΄ αυξήσουν τους μισθούς, ούτε κατά διάνοια.
Κατά τα λοιπά, σιδεροκέφαλος.
Κατέ Καζάντη
