Ήταν δύσκολο το ξύπνημα εκείνο το πρωινό της 18ηςΣεπτεμβρίου. Θες ο Σεπτέμβρης που είναι ένας μήνας που από παιδί μου στερούσε την ελευθερία μου, θες οι πρόσφατες αλλαγές στο πρόγραμμα, δεν είχα κέφι. Ωστόσο ξεκίνησα για το ραδιόφωνο, αμίλητη και σκυθρωπή, ξημερώματα όπως κάθε μέρα.
Όταν έφτασα βρήκα στο στούντιο την Αλεξάνδρα αναστατωμένη να κάνει εκπομπή. Ξαφνιάστηκα. Ρωτάω τι συνέβη, «μαχαίρωσαν ένα παλικάρι στο Κερατσίνι, λένε η Χρυσή Αυγή». Πάγωσα. Έμεινα να την κοιτάω αποσβολωμένη, να κοιτάω χωρίς να μπορώ να καταλάβω ακριβώς τα υπόλοιπα που μου έλεγε. Πριν ελάχιστες μέρες είχαν επιτεθεί σε αφισοκολλητές του ΠΑΜΕ και πόσες επιθέσεις ακόμα πριν απ’ αυτό σε μετανάστες… ήταν σαν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, μιας δολοφονίας εν προκειμένω, ζήτημα χρόνου…
Ανέβηκα στην αίθουσα σύνταξης και επιφορτισμένη πρόσφατα με το αστυνομικό ρεπορτάζ, έψαχνα να βρω πληροφορίες για το συμβάν. Σιγά- σιγά το παζλ μιας στυγερής, εν ψυχρώ δολοφονίας συμπληρώνονταν μπροστά μου με εντολέα και δολοφόνο την ναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή, θύμα έναν 34χρονο έλληνα μουσικό, τον Παύλο Φύσσα.
Από την ίδια κιόλας μέρα ξεκίνησαν οι αντιδράσεις. Ανακοινώσεις, καλέσματα σε πορείες, οι δηλώσεις, η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, οι εφημερίδες, τα μεγάλα λόγια, η δημοκρατία, η αποποίηση ευθύνης των Χρυσαυγιτών, οι φίλοι του Παύλου, η μητέρα του, οι δημοσιογράφοι.
Σκεφτόμουν εκείνο το αναπάντεχο πως σε βρίσκει ξαφνικά, όμως αυτή εδώ η δολοφονία είχε ένα άλλο πρόσημο χαραγμένο δεν ήταν απλά ένας φόνος, ήταν ένα οργανωμένο και προμελετημένο έγκλημα από μια ναζιστική οργάνωση που επιπλέον εκπροσωπούνταν στο Κοινοβούλιο, σαν να μην έφτανε το δηλητήριο που έχυνε έξω απ’ αυτό στην κοινωνία.
Οι μέρες προχωρούσαν και νέα στοιχεία έρχονταν στο φως για την υπόθεση της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, μουσικού με έντονη αντιφασιστική δράση, με τον χρυσαυγίτη δολοφόνο να έχει ήδη ομολογήσει. Τηλεφωνικές συνομιλίες, μαρτυρίες, επιθέσεις της ΧΑ σε μετανάστες, αστυνομικοί που έβαζαν πλάτη στην οργάνωση…
Στο φως της δημοσιότητας, εξ αιτίας του Παύλου, ήρθε και ένα πλήθος υποθέσεων που μούχλιαζε σε υπουργικά συρτάρια με άλλες επιθέσεις και στοιχεία για την εγκληματική δράση της ναζιστικής οργάνωσης.
Έβλεπα τον Παύλο σε βίντεο και φωτογραφίες γεμάτο ζωή και διάθεση κι αναρωτιόμουν… πόσο αίμα πρέπει να χυθεί στον βωμό της δικαιοσύνης για να δράσει; Γιατί έπρεπε να δολοφονηθεί ένας άνθρωπος όταν η δράση της ΧΑ ήταν ήδη γνωστή και απροκάλυπτη με πλήθος επιθέσεων σε «επιλεγμένους» στόχους για να λειτουργήσει η Πολιτεία και να ξυπνήσει η Κοινωνία; Γιατί; Γιατί να μιλούν οι λίγοι και οι πολλοί να σιωπούν απέναντι στο μαύρο που ρίχνει η Χρυσή Αυγή δυναμώνοντάς το;
Και μετά οι συλλήψεις… από την ΓΑΔΑ στην Ευελπίδων απόγευμα Σαββάτου. Αμάθητη σε τέτοιο περιβάλλον προσπαθούσα να εντοπίσω σε ποιους ανάμεσα βρίσκομαι. Κι έπειτα εκείνη η μεταμόρφωση στο πρόσωπο των οπαδών της ΧΑ μόλις έβλεπαν τους βουλευτές του κόμματος να προσέρχονται συνοδεία της αντιτρομοκρατικής. Η αλλοίωση των χαρακτηριστικών του προσώπου και της φωνής μικρών στην ηλικία κοριτσιών που φώναζαν συνθήματα και γιαγιάδων που συζητούσαν ρίχνοντας κατάρες στους υπαίτιους που ευθύνονταν για τις συλλήψεις «των παλικαριών». Ακολούθησαν κατηγορίες προφυλακίσεις, αποφυλακίσεις… ο χρόνος να τρέχει, μαζί του και τα γεγονότα.
«Ζούμε τα αμοντάριστα πλάνα της Ιστορίας» σκεφτόμουν, προκειμένου ν’ αντιληφθώ όσα ζούσα μέσα από το ρεπορτάζ και να τα καταγράψω όσο πιο πιστά μπορώ.
Πέρασε ο καιρός και η δίκη της Χρυσής Αυγής ξεκίνησε 20 Απριλίου του 2015. Μέχρι να μπούμε στην εκδίκαση των υποθέσεων ήταν πάλι Σεπτέμβρης. Η υπόθεση της δολοφονίας του Π. Φύσσα ξεκίνησε στις 9 Σεπτεμβρίου πριν από ένα χρόνο.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την κατάθεση της Μάγδας Φύσσα. Δεν ακουγόταν κουβέντα στο ακροατήριο. Καταγράφαμε όσα κατέθετε η μητέρα του Παύλου προσπαθώντας να συγκρατήσουμε τα δάκρυα, αλλά ήταν αδύνατον. Μια μίξη πόνου κι ένα πνίξιμο, όχι μόνο για τον άδικο χαμό του Παύλου, μα για όλο τον πόνο και την φρίκη που έχουν υποστεί τα θύματα της ΧΑ. Το επιβεβαίωσα όταν είδα, ένα χρόνο μετά από εκείνη την κατάθεση την Μάγδα Φύσσα να στέκεται δίπλα στον Αμπουζίντ Εμπάρακ, Αιγύπτιο αλιεργάτη που ξυλοκόπησαν οι νταήδες ναζί της ΧΑ στο Πέραμα, χωρίς κανένα λόγο, παρά μονάχα γιατί ήταν μετανάστης, βιοπαλαιστής ψαράς. Άλλωστε ο Παύλος γι αυτά μιλούσε στα τραγούδια του… για την ελευθερία όλων των ανθρώπων και το δικαίωμα τους σ’ αυτήν, ενάντια στον φασισμό και τη μισαλλοδοξία, γι’ αυτό έγινε στόχος.
Πάω ένα χρόνο πίσω, σαν σήμερα 17 Σεπτεμβρίου 2015…τα μεσάνυχτα ο Παύλος Φύσσας θα έκλεινε 2 χρόνια νεκρός γιατί ο Χρυσαυγίτης Ρουπακιάς έστριψε το μαχαίρι στην καρδιά του μ’ ένα τάγμα εφόδου να έχει προηγηθεί και να βρίσκεται παρόν στο γεγονός. Ο Μιχαλολιάκος ανέλαβε την «πολιτική» ευθύνη, αλλά αποποιήθηκε την ποινική.
Μόνο που η ΧΑ είναι μια εγκληματική οργάνωση δομημένη στο ναζιστικό πρότυπο. Διέπεται απ’ την «την αρχή του αρχηγού», όπου ο αρχηγός είναι ένας και αδιαμφισβήτητος -από υπάρξεως της ΧΑ ο αρχηγός είναι ο Μιχαλολιάκος- και η ιεραρχία συγκεκριμένη για το πως μεταφέρονται και εκτελούνται οι εντολές.
Η Χρ. Ρουπακιά καταθέτοντας στο δικαστήριο προσπάθησε ν’ απαλλάξει τον αδερφό της από την ιδιότητα του ενεργού μέλους της ΧΑ…έκανε λόγο για «ένα μαχαιράκι που το κουνούσε πέρα δώθε χωρίς να βλέπει, ενώ τον τραβούσαν απ’ το αυτοκίνητο και που μ’ αυτό έκανε μερικές γρατζουνιές στην κοιλιά» του Παύλου. Επίσης δεν έχει καταλάβει μέχρι σήμερα, γιατί ο αδερφός της παραδέχτηκε την δολοφονία, αλλά ούτε μπόρεσε να εξηγήσει γιατί γκουγκλάρισε «Επίθεση, Αμφιάλη, 17 Σεπτεμβρίου» όταν ο αδερφός της είπε πως τσακώθηκε με κάποιους και τον έχουν στο ΑΤ Κερατσινίου. Ο διάλογος από την κατάθεσή της στο δικαστήριο:
Πρόεδρος: Επίθεση στην Αμφιάλη, πώς σας ήρθε να γράψετε;;
Μ: Εκείνη τη στιγμή δεν σκέφτηκα, ασυναίσθητα το έγραψα.
Πρ: Μα ποιο στοιχείο σας έκανε να γράψετε «επίθεση στην Αμφιάλη»;
Μ:Κανένα, ασυναίσθητα το έγραψα, αν είχα ακούσει για τρακάρισμα στο Κολωνάκι θα έγραφα αυτό. Είδα ότι το παιδί (σ.σ ο Π. Φύσσας) ήταν τραυματισμένο, είδα φωτογραφίες του παιδιού, του θανόντος. Το όνομα του αδελφού μου δεν ήταν στα αποτελέσματα, μετά ήταν, γύρω στις 6 που έκανα ανανέωση.
Πρ: Και πού ξέρατε ότι έχει σχέση με τον αδερφό σας; Θα μπορούσε να είχε γίνει ο,τιδήποτε.
Μ: Εγώ ξέρω ότι έχει τσακωθεί με κάποιους.
Ο Ρουπακιάς για τον οποίο ο Μιχαλολιάκος ανέλαβε την ευθύνη δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε. Χαρακτηριστική ήταν η ερώτηση της συνέδρους προς την μάρτυρα.
Σύνεδρος: Είστε σίγουρη πως ο αδερφός σας ήταν απλός ψηφοφόρος της ΧΑ;
Μ: Ναι…
Σύνεδρος: Όχι μέλος;
Μάρτυς: Πιστεύω αν ήταν μέλος θα μου το είχε πει…
Σύνεδρος: Τότε γιατί ανέλαβε την πολιτική ευθύνη ο Μιχαλολιάκος; Το κάνει για κάθε ψηφοφόρο αυτό;
Μ: Δεν ξέρω…
Η κουμπάρα ωστόσο της αδερφής του Ρουπακιά, όπως προκύπτει από παλαιότερη κατάθεση της μάρτυρος, που μέρος της αναγνώστηκε στο δικαστήριο, είχε πει βλέποντας από την τηλεόραση τα γεγονότα μετά τη δολοφονία Φύσσα και τον Κασιδιάρη να μιλά γι’ αυτήν: «Μου ‘ρθε να πάω και να του πω, ρε κερατά, ποιος τους εκπαίδευσε αυτούς να γίνουν δολοφόνοι; Εγώ, εσύ, ο Α, ο Β… εσύ το έκανες και τους αδειάζεις;»
Η εξέταση της υπόθεσης της δολοφονίας του Π. Φύσσα ολοκληρώθηκε ένα χρόνο μετά στις 8 Σεπτεμβρίου 2016 ενώ κανένα στέλεχος της ΧΑ δεν βρίσκεται προφυλακισμένο, ούτε ο ίδιος ο δολοφόνος που βρίσκεται σε κατ’ οίκον περιορισμό από τον περασμένο Μάρτιο έχοντας συμπληρώσει το ανώτατο όριο προφυλάκισης.
Στο δικαστήριο όσο προχωρούσε η διαδικασία φαίνονταν όλο και πιο καθαρά οι ευθύνες της αστυνομίας εκείνο το βράδυ της δολοφονίας του Παύλου. Οι αστυνομικοί της ΔΙΑΣ δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν την επίθεση, ούτε να προστατέψουν το θύμα «κάναμε ό,τι μπορούσαμε, δεν ήμασταν εκπαιδευμένοι γι’ αυτό» η μόνιμη επωδός στις καταθέσεις τους.
Απόψε, λίγο μετά τα μεσάνυχτα συμπληρώνονται 3 χρόνια από την δολοφονία του Π. Φύσσα. Καλέσματα, ανακοινώσεις, πορείες, σιωπηλή διαμαρτυρία. Στο δικαστήριο η ιστορική δίκη της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης συνεχίζεται με την υπόθεση των Αιγύπτιων αλιεργατών κι αν κάτι θα θυμάμαι απ’ την χρονιά που πέρασε είναι πως το «Ποτέ ξανά!» είναι μια καθημερινή πράξη ουσίας και όχι λόγος κενός. Από τον δρόμο, μέχρι την αίθουσα των δικαστηρίων.
Αντί άλλου επιλόγου αντιγράφω το δελτίο τύπου της οικογένειας και των φίλων του Παύλου «Killah P» Φύσσα. Κρατάω μονάχα από την κατάθεση της μητέρας του μια φράση του Παύλου: «Έμαθα να περπατώ ελεύθερος στη γειτονιά μου»…..ας μην ξεχαστεί.
Άλλη μια 18η Σεπτέμβρη, έρχεται να μας θυμίσει ότι ο χρόνος κυλάει ασταμάτητα κάνοντας κύκλους, χωρίς όμως καμία σημασία για εμάς. Άλλη μια φορά, που αυτή η μέρα θα θυμίσει (στιγμιαία δυστυχώς) στην κοινωνία, ότι ένας άνθρωπος – ο δικός μας άνθρωπος – θυσιάστηκε για κάτι που η ίδια έχει χάσει καιρό τώρα, αλλά εκείνος έζησε και τα 34 χρόνια της ζωής του με γνώμονα αυτό: την αξία της Ελευθερίας.
Έτρεξε να τον βαφτίσει ήρωα, για να ξεπλύνει την ντροπή της αδιαφορίας της απέναντι στο φασισμό. Σε μας ο χαρακτηρισμός αυτός μοιάζει σαν παραδειγματική τιμωρία για το θάρρος του. Έκανε πως του χάρισε – ενώ μόνος του τα κέρδισε – μια ημέρα και ένα μνημείο, για να έχει το δικαίωμα να τον ξεχνάει όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Όπως κάνει με όλους τους ήρωες. Μια ημέρα, που για να θυμάται ότι ο Παύλος έγραφε τραγούδια για το λόγο που τον σκότωσαν. Mια ημέρα, που οι δημοσιογράφοι, που όπλισαν τους δολοφόνους του δίνοντας τους βήμα, θα θυμηθούν ότι έχει μείνει πίσω μια οικογένεια που θα πονάει για πάντα μόνο και μόνο για να το πουλήσουν, μαζί με διαφημίσεις στα κανάλια τους και κουπόνια στις εφημερίδες τους, όπως έκαναν και με το νεκρό κορμί του 2 μέρες μετά. Άλλη μια ημέρα, που πάλι κάποιοι συμβολικά και αόριστα θα εκφραστούν κατά του φασισμού και κάποιοι άλλοι θα μιλήσουν για μεμονωμένο περιστατικό. Άλλη μια μέρα, που κάποιοι επαγγελματίες “αντιφασίστες” προσπαθούν από την πρώτη στιγμή να “καπελώσουν”, αλλά και να την χρησιμοποιήσουν για να αποκτήσουν πολιτική δύναμη ή να ξεπλύνουν την ανυπαρξία τους. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της 18/9/13 που κάποιοι δεν δίστασαν να στήσουν τραπεζάκι οικονομικής ενίσχυσης τους στο πεζοδρόμιο, κυριολεκτικά πριν καν καθαριστεί από τα αίματα του Παύλου ή άλλες φορές αλλού με τη φωτογραφία του “ψαρεύουν” μέλη.
Άλλη μια μέρα που «κάποιοι» σκοπό έχουν να δημιουργήσουν επεισόδια, είτε επειδή πιστεύουν ότι κάνουν επανάσταση με αυτό τον τρόπο, είτε επειδή έχουν «βαλθεί» να συνδέσουν με τη συνείδηση του κόσμου ότι οι εκδηλώσεις στη μνήμη του Παύλου είναι κάτι επικίνδυνο να συμμετέχει κάποιος. Άλλη μια ημέρα που θα θυμηθούν ότι εδώ και ενάμιση χρόνο περίπου, δίνουμε μια δικαστική μάχη ιστορικής σημασίας για τη χώρα, μόνοι μας απέναντι στο κράτος και τα απομεινάρια των ταγματασφαλιτών, απέναντι στους δολοφόνους νεοναζί της Χρυσής Αυγής για να καταλήξουν στη φυλακή. Μια δίκη που άργησε πολύ να ξεκινήσει και θα έπρεπε να έχει τελειώσει με την καταδίκη όλων των κατηγορούμενων. Μια δίκη που μπορεί ο καθένας να παρακολουθήσει και έχει δικαίωμα να είναι εκεί. Το πιο ασήκωτο για εμάς μετά την απώλεια του Παύλου, είναι ότι στην κοινωνία μας υπάρχει κόσμος που είναι με το πλευρό του φονιά και μέσω της ψήφου του αλλά και με την παρουσία του μέσα στο δικαστήριο. Έτσι στα μάτια μας «κερδίζει» το δικαίωμα να κοιμάται σπίτι του αφού οι νόμοι πλέον εφαρμόζονται κατά περίπτωση. Αυτό που θεωρούμε εμείς δικαίωση δεν κερδίζεται σε κανένα δικαστήριο. Εκεί είμαστε για να προστατέψουμε την ακεραιότητα της αλήθειας από τον «δάσκαλο του ψεύδους», το φασίστα. Και αν αποτύχει η Δικαιοσύνη να προστατέψει την κοινωνία, τότε της δίνει το άλλοθι της αυτοδικίας.
Παρ ‘όλα αυτά, θέλουμε να ευχαριστήσουμε από καρδιάς και δημόσια τις ελάχιστες εξαιρέσεις ανθρώπων που με κάθε ευκαιρία αυτά τα τρία χρόνια και όχι μόνο αυτή τη μέρα είναι δίπλα μας, με παρουσία στο δικαστήριο ή έστω μια απλή επικοινωνία, που μας δίνουν δύναμη και διώχνουν έμπρακτα την αίσθηση ότι παλεύουμε μόνοι μας, χωρίς να περιμένουν τα εύσημα. Για εμάς, την οικογένεια Παύλου, πάνω από όλα αυτή τη μέρα κλείνουν 3 χρόνια που λείπει ο άνθρωπος μας, ενώ οι φασίστες δολοφόνοι του όχι μόνο είναι στο σπίτι τους, αλλά αγορεύουν και από τα έδρανα της βουλής. Αυτό, είναι κατάντια για τη Δημοκρατία, παράδειγμα της κοινωνικής σήψης και για εμάς ταφόπλακα. Φέτος, νιώσαμε την ανάγκη να καθιερωθούν οι εκδηλώσεις στη μνήμη του Παύλου στην πόλη που γεννήθηκε, μεγάλωσε, αγάπησε και τραγούδησε, τον Πειραιά μας.
Ειρήνη Προμπονά
Πηγή: Στο Κόκκινο
