Ανέβηκε στη δημόσια διαβούλευση η τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα, μετά από 4 χρόνια εντατικής εργασίας της Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής.Το πνεύμα του νέου κώδικα είναι σαφώς προοδευτικό! Επιχειρεί να παρέμβει σε ένα πολύ αυστηρό σύστημα απονομής δικαιοσύνης, το οποίο συμπεριφέρεται με παράλογη σκληρότητα στο μέσο όρο των παραβατών και την ίδια στιγμή επιτρέπει με δικονομικούς ελιγμούς την αποφυγή της ποινής για τους επωνύμους ή για τους έχοντες οικονομική επιφάνεια, «ανεξάρτητα του τρόπου πλουτισμού τους». Η ελληνική κοινωνία έχει παράσταση της άνισης μεταχείρισης, με πρόσφατα παραδείγματα την δεκαετή ποινή της καθαρίστριας για το απολυτήριο δημοτικού και την ίδια στιγμή τις ποινές χάδια σε πολιτικά και επιχειρηματικά πρόσωπα, τα οποία στην πλειοψηφία τους δεν εκτίουν ούτε μια μέρα από την ποινή τους.
Η χώρα μας είναι πρωταθλήτρια στην Ευρώπη σε βαρυποινίτες και ισοβίτες, σε ποσοστά που συγκρίνονται μόνο με εκείνα των ΗΠΑ, σε μια χώρα ασφαλή, με μικρή εγκληματικότητα, με ήπια παραβατικότητα και την εγκληματολογική στατιστική να μιλά για σταθερή μείωση των παραβατικών συμπεριφορών. Ιδιαίτερα η παραβατικότητα της φτώχειας έχει μειωθεί σημαντικά, λόγω της προνοιακής πολιτικής του κράτους τα τελευταία 4 χρόνια.
Η τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα παρακολουθεί την προοδευτική αντιεγκληματική σκέψη, η οποία στέκεται στον αντίποδα της ακροδεξιάς δημαγωγίας και της βαθιά συντηρητικής και αντικοινωνικής πολιτικής του «Νόμου και της Τάξης». Εγχείρημα εξαιρετικά δύσκολο αν αναλογιστεί κανείς τις επιθέσεις που δέχθηκε και δέχεται ο Νόμος Παρασκευόπουλου, και ο ίδιος προσωπικά, από την αξιωματική αντιπολίτευση και το μιντιακό κατεστημένο, για την αποσυμφόρηση των φυλακών. Ο θεσμικός μετασχηματισμός προϋποθέτει, εκτός του πολιτικού θάρρους, και τη διαρκή συνομιλία με τη κοινωνία των πολιτών, τα κινήματα, τις συλλογικότητες, τις διεκδικήσεις και τις ατομικές ευαισθησίες, προκειμένου να γίνει Νόμος του κράτους.
Στις 9 Μάρτη, στη συζήτηση της Βουλής η Τασία Χριστοδουλοπούλου θύμισε στο σώμα τους κορυφαίους αγώνες του φεμινιστικού και γυναικείου κινήματος, τα πρόσφατα 5 χρόνια, οι οποίοι οδήγησαν σε νομοθετικές και πολιτικές παρεμβάσεις για τις γυναίκες. Επιγραμματικά από τις γυναίκες για τις γυναίκες.. Το 2015 κορυφαίο ζήτημα ήταν η συμμετοχή των γυναικών στους αγώνες για τα Μνημόνια και τη λιτότητα. Η συμμετοχή στις Πλατείες, οι αγώνες και οι διεκδικήσεις για τα κοινωνικά δικαιώματα με αιχμή τις καθαρίστριες και την πάλη ενάντια στις απολύσεις και την επισφάλεια. Η επιστροφή των καθαριστριών στη δουλειά τους ήταν μια νίκη των ιδίων των γυναικών και των αλληλέγγυων πολιτών. Το 2016 το κορυφαίο ζήτημα είναι οι πρόσφυγες, οι γυναίκες που θαλασσοδέρνονται στο Αιγαίο με ένα μωρό στην αγκαλιά. Το 2017 η έμφυλη βία με δεκάδες περιστατικά που ήρθαν στη δημοσιότητα ενδοοικογενειακής βίας. Το 2018 η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, για την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών, την οποία επικύρωσε η κυβέρνηση τον Απρίλιο του 2018, ενώ εκκρεμούσε από το 2011. Το 2019 το θέμα της βίας ενάντια των γυναικών και ο βιασμός παραμένουν στην αιχμή του γυναικείου κινήματος. Οι φεμινιστικές οργανώσεις μιλούν πια για «γυναικοκτονία». Τα περιστατικά της Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο, της Αγγελικής στην Κέρκυρα και τόσα άλλα συνταράσσουν την κοινή γνώμη και τις γυναικείες οργανώσεις.
Τα στατιστικά των βιασμών στη χώρα είναι συνταρακτικά, κάθε 40 ώρες συντελείται ένας βιασμός, ενώ άλλες μετρήσεις υπολογίζουν 4.500 βιασμούς ετησίως εκ των οποίων ένας ελάχιστος αριθμός φτάνει στη δημοσιότητα, αφού τα θύματα δεν μιλάνε…
Η Διεθνής αμνηστία με τον πρόεδρο του ελληνικού τμήματος Γαβριήλ Σακελλαρίδη οργανώνει καμπάνια για την αλλαγή του άρθρου 336 του Ποινικού Κώδικα για την ποινικοποίηση του βιασμού χωρίς συναίνεση. Ανταποκρίνονται 55 βουλεύτριες και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που ζητούν από τον Μιχάλη Καλογήρου, υπουργό Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ την τροποποίηση του άρθρου. Το Υπουργείο διαβεβαιώνει ότι είναι στην πολιτική του βούληση να αλλάξει το άρθρο 336, στην κατεύθυνση που ζητούν οι 55 βουλευτές. Το πόρισμα, όμως, της Νομοπαρασκευαστικής επιτροπής δεν προβλέπει την τροποποίηση του 336, αντίθετα το βαραίνει ακόμα περισσότερο. Ενδεχομένως, γιατί η Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή φοβήθηκε δικονομικές παραβιάσεις των εγγυήσεων αθωότητας των κατηγορουμένων. Σίγουρα, γιατί οι άνδρες νομομαθείς δεν έχουν βιώσει την εξευτελιστική διαδικασία που υφίστανται τα θύματα, που έχουν το θάρρος να καταγγείλουν το βιασμό, από το τμήμα μέχρι το δικαστήριο.
Το άρθρο 336 πρέπει να αλλάξει, αυτό σημαίνει άμεση δραστηριοποίηση στο δημόσιο διάλογο των γυναικείων & κοινωνικών οργανώσεων, των θυμάτων βιασμού και των οικογενειών τους, της κοινωνίας των πολιτών, των βουλευτών και του Υπουργείου Δικαιοσύνης, έτσι ώστε ο νέος Ποινικός Κώδικας -συνεπικουρούμενος και από το ΝΣ του Αλέξη Χαρίτση και του Υπουργείου Εσωτερικών, για την ισότητα των γυναικών- να αποτελέσει μια πραγματικά θεσμική τομή, στα ζητήματα της γυναικείας αξιοπρέπειας.
Πηγή: ΕΦΣΥΝ
