Τι λέει πάντα η συντηρητική παράταξη; Είμαστε η παράταξη του συμμαζέματος, της τάξης. Κουμάντο με ευθύνη, σφιχτές πολιτικές, ασφάλεια, αποτελεσματικότητα, επαγγελματισμός, σεβασμός στα «εθνικά» σύμβολα και τους θεσμούς. Προσέξτε, λέει, η αριστερά είναι δύναμη αποσταθεροποίησης και ανευθυνότητας, «ξεχαρβαλώνει» το σύστημα, αποσυντονίζει το κράτος, ξεχειλώνει τα οικονομικά με παροχές, «λαϊκίζει». Δε δείχνει προσοχή σε στρατό, άμυνα, ασφάλεια.
Πριν τη χρεοκοπία η συντηρητική παράταξη του συμμαζέματος ξόδεψε σα να μην υπάρχει αύριο, έφυγε τρέχοντας όταν «έσκαγε» το δημόσιο ταμείο και μετά έκανε τζάμπα ασκήσεις Ζαππειακής αντισυστημικότητας.
Από πέρσι τον Αύγουστο στα χέρια της παράταξης του νόμου, της αποτελεσματικότητας και των εθνικών συμβόλων «σκάνε» με τη σειρά μυστικές υπηρεσίες, βαριές υποδομές και δίκτυα. Τώρα «σκάει» και ο στρατός. Το κράτος και οι μηχανισμοί του τρίζουν, δοκιμάζονται.
Η ελληνική δεξιά νιώθει χωρίς αντίπαλο, χωρίς πίεση πολιτική από πουθενά. Ποντάρει στην έλλειψη κοινωνικών αντιστάσεων και πολιτικών εναλλακτικών. Είναι όμως τόσο στον πυρήνα της κρίσης η ίδια, που δεν έχει καμιά εμπροσθοβαρή δυναμική. Η ύπαρξή της είναι μια επισφαλής ισορροπία συμφερόντων , δεσμεύσεων, κρυφών εκπροσωπήσεων. Ανήμπορη λοιπόν θεάται καθώς (αφήνει να) καταστρέφονται δομές, υποδομές και σύμβολα.
Ειδικά με το στρατό, βραχίονα κυριαρχίας και συμβολικό τοτέμ κάθε κράτους (πόσω μάλλον για τη συντηρητική παράταξη) ο τόσος εξευτελισμός του επί συντηρητικής κυβέρνησης είναι φαινόμενο ακραίο. Η φωτιά στο στρατόπεδο, οι εκρήξεις, η μετακόμιση εξοπλισμού και ανθρώπων είναι γιγαντιαία συμβολική αυτοαναίρεση. Σαν να κάνει η δεξιά κατάληψη στα θερινά ανάκτορα, σα να πατάει με τα βρωμοπάπουτσα στους καναπέδες, σα να αγνοεί πως είναι δικά της τα ανάκτορα.
Γκροτέσκα φάση, η δεξιά δείχνει τον εαυτό της και λέει Ceci n’est pas une pipe.
Θα ήταν για γέλια και για κλάματα. Όμως είναι τόση η καταστροφή και τόσο βαθύ το κώμα της αντιπολίτευσης –όλης, όχι μόνο της αξιωματικής- που η φάση είναι μόνο για κλάματα. Είναι κρίση μεγατόνων.
Κι εμείς χαρούμενοι ανεβαίνουμε προς τη βαλκανική Κολομβία.
Κι αν φλέγεται τριγύρω μας του τίποτα η χώρα
Χαρούμενοι ανεβαίνουμε τη γελαστή ανηφόρα
Γ. Αγγελάκας
Κωστής Παπαϊωάννου
