Στη μνήμη του Μιχάλη Κατσουρή.
Τώρα που η ατζέντα της ασφάλειας σκάει στο κεφάλι μας με κρότο, ζητείται λόγος σοβαρός, τεκμηριωμένος και νηφάλιος.
Λόγος που θα βγάλει την ασφάλεια από την επικοινωνιακή φούσκα που την έβαλαν και θα τη φέρει επί της ουσίας στο επίκεντρο.
Λόγος που θα δείξει πειστικά ότι ασφάλεια δε σημαίνει πόλη στα χακί με γκλομπ και κράνη, με αποχαλινωμένους Ράμπο που επί της ουσίας δεν προσφέρουν τίποτα στην ασφάλεια (κανένας τους εξάλλου δεν ήταν εγκαίρως στη Νέα Φιλαδέλφεια).
Λόγος που θα καταδείξει με στοιχεία ότι ποτέ άλλοτε δεν πήγαν τόσα λεφτά σε απευθείας αναθέσεις για την «ασφάλεια» και δεν έγιναν τόσες προσλήψεις για την «ασφάλεια» για να υπάρχει τόσο λίγη πραγματική ασφάλεια.
Λόγος που θα καταδείξει ότι ποτέ άλλοτε δεν έγινε το πλέγμα της ασφάλειας «πανοπτικό κράτος/μυστικές υπηρεσίες/διαχείριση συνόρων» τόσο μεγάλη οικογενειακή επιχείρηση εκτός λογοδοσίας με πολιτικά οφέλη και τεράστιο αδιαφανές οικονομικό υπόβαθρο.
Λόγος που θα δείξει ότι η βιομηχανία της ασφάλειας δεν είναι απλώς άσχετη με την πραγματική ασφάλεια αλλά είναι η ίδια πηγή διακινδύνευσης. Που θα δείξει ότι η αστυνομική διαφθορά, το μπραβιλίκι, ο φασισμός και η αυθαιρεσία είναι δομικά στοιχεία αυτής της «ασφάλειας».
Που θα πει ότι η δημόσια ασφάλεια αφορά πρωτίστως τους πολλούς και τους αδύναμους γιατί οι πλούσιοι κάνουν αλλιώς τα κουμάντα τους με την ασφάλεια.
Που θα πει ανοιχτά ότι δε νοείται να υπάρχουν νεκροί στα σύνορα στο όνομα κάποιας «ασφάλειας».
Που δε θα καταφύγει σε εύκολους μαξιμαλισμούς, δε θα παίξει με τα ταπεινά ένστικτα, δε θα τζογάρει στον ποινικό λαϊκισμό και την αυστηροποίηση, δε θα ζητάει κι άλλους αστυνομικούς ούτε θα πλειοδοτεί σε ψηφοθηρικά επιδόματα (να το προσέξουν κάποιοι της αντιπολίτευσης)
Ζητείται λόγος που θα μιλήσει για την πραγματική ασφάλεια των ανθρώπων, την υγεία, τον φωτισμένο δρόμο, την πρόληψη των πυρκαγιών και την πυρόσβεση, τη δομή πρόνοιας, τον δημόσιο χώρο, το δημόσιο σχολείο, τη φροντίδα των ευπαθών, την πρόληψη της παραβατικότητας και φυσικά την αστυνόμευση.
Που θα μιλήσει απλά και κατανοητά για προτεραιότητες, θα δείξει ότι για κάθε λαμαρίνα εργοταξίου που φυλάνε τα ΜΑΤ μένουν απλήρωτες υπερωρίες γιατρών, χαλάνε ασθενοφόρα και κυκλοφορούν ανενόχλητες οι συμμορίες ναζί.
Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση για την κοινωνία των πολιτών και τις δυνάμεις της δημοκρατίας. Αν δε μιλήσουμε εμείς τώρα για την ασφάλεια, αν δεν κάνουμε προτάσεις, θα συνεχίσουν να πουλάνε «ασφάλεια» οι έμποροι του φόβου και θα ταΐζουν το τέρας του φασισμού.
Για κάποιους ο Μιχάλης Κατσουρής είναι παράπλευρη απώλεια. «Τζάμπα πήγε» είπε ξετσίπωτα ο υπουργός. Τι ντροπή! Ωστόσο οφείλουμε στη μνήμη του να δείξουμε πως ο Μιχάλης αποτελεί ευθέως θύμα της ατζέντας ασφάλειας που εμπορεύτηκαν πολιτικά για να χαϊδέψουν το ακροδεξιό ακροατήριο. Να γιατί η ατζέντα τους δε μπορεί να περιλαμβάνει τη φασιστική ρατσιστική βία.
Τι έλεγαν; Να λυθούν τα χέρια της αστυνομίας, να αφεθεί να κάνει τη δουλειά της. Τι εννοούσαν με αυτό; Να μην υπάρχει καθόλου η απειλή της λογοδοσίας, του κράτους δικαίου που ελέγχει τα κρατικά όργανα.
Το αποτέλεσμα το βλέπουμε. Ούτε ασφάλεια ούτε δικαιοσύνη.
Κωστής Παπαϊωάννου
