Ο Κόρμπιν και οι σύμμαχοί του θα μπορούσαν να κάνουν καλή δουλειά, όμως πρέπει να τους αφήσουμε να ακουστούν, πρέπει να δημιουργήσουμε συμμαχίες στη Γαλλία, στην Ισπανία, στην Ελλάδα, παντού, έτσι ώστε να υπάρχει μια πραγματική Αριστερά στην Ευρώπη.
Ο Κεν Λόουτς στο Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ αφηγείται την ιστορία ενός καρδιοπαθή ξυλουργού από το Νιουκάσλ που δίνει έναν άνισο, σκληρό αγώνα προκειμένου να συνεχίσει να λαμβάνει προνοιακή στήριξη από ένα εχθρικό, δεξιό, ενίοτε παρανοϊκό κράτος. Η ταινία ταρακούνησε αυτές τις μέρες το κοινό στο φεστιβάλ των Καννών και ο τροτσκιστής σκηνοθέτης χρησιμοποίησε την ευκαιρία της παρουσίασής της για να ευαισθητοποιήσει τη διεθνή κοινή γνώμη για ζέοντα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά ζητήματα.
Για το θέμα της ταινίας, την ανεργία και τη φτώχεια:
Συγκλονίζει γιατί πρόκειται για ένα θέμα που δεν αφορά μόνο τη χώρα μας, αλλά όλη την Ευρώπη. Υπάρχει μια συνειδητή σκληρότητα στον τρόπο με τον οποίο οργανώνουμε τις ζωές μας σήμερα. Στους πιο ευάλωτους ανθρώπους λέγεται ότι για τη φτώχεια τους φταίνε εκείνοι. Αν είσαι άνεργος, εσύ φταις που δεν έχεις δουλειά. Δεν έχει σημασία που υπάρχει μαζική ανεργία σε όλη την Ευρώπη. Στη Βρετανία μάς λένε ότι υπάρχουν 2 εκατομμύρια άνεργοι, στην πραγματικότητα όμως είναι 4 εκατομμύρια. Πλήττονται οι πιο ευάλωτοι άνθρωποι, οι ανάπηροι. Υπάρχει αύξηση στις αυτοκτονίες, πράγματι, σε πολλούς από τους χώρους εργασίας που γίνονται αυτές οι έρευνες, έχουν δοθεί στους εργαζόμενους οδηγίες για το τι να κάνουν σε περίπτωση αυτοκτονίας. Γνωρίζουν λοιπόν τι συμβαίνει, και δεν είναι λίγοι, είναι δεκάδες χιλιάδες, είναι εκατοντάδες χιλιάδες, και σε όλη την Ευρώπη το πρόβλημα είναι τεράστιο. Είναι βαθιά συγκλονιστικό που αυτό συμβαίνει στην καρδιά του κόσμου μας. Η ανταπόκριση του κόσμου όμως είναι πολύ ανθρώπινη, υπάρχει βαθιά απογοήτευση, πόνος, απελπισία και επιβίωση μερικές φορές. Υπάρχουν όλα αυτά τα συναισθήματα που προκαλεί μια αποτρόπαια πολιτική.
Για τον Κόρμπιν, την Ευρωπαϊκή Αριστερά και την TTIP:
Νομίζω ότι ο Κόρμπιν είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στο κόμμα των Εργατικών από την εποχή του Κλέμεντ Άτλι, από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Κόρμπιν κι ένας-δύο από τους συμμάχους του πραγματικά καταλαβαίνουν το συμφέρον των εργαζομένων, αντίθετα με τους Μπλερ και Μπράουν που καταλάβαιναν μόνο το συμφέρον των επιχειρηματιών. Το θέμα είναι ότι το υπόλοιπο κόμμα στο κοινοβούλιο θέλει να τον πετάξει έξω, κι αυτό είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει. Αυτό συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη. Βρίσκεις ηγέτες –όχι απαραίτητα στα παλιά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα– που καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, οι πολιτικές δομές όμως δεν τους επιτρέπουν να ακουστούν. Αυτό είναι το πρόβλημα, νομίζω ότι ο Κόρμπιν και οι σύμμαχοί του θα μπορούσαν να κάνουν καλή δουλειά, όμως πρέπει να τους αφήσουμε να ακουστούν, πρέπει να δημιουργήσουμε συμμαχίες στη Γαλλία, στην Ισπανία, στην Ελλάδα, παντού, έτσι ώστε να υπάρχει μια πραγματική Αριστερά στην Ευρώπη που ξέρει τι συμβαίνει και δεν βάζει τα συμφέροντα των επιχειρηματιών πρώτα, που απορρίπτει την ΕΕ όταν προσπαθεί να ιδιωτικοποιήσει τα πάντα, ή κάνει συμφωνίες με την Αμερική που δίνουν προτεραιότητα στα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων και τους δίνουν ξεχωριστά δικαστήρια προκειμένου να υποσκάπτουν τις κυβερνήσεις μας, όταν δεν θέλουν να ιδιωτικοποιούν. Χρειαζόμαστε ένα πανευρωπαϊκό κίνημα που θα σώζει ανθρώπους όπως οι πρωταγωνιστές της ταινίας από την κατάσταση που βρίσκονται.
Για το Brexit:
Είναι ένα δύσκολο ερώτημα. Από τη μία η ΕΕ έχει ένα νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα, προσπαθεί για ιδιωτικοποιήσεις και απορρυθμίσεις, οι διασφαλίσεις που υπάρχουν για τους εργαζόμενους και για το περιβάλλον δέχονται διαρκώς επιθέσεις. Από την άλλη, αν φύγουμε, γνωρίζουμε ότι οι μεμονωμένες κυβερνήσεις θα κινούνται όσο πιο δεξιά μπορούν, θα απορρυθμίζουν, θα περικόπτουν τις προστασίες των εργαζομένων, θα καταστρέφουν ακόμα γρηγορότερα το περιβάλλον, θα τοποθετούν μπροστά τα συμφέροντα των επιχειρήσεων. Αντιμετωπίζουμε το ενδεχόμενο μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης αν φύγουμε. Είναι ένα ερώτημα σχεδόν τακτικής: η ΕΕ έχει ένα νεοφιλελεύθερο σχέδιο, πώς το πολεμάμε καλύτερα, από έξω ή από μέσα; Νομίζω ότι η σωστή αντιμετώπιση είναι από μέσα, και θα πρέπει να συνεργαστούμε με άλλα αριστερά κινήματα της Ευρώπης. Είναι μια πολύ επικίνδυνη στιγμή.
