Παρεμβαίνοντας στη συζήτηση με θέμα «μια νέα πολιτική μετανάστευσης για την Ευρώπη», χαρακτήρισαν ως αναξιόπιστη την υπάρχουσα ευρωπαϊκή πολιτική που ανέχεται πρακτικές κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου – δηλαδή της Σύμβασης της Γενεύης για τους Πρόσφυγες, καθώς και του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού, συμπεριλαμβανομένης της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου – και επιτέθηκαν με δριμύτητα προς όλους όσοι εξακολουθούν να αγνοούν ειλημμένες αποφάσεις για αναλογική και ακριβοδίκαιη κατανομή της ευθύνης μεταξύ των κρατών-μελών.
«Στηρίχθηκε η Ευρώπη», τόνισε η κ.Καββαδία, «σε αμφισβητήσιμες λύσεις, όπως η διαβόητη – και προβληματική σε πολλά επίπεδα – συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, που έδωσε στην Τουρκία επιρροή έναντι της ΕΕ. Απέτυχε να παράσχει διεθνή προστασία σε ευάλωτες ομάδες, όπως οι πρόσφυγες και οι ασυνόδευτοι ανήλικοι ή να εφαρμόσει τη νομική και ανθρωπιστική αρχή της οικογενειακής επανένωσης». Και αναρωτήθηκε : «τι είδους νέα πολιτική για τη μετανάστευση συζητάμε εδώ, όταν η Ευρώπη απέτυχε να εφαρμόσει τις δικές της πολιτικές σχετικά με το θέμα; Μιλάμε για την ανέγερση νέων φραχτών και τειχών και το σφράγισμα των συνόρων μας, για την αποπομπή περισσότερων απελπισμένων ανθρώπων και την ενίσχυση της Ευρώπης-Φρουρίου, που έχει ήδη στοιχίσει χιλιάδες αθώες ζωές; Είναι αυτό πραγματικά το όραμά μας για την Ευρώπη; Να γίνει μια φοβισμένη, μικρή ήπειρος, αποκλεισμένη από τον έξω κόσμο και με την ελπίδα ότι κλείνοντας τα σύνορά της θα κρατήσει τα προβλήματα αυτού του κόσμου, μακριά; Είναι αυτό πραγματικά το όραμά μας για μια Ευρωπαϊκή Πολιτική Μετανάστευσης; Τι ακριβώς είναι το νέο σε μια τέτοια πολιτική; Και πόσο υποκριτικό είναι να επικρίνει η Ευρώπη τον Πρόεδρο των ΗΠΑ επειδή επιδιώκει να χτίσει ένα τείχος κατά μήκος των αμερικανο-μεξικανικών συνόρων, όταν τόσα πολλά από τα κράτη-μέλη αυτού εδώ του Οργανισμού κάνουν ακριβώς το ίδιο και η οικοδόμηση τειχών και φραχτών έχει γίνει επίσημη ευρωπαϊκή πολιτική; Φοβάμαι ότι η Ευρώπη έχει αποτύχει παταγωδώς σε αυτήν την κρίσιμη δοκιμασία. Και αυτή η αποτυχία θα συνεχίσει να μας στοιχειώνει για πολλά χρόνια στο μέλλον», κατέληξε η Αννέτα Καββαδία.
Από την πλευρά της, η κ. Χριστοδουλοπούλου αφού εξέφρασε την έντονη ανησυχία της για τον διαφαινόμενο κίνδυνο απώλειας όλων των κεκτημένων δικαιωμάτων για την προστασία των προσφύγων που απορρέουν από τις Διεθνείς Συνθήκες, μίλησε για τις ευθύνες του Συμβουλίου της Ευρώπης – ως θεματοφύλακα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων – και την ανάγκη ανάληψης άμεσων πρωτοβουλιών. «Δεν θα πρέπει να μπερδεύουμε το ρεαλισμό με τον κυνισμό», τόνισε. «Το Συμβούλιο της Ευρώπης πρέπει να κάνει πολιτική Αρχών, γι΄αυτό δεν πρέπει, επ΄ουδενί, να υποχωρήσουμε εμείς πρώτοι, σ΄αυτήν εδώ την αίθουσα στο λαϊκισμό και το ρατσισμό. Ας είμαστε ρεαλιστές. Μετά την επίθεση στο Bataclan, ταυτίζεται ο πρόσφυγας με τον τρομοκράτη. Ο πρόσφυγας με τον τζιχαντιστή. Ο πρόσφυγας με τον μουσουλμάνο. Και δεν έχει τέλος όλο αυτό. Και σε αυτή, λοιπόν, τη δεισιδαιμονία που έχει δημιουργηθεί σε όλη την Ευρώπη, προτείνονται συνεχώς μέτρα περιστολής των δικαιωμάτων των προσφύγων. Δεν λέει κανείς κουβέντα για τον πόλεμο στη Συρία. Ποιος τον συντηρεί; Τι κάνει η Ευρώπη γι’ αυτόν; Πώς παράγονται οι πρόσφυγες; Γιατί δεν λέμε μια κουβέντα μέσα σε αυτά όλα που συζητάμε; Γιατί δεν λέμε τίποτα για τα θύματα; Για τους ασυνόδευτους ανήλικους που δεν θα ζήσουν ποτέ μια φυσιολογική ζωή. Όλα αυτά πού είναι; Θα πρέπει, λοιπόν, επιτέλους κάτι να κάνουμε, γιατί είμαστε το Συμβούλιο της Ευρώπης. Είμαστε το τελευταίο οχυρό που έχει απομείνει σε μια Ευρώπη που διαρκώς υποχωρεί σε όλα. Ο Λίβανος, μια μικρή, κατεστραμμένη χώρα φιλοξενεί δύο εκατομμύρια πρόσφυγες και μια Ευρώπη των 500 εκατομμυρίων δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι’ αυτή την ιστορία, για την οποία είναι υπεύθυνη; Γιατί είναι υπεύθυνη και η Ευρώπη για τον πόλεμο. Γιατί αδρανεί, γιατί συμμετέχει, γιατί πουλάει όπλα. Οφείλουμε να δράσουμε. Είναι το τελευταίο που έχουμε να κάνουμε απέναντι σε όλους αυτούς τους δυστυχισμένους ανθρώπους. Δεν επιτρέπεται να κλείνουμε τα μάτια μας και να λέμε ότι είμαστε ρεαλιστές, ενώ κινδυνεύουμε να γίνουμε κυνικοί», κατέληξε η Τασία Χριστοδουλοπούλου.
Πηγή: Left.gr
