Πριν λίγες μέρες συναντήθηκε στο Μιλάνο ο αδιαμφισβήτητος πλέον αρχηγός της ιταλικής ακροδεξιάς, γραμματέας της Λέγκα, υπουργός Εσωτερικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Ματέο Σαλβίνι, με τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Βίκτορ Ορμπάν.
Ενωμένοι από το ίδιο ξενοφοβικό μένος και την ίδια απάνθρωπη συμπεριφορά απέναντι στους μετανάστες και στους πρόσφυγες, με την ίδια ακροδεξιά ρητορική, αποφάσισαν να έχουν κοινή δράση για να επιβάλλουν κλειστά σύνορα και να χρησιμοποιήσουν το φόβο που εξαπλώνεται ραγδαία στις ευρωπαϊκές χώρες για να αποκτήσουν μεγαλύτερη πολιτική εξουσία.
Ο Ορμπάν, ο άνθρωπος που χτίζει τείχη στα σύνορά του, που ποινικοποιεί την αλληλεγγύη και αφήνει να πεθάνουν από την πείνα οι πρόσφυγες που το αίτημα ασύλου τους έχει απορριφθεί, αποκαλεί τον Σαλβίνι «ήρωά» του.
Ο Σαλβίνι πάλι είναι ενθουσιασμένος στη σκέψη μιας κοινής πορείας με τον ούγγρο πρωθυπουργό. Είναι στ’ αλήθεια περίεργη αυτή η συμμαχία. Ο Ορμπάν είναι αντίθετος στο να δεχτεί έστω και ένα πρόσφυγα στη χώρα του, ενώ ο Σαλβίνι θέλει το διαμοιρασμό των προσφύγων σε όλη την ΕΕ.
Στην Ιταλία κυριαρχεί ένα τρομακτικό κλίμα υστερίας, καλλιεργημένο τεχνηέντως από τον Σαλβίνι και τους συντρόφους του. Η Λέγκα έχει φθάσει στο 30% στις δημοσκοπήσεις, ένα ποσοστό του πληθυσμού που βλέπει παντού δολοφόνους, κλέφτες και βιαστές στα μελαμψά πρόσωπα των μεταναστών και των προσφύγων.
Οι ρατσιστικές επιθέσεις έχουν αυξηθεί σε μεγάλο βαθμό, με πυροβολισμούς, ξυλοδαρμούς, σωματική και λεκτική βία, ενώ έχουν αρχίσει περιπολίες της Λέγκα στις παραλίες για να διώχνουν τους μικροπωλητές. Ευτυχώς, οι ομάδες αυτές εκδιώκονται από τους λουόμενους, που αντιδρούν.
Ο απόλυτος άρχων
Ο Σαλβίνι θεωρεί ότι, ως απόλυτος άρχων, μπορεί να απαγορεύει την αποβίβαση μεταναστών από τα καράβια που φθάνουν στην Ιταλία από τη Λιβύη, ακόμη και όταν δεν ανήκουν σε ΜΚΟ αλλά στην ιταλική ακτοφυλακή, κατά παράβαση κάθε κανόνα, αγνοώντας μέχρι και τις προτροπές του προέδρου της Δημοκρατίας.
Αυτό έγινε στην περίπτωση του πλοίου Aquarius, αλλά και με το πλοίο του λιμενικού Diciotti, με τους 177 ταλαιπωρημένους, κάτισχνους και εξαντλημένους πρόσφυγες, κυρίως από Συρία και Ερυθραία, που δικαιούνται σχεδόν αυτόματα να υπαχθούν σε καθεστώς ασύλου.
Ο Σαλβίνι αγνοεί ακόμη και τους δικαστές. Η εισαγγελία του Αγκριτζέντο αποφάσισε να διενεργήσει μια έρευνα, αρχικά κατ’ αγνώστων, με την κατηγορία της παράνομης κράτησης, με τον Σαλβίνι να απαντά θρασύτατα «Δεν είμαι άγνωστος, με λένε Σαλβίνι. Ας μου κάνουν μήνυση». Εν συνεχεία οι δικαστές επικεντρώθηκαν όντως στο πρόσωπό του, προξενώντας του μεγάλο εκνευρισμό, και αναμένεται η συνέχεια.
Η πολιτική του Σαλβίνι, όμως, δεν περιορίζεται στις απαγορεύσεις αποβίβασης προσφύγων και μεταναστών, αλλά και στη μείωση ή παύση της χρηματοδότησης των κέντρων υποδοχής μεταναστών. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή του Ριάτσε, μιας μικρής πόλης της Καλαβρίας, που είχε ερημωθεί σχεδόν εξ ολοκλήρου από τους κατοίκους της και στην οποία ο δήμαρχος έδωσε νέα ζωή, εγκαθιστώντας στα εγκαταλειμμένα σπίτια τους μετανάστες που έφθαναν εκεί και δημιουργώντας νέες ευκαιρίες δουλειάς και νέες επιχειρήσεις με τους μετανάστες. Τώρα το Ριάτσε βρίσκεται χωρίς καμία επιχορήγηση από το κράτος. Ο δήμαρχος προέβη σε απεργία πείνας και οργάνωσε μια μεγάλη κινητοποίηση αλληλεγγύης για την πόλη του, που βρήκε συμμάχους σε όλη την Ευρώπη, μεταξύ των οποίων και τη δήμαρχο της Βαρκελώνης, Άντα Κολάου. Ευτυχώς, τις τελευταίες μέρες, ο αγώνας του μοιάζει να δικαιώνεται.
Η Λέγκα του Σαλβίνι δεν ενδιαφέρεται για την κοινωνική αναταραχή που προκαλεί, γιατί στόχος της είναι να κατακτήσει μόνη της τη διακυβέρνηση της Ιταλίας, αλλά, επίσης, μαζί με τον Ορμπάν και τους ομοίους του, να κυριεύσει το Λαϊκό Κόμμα και να κυριαρχήσει και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Δεν είναι μυστικό ότι ο ακροδεξιός αμερικανός πολιτικός Στιβ Μπάνον συγχαίρει τον Σαλβίνι και εύχεται τη διάλυση της ΕΕ.
Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ ο διοικητής του Ιταλικού Ιδρύματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων, σε έκθεσή του, έχει κάνει γνωστό ότι εάν σταματήσουν οι αφίξεις μεταναστών στην Ιταλία, λόγω της χαμηλής γεννητικότητας, σε πέντε χρόνια θα έχει εξαφανιστεί πληθυσμός ίσος με μια πόλη σαν το Τορίνο. Οι μετανάστες πληρώνουν αυτή τη στιγμή τις συντάξεις των Ιταλών, ενώ οι ίδιοι συχνά φεύγουν από τη χώρα πριν φθάσουν σε συντάξιμη ηλικία, χωρίς να μπορούν να απολαύσουν οι ίδιοι τους καρπούς του μόχθου τους.
Ανησυχητικό το κλίμα στην Ευρώπη
Όμως, δυστυχώς, σε όλη την Ευρώπη οι ακροδεξιές φωνές αυξάνονται. Ο Ζεεχόφερ, από το CSU της Βαυαρίας απειλεί να κλείσει τα σύνορα, η Μέρκελ πιέζεται, συνάπτει και επιδιώκει να συνάψει συμφωνίες για την επιστροφή των προσφύγων από τη Γερμανία στη χώρα στην οποία καταγράφηκαν για πρώτη φορά, δηλαδή κυρίως Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία, ενώ οι ταραχές στη Σαξονία δημιουργούν ένα κλίμα επικίνδυνα ανησυχητικό.
Η επιμονή για την επιβολή σκληρής λιτότητας έδωσε τη δυνατότητα στα ακροδεξιά κόμματα να στραφούν όχι προς τους πραγματικούς ενόχους, αλλά προς τον πιο αδύναμο, τον διαφορετικό, ενώ καθόλου δεν δυσαρεστεί τον Σαλβίνι και την παρέα του να εκμεταλλεύονται τους μετανάστες, επιβάλλοντάς τους μια νέα σκλαβιά, χωρίς δικαιώματα, με μαύρη εργασία, άθλιες συνθήκες ζωής και μισθούς πείνας.
Η δημιουργία της αίσθησης επείγουσας ανάγκης στην Ιταλία και στην Ευρώπη είναι εντελώς πλαστή και αυτό αποδεικνύεται από τους αριθμούς. Η Διεθνής Οργάνωση για τις μεταναστεύσεις, που συνδέεται με τον ΟΗΕ, αποδεικνύει ότι οι είσοδοι στην Ευρώπη έχουν μειωθεί σχεδόν στο ήμισυ στους πρώτους οκτώ μήνες της χρονιάς: 67.122 αφίξεις την 26η Αυγούστου 2018, έναντι 123.205 κατά την ίδια περίοδο του 2017 και 272.612 το 2016. Η Ιταλία είχε το χαμηλότερο αριθμό αφίξεων των τελευταίων πέντε χρόνων (19.761), ελάχιστα ανώτερο από της Ελλάδας (18.529) και μικρότερο από την Ισπανία (27.994), όπου οι αφίξεις αυξάνονται.
Τώρα, ο Σαλβίνι και ο Ορμπάν θεωρούν τον Εμανουέλ Μακρόν ως τον κυριότερο εχθρό τους. Ο Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος έχει αποκαλέσει την ιταλική κυβέρνηση «εθνικιστές δημαγωγούς», δηλώνει ότι αυτό τον ευχαριστεί. Ο Μακρόν επιδιώκει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ασφαλώς με νεοφιλελεύθερη ατζέντα, είναι όμως αυτονόητο ότι τα σχέδιά του θα βρουν απέναντι τον Ορμπάν και τον Σαλβίνι.
Κατά τα άλλα, στην Ευρώπη η υποκρισία περισσεύει. Είναι γνωστό ότι η Γαλλία δεν έχει πρόβλημα με τις επαναπροωθήσεις και ότι οι γάλλοι χωροφύλακες έχουν εκδιώξει στα σύνορα με την Ιταλία, με σκαιότατο τρόπο, παιδιά και εγκύους.
Στην Ισπανία, που δέχτηκε το πλοίο Aquarius όταν δεν έβρισκε λιμάνι στην Ιταλία που να του επιτρέπει να ελλιμενιστεί, έχει δημιουργηθεί θέμα μεταξύ Podemos και Σοσιαλιστικού Κόμματος για την επαναπροώθηση μεταναστών στα σύνορα με το Μαρόκο, χωρίς να εξεταστεί καν εάν είχαν δικαίωμα ασύλου ή όχι.
Η πρόταση για δημιουργία κέντρων υποδοχής εκτός ΕΕ, που αρχικά έμοιαζε να προξενεί φρίκη στους ευρωπαίους ηγέτες, έχει αρχίσει να συζητείται και όλοι κατανοούμε ότι αυτό σημαίνει το τέλος της συνθήκης της Γενεύης και τη δημιουργία ενός νέου συστήματος, που θα αναγνωρίζει το δικαίωμα ασύλου όχι βάσει των πραγματικών συνθηκών, αλλά ανάλογα με το πόσους σύγχρονους σκλάβους και με ποια χαρακτηριστικά χρειάζεται κάθε «προηγμένο» έθνος.
Μια αχτίδα ελπίδας
Τα μαύρα σύννεφα πάνω από την Ευρώπη όλο και πυκνώνουν. Μικρή αχτίδα ελπίδας είναι οι ακτιβιστές που διαδήλωσαν στο λιμάνι της Κατάνια για να τελειώσει η οδύσσεια των μεταναστών του Diciotti και το τεράστιο πλήθος που κατέκλυσε την πλατεία Σαν Μπάμπιλα στο Μιλάνο, για να διαμαρτυρηθεί για τη συνάντηση Σαλβίνι-Ορμπάν.
Κάποιες ελπίδες δίνουν και οι αντιδράσεις μελών και στελεχών του Κινήματος 5 Αστέρων, όπως αυτή του προέδρου της Βουλής Ρομπέρτο Φίκο, στην αντιμεταναστευτική πολιτική του υπουργού Εσωτερικών. Πόσο θα αντέξει άραγε το αριστερό κομμάτι των 5 Αστέρων, που δεν είναι μικρό, απέναντι στο θράσος του Σαλβίνι και της παρέας του;
Ελπιδοφόρες και οι αντιδράσεις των δημοκρατικών πολιτών στη Γερμανία.
Κόντρα στο ρεύμα η Ελλάδα, όπου ο ρατσισμός δεν είχε την αντίστοιχη αύξηση, και αυτό οφείλεται σαφώς στη διαφορετική αντιμετώπιση του μεταναστευτικού ζητήματος από την ελληνική κυβέρνηση.
Καιρός, όμως, να δει η ευρωπαϊκή αριστερά πώς θα αντιδράσει σύσσωμη, με ποια εργαλεία, με ποιους συμμάχους, με ποιες αναλύσεις.
Οι συνθήκες είναι αντίξοες, όμως η αριστερά είναι μαθημένη στα δύσκολα.
Τόνια Τσίτσοβιτς
Πηγή: Η Εποχή
