Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται να ανησυχεί μήπως περάσει ένα μεγάλο διάστημα εσωστρέφειας. Θα το περάσει ούτως ή άλλως, είτε ανησυχεί είτε όχι. Έτσι συμβαίνει στα κόμματα στα οποία η βάση εμπλέκεται στην εκλογή ηγεσίας. Και δεν είναι μόνο αυτό που έχει να περάσει. Θα περάσει επίσης ένα μεγάλο διάστημα αβεβαιότητας μέχρι η νέα ηγεσία -όποια κι αν είναι αυτή- να καταφέρει να σταθεροποιηθεί. Ένα διάστημα στο οποίο οι πολίτες θα παρακολουθούν αναγνωριστικά, ενώ το σύστημα θα παρεμβαίνει αποδομητικά, είτε με δολοφονίες χαρακτήρων, είτε με ανάδειξη και υποδαύλιση των εσωτερικών αντιπαραθέσεων, είτε με μπαράζ αποδομητικών δημοσκοπήσεων. Δεν είναι καινούργια πράγματα αυτά. Η Αριστερά τα έχει ξαναδεί και τα έχει αντιμετωπίσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται να ανησυχεί ούτε για το αν πρέπει να στρίψει προς τα αριστερά ή προς το Κέντρο. Αυτά τα πράγματα έχουν πάψει να έχουν σημασία εδώ και καιρό. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να λέει τα σωστά αριστερά και προοδευτικά πράγματα με τον σωστό αριστερό και προοδευτικό τρόπο. Δεν υπάρχει χώρος να του παραχωρηθεί ή να διεκδικήσει. Τον χώρο πρέπει να τον ανοίξει μόνος του. Όπως τον άνοιξε ο Τσίπρας στις δημοτικές εκλογές του 2006 ή όπως τον άνοιξε ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα το 2012. Αντιλαμβανόμενος τις ανάγκες της κοινωνίας και πείθοντας την κοινωνία ότι μπορεί να ανταποκριθεί σ’ αυτές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται να ανησυχεί για το πότε θα επιστρέψει σε ποσοστά που θα του ανοίγουν την προοπτική διακυβέρνησης. Γιατί τα ποσοστά αυτά δεν πρόκειται να του επιστραφούν. Ό,τι κερδίσει από δω και μπρος θα πρέπει να το κερδίσει από την αρχή. Επιβεβαιώνοντας τη σχέση του με τον κόσμο της εργασίας, ξαναχτίζοντας την ταυτότητά του και προβάλλοντας ένα νέο πολιτικό υπόδειγμα. Τίποτα απ’ όσα έκανε έως τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε ως αντιπολίτευση είτε ως κυβέρνηση, δεν πρόκειται να πάει χαμένο. Για να αποκτήσει όμως ξανά αξία, θα πρέπει να ενσωματωθεί σε μια ανανεωμένη πολιτική παρουσία. Άλλωστε, η κυβερνησιμότητα δεν είναι αυτοσκοπός για την Αριστερά. Η Αριστερά υπάρχει για να εκπροσωπεί τις δυνάμεις της εργασίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και των προοδευτικών αξιών. Μόνο αν αυτό το κάνει καλά, θα μπορέσει να αποτελέσει απάντηση στο ερώτημα της διακυβέρνησης.
Και τέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να ανησυχεί για την εσωτερική του κατάσταση. Θα χρειαστεί να την αντιμετωπίσει έτσι κι αλλιώς. Αν δεν κοιτάξει κατάματα και με ειλικρίνεια τις υποκειμενικές του αδυναμίες, δεν πρόκειται να τις ξεπεράσει. Θα είναι υποχρεωμένος να τις κουβαλάει μαζί του μονίμως και να τις κουκουλώνει στρέφοντας αλλού τη συζήτηση. Και αυτό, στον βαθμό που δεν δούλεψε έως τώρα, δεν πρόκειται να δουλέψει ούτε από δω και πέρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ασχοληθεί με την πραγματική κατάσταση των οργανώσεών του, με το πολιτικό επίπεδο λειτουργίας τους, με τη ζωτικότητα, την εξωστρέφεια και την αποτελεσματικότητά τους, με τα κριτήρια αξιολόγησης και την επιλογή των στελεχών του. Και πρέπει να δει και τη σχέση του με τους κοινωνικούς χώρους. Γιατί το πραγματικό πρόβλημα σήμερα δεν είναι ότι δεν υπάρχει στους κοινωνικούς χώρους. Είναι ότι είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει, αυτό δεν κάνει την παραμικρή διαφορά για τους κοινωνικούς χώρους.
Αυτή είναι η σημερινή κατάσταση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται να ανησυχεί. Χρειάζεται να ωριμάσει και να εργαστεί σωστά.
Άγγελος Τσέκερης
Η ΑΥΓΗ
