Η πρόταση μομφής της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης τον Παύλο Πολάκη ήταν ένα δώρο στην Κυβέρνηση. Το είπε, εξάλλου και ο Πρωθυπουργός. Την ίδια στιγμή, όμως, είναι ένα δώρο για εμάς, τους Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Μας δίνει μια μεγάλη ευκαιρία για μια αναδρομή, για μια αναδρομή πέντε ετών τώρα και την προοπτική. Δεν είχαμε αυτήν την ευκαιρία. Μιλάγαμε πάντα επιμέρους, τμηματικά, εκείνο το νομοσχέδιο, το άλλο το μέτρο. Μας δίνει την ευκαιρία να αναπτύξουμε ποιο είναι το σχέδιό μας, για τη λήξη των μνημονίων, την υπέρβαση της λιτότητας, των διακρίσεων, την επαναθεμελίωση του κοινωνικού κράτους, ένα σχέδιο που κτίσαμε τέσσερα χρόνια, σιγά-σιγά, δίσεκτα χρόνια, αφού έπρεπε να αναμετρηθούμε με θεούς και δαίμονες, ντόπιους και εισαγόμενους, με εκβιασμούς, αλαζονείες, λοιδορίες, με ψέματα, ύβρεις και συκοφαντίες.
Αντέξαμε. Τα καταφέραμε με πείσμα και αφοσίωση. Επιλέξαμε να μείνουμε και να παλέψουμε στις αντίξοες συνθήκες. Δεν παραδοθήκαμε και δεν παραδώσαμε. Δεν κρυφτήκαμε στη θαλπωρή των συμβόλων ούτε στην αναμονή καλύτερων εποχών. Δεν βολευτήκαμε μόνο με την αποκάλυψη του καπιταλισμού ούτε του νεοφιλελευθερισμού και των αγορών. Προσπαθούσαμε να δώσουμε τη μάχη σε κάθε πεδίο, σε κάθε στιγμή, σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε δυνατότητα που μας έδινε η συγκυρία, που μας έδινε, αν θέλετε, ο συσχετισμός δύναμης.
Τα πρώτα χρόνια παλέψαμε για τα στοιχειώδη, για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, το επίδομα αλληλεγγύης, τους ανασφάλιστους, τα νοσοκομεία και τα σχολεία, την προσφυγική κρίση. Μετά για τα βασικά: Για τις εργασιακές σχέσεις, την πρωτοβάθμια περίθαλψη, για τις διακρίσεις και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Για την ειρήνη και τη φιλία στην περιοχή, με εμβληματική τη Συμφωνία των Πρεσπών. Για μένα ο άθλος, το επίτευγμα είναι ότι μειώσαμε την ανεργία κατά δέκα ποσοστιαίες μονάδες και μάλιστα, σε συνθήκες μνημονίου και υψηλών, δυσανάλογα υψηλών πλεονασμάτων. Ανακόψαμε τη φυγή των νέων. Άνοιξαν νέες δουλειές.
Επιτρέψτε μου εδώ μια παρένθεση. Η εικόνα που θέλω να διώξω από το μυαλό μου είναι τα λουκέτα, η απόγνωση του κόσμου, η σύνταξη του πάππου που έτρεφε όλη την οικογένεια, οι άνθρωποι που αναζητούσαν τροφή στους σκουπιδοτενεκέδες. Δεν είναι μια εικόνα πόλεμου αυτή ή εικόνα εμφυλίου. Είναι η εικόνα του 2012-2014 και δεν μπορεί να την ξεχνάμε, η εικόνα μιας βιωμένης πραγματικότητας, οι οποίοι συνάδελφοι της Αντιπολίτευσης την ξεχνούν, δεν την αναφέρουν, δεν την εξετάζουν. Ποιος τη δημιούργησε; Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015-2019 δημιούργησε την ανθρωπιστική κρίση, τα 300 δισεκατομμύρια χρέος, την υποτίμηση της εργασίας; Προφανώς, όχι. Και από εκεί και πέρα, οι συνάδελφοί του ΚΙΝΑΛ από πίσω αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να έχουμε φόρους, να έχουμε καταναγκασμούς, να έχουμε επιτήρηση, λες και είναι αμέτοχοι του αίματος, αμέτοχοι του δράματος.
Τον Αύγουστο του 2018 βγάλαμε τη χώρα από τα μνημόνια. Είχε προηγηθεί, φυσικά, η διευθέτηση του χρέους, ο καθαρός δρόμος για δεκαπέντε χρόνια τουλάχιστον για τη στροφή στην κανονικότητα. Στους δέκα αυτούς μήνες μας δόθηκε η δυνατότητα να αναπτύξουμε το δικό μας πρόγραμμα για τον κόσμο της εργασίας, τα λαϊκά στρώματα, για την κοινωνική προστασία. Ξέρετε ποιο είναι το παράδοξο; Ότι η Νέα Δημοκρατία επέλεξε να κορυφώσει την επίθεσή της με την πρόταση μομφής στο πικ, στην κορυφαία, δηλαδή, στιγμή της ανάπτυξης του προγράμματος μας, με τα θετικά μέτρα της Κυβέρνησης, τις μέρες που συζητιούνταν οι εκατόν είκοσι δόσεις, τα ασφαλιστικά ταμεία, η εφορία και η τοπική αυτοδιοίκηση. Είχε προηγηθεί, μάλιστα, ο νόμος για την προστασία της πρώτης κατοικίας με την επιδότηση ενοικίου και στεγαστικού δανείου, η αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων, η αύξηση του κατώτατου μισθού. Σε λίγες μέρες, μάλιστα –είναι γνωστό αυτό, το ήξεραν ήδη, το έγραφαν και οι εφημερίδες, πριν καν δώσουμε τη συνέντευξη- έρχονται τα νέα μέτρα με τις ελαφρύνσεις στη φορολογία, στα βασικά τρόφιμα, την ενέργεια, τη σίτιση, τη σύνταξη των συνταξιούχων. Μια πρόχειρη απάντηση λέει ότι είναι ένα ακόμη λάθος, μία ακόμη γκάφα του Αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας. Μια άλλη θα πει ότι είναι μία ακόμη αστοχία του επικοινωνιακού επιτελείου, ένα ακόμη φάουλ της ομάδας του στρατηγικού σχεδιασμού της Νέας Δημοκρατίας.
Προσωπικά, δεν πιστεύω αυτές τις ερμηνείες. Αντίθετα, πιστεύω κάθε μέρα και περισσότερο ότι η Νέα Δημοκρατία ακολουθεί μια συνταγή, τη συνταγή του Τραμπ και του Μπολσονάρο της Βραζιλίας, τη συνταγή της μεταδημοκρατίας, τη βιοπολιτική διαχείριση του φόβου, της ανασφάλειας, την απουσία προοπτικής για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Γίνεται μια αντικατάσταση της πολιτικής και της Δημοκρατίας μέσα από τη διαχείριση του φόβου. Με αυτήν την έννοια, δεν είναι καινούρια, δεν είναι πρωτοφανή ούτε η σκανδαλολογία, ούτε τα fake news, ούτε η κατασκευασμένη είδηση. Αντίθετα, αυτά είναι πετυχημένες συνταγές σε άλλες περιοχές του κόσμου φυσικά. Δεν πιστεύω, για παράδειγμα, ότι χθες ο κ. Μητσοτάκης απερίσκεπτα μίλησε αποκλειστικά για σκάνδαλα. Χρησιμοποίησε για άλλη μια φορά την τρομολαγνεία. Αφιέρωσε χρόνο για τον Πολάκη και τον Μαδούρο και άφησε απ’ έξω τα βασικά της πολιτικής και προγραμματικής αντιπαράθεσης, παρόλο που προκλήθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα επανειλημμένα. Ο Αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας έχει βαθιά εμπιστοσύνη στον χειρισμό της πληροφορίας, στην κατασκευασμένη είδηση, στον ιό της πλουτοκρατίας, όπως αποκαλούν οι ειδικοί τον έλεγχο των μέσων μαζικής ενημέρωσης από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Η ατυχία φυσικά της Νέας Δημοκρατίας και του Αρχηγού της είναι ότι εδώ δεν είναι Αμερική του Τραμπ, ούτε Λατινική Αμερική του Μπολσονάρο. Ζούμε σε μια πολιτικοποιημένη κοινωνία, η οποία δεν παρασύρεται με φθηνά κόλπα και επικοινωνιακά τεχνάσματα. Και αυτό θα αποδειχθεί πολύ γρήγορα στις επόμενες εκλογές, στις Ευρωεκλογές.
Χριστόφορος Παπαδόπουλος
