Η δημοσιογραφία της κλειδαρότρυπας, δεν απέχει πολύ από την πολιτική της κλειδαρότρυπας. Ένα τσιγάρο δρόμος.
Η συνταγή είναι ίδια, όλα στη φόρα, αρκεί να πληγεί ο αντίπαλος. Ο δημοσιογράφος δεν έχει ενδοιασμούς στο να υπηρετήσει τη συνταγή: από τη δυσφήμηση των ιδεών του αντιπάλου μέχρι τη δολοφονία χαρακτήρων, από την κρεβατοκάμαρα μέχρι τους διαδρόμους της κυβέρνησης, η μέθοδος δεν αλλάζει…
Ο πολιτικός της κλειδαρότρυπας δεν έχει επίσης αναστολές, παρουσιάζει ως αποδεικτικό υλικό τις υποκλοπές. Υποκλοπές από πρώην συντρόφους του. Αδιαφοροποίητα. Όλα στο μύλο που αλέθει τα πάντα, από κουβέντες καφενειακού τύπου, μέχρι σενάρια απραγματοποίητα μιας κυβέρνησης και ενός επιτελείου που είχε ηττηθεί.
Όλα παρουσιάζονται ως σενάρια συνωμοσίας, ως υποχθόνιες πολιτικές, ως στάσεις και επιλογές υπαλλήλων της Τρόικας και του ΔΝΤ μέσα από τις γραμμές της κυβέρνησης. Δεν μπαίνει στον κόπο να εξετάσει τις αυταπάτες, το βολονταρισμό, τον εκβιασμό και το πραξικόπημα των δανειστών. Πως να μπει; Αφού εκείνος είχε τη μαγική συνταγή για να τους κάνει τη μούρη κρέας. Κρατούσε στο χέρι τη Μέρκελ, τον Σόιμπλε, τον Ντράγκι. Είχε μαγνητοφωνήσει κρίσιμες συνομιλίες και καμάρωνε. Λες και στην πολιτική χρειάζεσαι κλεμμένες συνομιλίες για να στοιχειοθετήσεις το αδίκημα…Λες και δεν είναι αρκετό να αποκαλύψεις, εν τοις πράγμασι, το πολιτικό σχέδιο του αντιπάλου.
Η τρέλα του μεγαλείου. Ένας καλός μου φίλος, έλεγε τις προάλλες ότι ο Βαρουφάκης καταλαβαίνει την πολιτική σαν μια ταινία «σπαγγέτι». Μόνο που η παράσταση είναι για ένα μόνο ρόλο, one man show. Φαντασιώνεται ότι είναι ο Κλιντ Ίστγουντ, ο Σέρτζιο Λεόνε και ο Έννιο Μορικόνε, ταυτόχρονα. Σκηνοθετεί τον εαυτό του, γράφει τη μουσική, το σενάριο και πρωταγωνιστεί χωρίς κομπάρσους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα κυβερνητικά στελέχη που συμμετείχαν στη διαπραγμάτευση δεν αντέδρασαν, δεν παρακολούθησαν τον Βαρουφάκη στο γαϊτανάκι των καταγγελιών και των αποκαλύψεων. Επέμεναν μέχρι τέλους ότι οι αποφάσεις και οι ευθύνες είναι συλλογικές. Η Αριστερά έχει πληρώσει πικρά στο παρελθόν την κατασκευή ενόχων. Οι νύχτες της Μόσχας και ο ολοκληρωτισμός του Ζντάνοφ ήταν οι πρωτεργάτες. Στις μέρες μας οι καλύτεροι μαθητές είναι παγκόσμιοι δεξιοί ηγέτες, όπως ο Τραμπ και ο Μπολσονάρου.
Εντάξει, το καταλαβαίνω ότι τα διακυβεύματα δεν είναι ίδια, είναι διαφορετική τάξη μεγέθους η διεύθυνση της αυτοκρατορίας από το διακύβευμα να μπεις στην ελληνική Βουλή. Με αυτή την έννοια, ποιος αδειάζει να ασχοληθεί με ένα σκανδαλοθηρικό βιβλίο, γραμμένο με τις σημειώσεις και τις υποκλοπές από ένα κινητό τρίτης γενιάς; Σίγουρα όχι οι μυστικές υπηρεσίες. Αυτές διαθέτουν αυθεντικότερες καταγραφές με τους υπερκοριούς.
Ασχολούνται βέβαια οι άλλοι, οι αντίπαλοι στο ΣΥΡΙΖΑ, η «ομάδα αλήθειας» της ΝΔ, λαθρόβια site αλλά και σοβαρές εφημερίδες -όχι για πολύ οι τελευταίες- όσο μπορεί να συντηρηθεί το ενδιαφέρον του κοινού για ένα θέμα που δεν αφορά τα επιβιωτικά του συμφέροντα. Όπως έλεγε ο Άντυ Γουόρχολ, σε όλους αντιστοιχούν λίγα λεπτά δημοσιότητας.
Τον ξαναθυμήθηκαν λίγο πριν τις βουλευτικές εκλογές. Η εκδίκηση της γυφτιάς: λίγο καιρό πριν, οι ίδιες εφημερίδες που σήμερα διαθέτουν πλουσιοπάροχα χώρο για να εκτεθούν τα σενάρια συνομωσίας του Γιάνη Βαρουφάκη, απαιτούσαν την κεφαλή του επί πίνακι. Τον κατηγορούσαν για τα πάντα, απειλούσαν με ειδικά δικαστήρια, του καταλόγιζαν ότι παρέα με τον Τσίπρα έβαλαν μέσα τη χώρα 100 δις…Το είπε και ο Ρέγκλινγκ εξ άλλου….
Είναι αλήθεια ότι στις ευρωεκλογές καταγράφηκε ένα σημαντικό ποσοστό παλιών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισε το ΜΕΡΑ25, που παρά λίγο, πολύ λίγο, θα εξασφάλιζε την εκπροσώπησή του στο ευρωκοινοβούλιο. Είναι σαφές ότι ο Γιάνης Βαρουφάκης και το κόμμα του έδειξαν ένα διαφορετικό πρόσωπο από άλλα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Μιλάω για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την ΛΑΕ και την Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, αν και η τελευταία ελέγχεται για την αριστερή της κατεύθυνση. Δεν τους παρακολούθησε σε βαρείς χαρακτηρισμούς εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ –τουλάχιστον την περίοδο πριν τις βουλευτικές εκλογές, εκεί άλλαξε ρότα. Παρουσίασε ένα πρόσωπο σύγχρονο, αριστερής σοσιαλδημοκρατίας βέβαια, χωρίς πολλά-πολλά, με τις κοινωνικές αναφορές του Κόρμπιν και του Σάντερς, αλλά που δεν έμοιαζε με τους άλλους της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Δεν τους παρακολούθησε επίσης στις ενδοαριστερές επιθέσεις, τα ενδοαριστερά μαχαιρώματα. Αντίθετα, έδειχνε κατανόηση των αδιεξόδων της άλλης Αριστεράς, προσπαθούσε να τους δικαιολογήσει και σε κάθε περίπτωση έδειχνε ένα πρόσωπο αστικής ευγένειας. Σε όλους, πλην του ΣΥΡΙΖΑ, όπου τελευταία υιοθέτησε και το επιχείρημα, κάθε ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ είναι χαμένη ψήφος. Στον τελευταίο εξάλλου είχε «αφιερώσει» ένα ολόκληρο βιβλίο, χωρίς όμως να μπει στη συγχορδία των ύβρεων που επιδόθηκαν όλοι μαζί, από το ΚΙΝΑΛ και το ΚΚΕ μέχρι την ΛΑΕ και την Πλεύση Ελευθερίας. Ίσως γιατί ο Γιάνης είναι παιδί της κεντροαριστερής παράδοσης που καταλαβαίνει ότι δεν τραγουδάς μαζί με τη χορωδία της δεξιάς παλινόρθωσης.
Μετά την επιτυχία στις ευρωεκλογές ο Βαρουφάκης άλλαξε ρεφρέν αποφάσισε να υποδυθεί τη «μεγάλη λευκή ελπίδα» (the great white hope). Τον άνθρωπο που θα «εκθρονίσει» τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Να θυμίσουμε ότι έτσι αποκαλούσαν οι αθλητικές εφημερίδες της Αμερικής, στις αρχές του 20ου αιώνα, κάθε επίδοξο λευκό που θα αποκαθήλωνε το μαύρο παγκόσμιο πρωταθλητή, τον πρώτο «αράπη» υπερπρωταθλητή στην ιστορία του μποξ, τον Jack Jonhson (1878-1946). Οι επίδοξοι όμως πυγμάχοι έτρωγαν το ξύλο της αρκούδας, προς μεγάλη στεναχώρια του αθλητικού και πολιτικού τύπου της εποχής.
Ο διαδικτυακός τόπος που σταχυολόγησα τις πληροφορίες, elikas blog, καλεί τους αναγνώστες του να σκεφθούν:
«Μεγάλες λευκές ελπίδες» υπάρχουν παντού, ακόμα και σήμερα. Στην πολιτική, στον αθλητισμό, στον πολιτισμό, στην καθημερινότητα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, συχνά η πραγματικότητα τις γρονθοκοπεί ανελέητα και τις ξαπλώνει γρήγορα στο καναβάτσο. Φαίνεται πως η στόφα των πρωταθλητών δεν είναι φτιαγμένη από παχιά λόγια…
Άσκηση: Ποιός (ή τι) είναι κατά τη γνώμη σας το σημερινό αντίστοιχο της «μεγάλης λευκής ελπίδας»;
