Τη συνέντευξη πήρε η Αναστασία Γιάμαλη
* H χώρα σας είναι σε εμπόλεμη κατάσταση από την ίδρυσή της. Το Ισραήλ είτε είναι σε κατάσταση “πραγματικού/κανονικού” πολέμου με τις γειτονικές χώρες είτε σε μια κατάσταση “εσωτερικού” πολέμου ως δύναμη κατοχής. Αυτή η πολεμική ατμόσφαιρα δεν κάνει την ειρήνη πιο δύσκολη;
Σίγουρα. Όλοι οι πόλεμοι παράγουν μίσος και κυρίως δυσπιστία. Για τους Ισραηλινούς, που επιβαρύνονται με το τραύμα του Ολοκαυτώματος, είναι ακόμη χειρότερα. Οι απλοί άνθρωποι στο Ισραήλ λένε «δεν εμπιστευόμαστε τους Άραβες», ή «μας μισούν και δεν θα κάνουν ποτέ ειρήνη με μας». Όταν η ατμόσφαιρα που κυριαρχεί είναι τέτοια, το να κηρύττει κανείς την ειρήνη είναι και δυνατό, και απαραίτητο, αλλά και εξόχως δύσκολο.
* Yπάρχει κάποια λύση που θα έκανε το Ισραήλ να νιώθει ασφαλές;
Όταν αποφασίζεις να κάνεις ειρήνη, υπάρχουν πολλές προβλέψεις ασφαλείας στη διάθεσή σου. Για παράδειγμα, η τοποθέτηση διεθνών στρατευμάτων για κάποιο διάστημα στη Δυτική Όχθη, στο πλαίσιο της ειρηνευτικής συμφωνίας. Στο Ισραήλ ο όρος «ασφάλεια» συχνά χρησιμοποιείται ως πέπλο που κρύβει άλλες προθέσεις.
* Mια κοσμική δικτατορία ή μια ισλαμική δημοκρατία είναι προτιμότερη για τις χώρες που γειτνιάζουν με το Ισραήλ; Mε δεδομένες τις εξελίξεις στην Αίγυπτο και τη Συρία, πρόκειται για δίλημμα με το οποίο το Ισραήλ θα έρθει αντιμέτωπο σύντομα.
Κατά γενικό κανόνα, οι Ισραηλινοί πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες προτιμούν έναν κοσμικό δικτάτορα, διότι κάποιος ισλαμιστής, ακόμη και δημοκρατικά εκλεγμένος, θα είναι κατά πάσα πιθανότητα αντι-Ισραηλινός (με τον ίδιο τρόπο που ένας Ισραηλινός θρησκευτικός φονταμενταλιστής είναι σχεδόν σίγουρα αντι-Άραβας). Με βάση το Ισλάμ, η Παλαιστίνη ανήκει στον Αλλάχ (όπως και στην εβραϊκή θρησκεία ο Θεός υποσχέθηκε αυτή τη γη στους Εβραίους). Η προσωπική μου άποψη είναι πως ένα μετριοπαθές ισλαμικό καθεστώς, δημοκρατικά εκλεγμένο, είναι μακροπρόθεσμα προτιμότερος εταίρος από κάθε είδους δικτάτορα.
* Πιστεύετε πως η άνοδος του αντισημιτισμού στην Ευρώπη θα μπορούσε να οδηγήσει σε νέο πογκρόμ;
Δεν νομίζω πως υπάρχει ουσιαστική άνοδος του αντισημιτισμού στην Ευρώπη. Υπάρχει, όμως, πολύ μεγαλύτερης κλίμακας και πολύ χειρότερη άνοδος της ισλαμοφοβίας.
* Στη χώρα σας, σας έχουν κατηγορήσει μέχρι και για “προδότη”. Οι άνθρωποι με τους οποίους μοιράζεστε τις ίδιες ιδέες αντιμετωπίζουν προβλήματα προκατάληψης στην καθημερινότητά τους;
Όχι. Το Ισραήλ μετά το 1967 είναι αρκετά δημοκρατικό κράτος. Στα κατειλημμένα εδάφη της Παλαιστίνης τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Η κατάσταση εκεί είναι στρατιωτική δικτατορία, χωρίς κανένα σεβασμό στα εθνικά ή στα ανθρώπινα δικαιώματα.
* Κοιτάζοντας τα πράγματα από την Ευρώπη, είναι μάλλον δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς τη Δεξιά από την Αριστερά στο Ισραήλ. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Σε ό,τι αφορά κοινωνικά ζητήματα, είναι πράγματι μικρές οι διαφορές ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά. Σε ό,τι αφορά το Παλαιστινιακό ζήτημα, όμως, οι διαφορές είναι μεγάλες, αλλά η Αριστερά είναι πολύ αδύναμη, γιατί ο κόσμος έχει την πεποίθηση πως «η ειρήνη είναι αδύνατη διότι, πολύ απλά, δεν την επιθυμούν οι Άραβες». Από τη μεριά των Παλαιστινίων, βέβαια, η πλειοψηφία λέει το αντίστροφο.
* Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν πως το Ισραήλ λειτουργεί ως “ο χωροφύλακας των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή”. Συμφωνείτε;
H σχέση ανάμεσα στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ είναι εξαιρετικά περίπλοκη και ιδιαίτερη. Το Ισραήλ είναι απόλυτα εξαρτημένο από τις ΗΠΑ, αλλά έχει και μεγάλη επιρροή στην πολιτική των ΗΠΑ χάρη στο εξαιρετικά ισχυρό φιλοϊσραηλινό λόμπι -που αποτελείται τόσο από Εβραίους όσο και από Ευαγγελιστές χριστιανούς- στην Ουάσινγκτον. Πολλοί πιστεύουν πως οι ΗΠΑ δρουν στη Μέση Ανατολή για λογαριασμό του Ισραήλ, αλλά και το αντίστροφο είναι επίσης αλήθεια.
* Ο Ρόμπερτ Φισκ, σε άρθρο του για τη Μέση Ανατολή που δημοσιεύθηκε στον Independent προ λίγων εβδομάδων, επικαλέστηκε την άποψή σας πως στην Αίγυπτο οι ανοργάνωτοι που στηρίχτηκαν “στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στην αμεσότητα του Διαδικτύου, στην -άνευ κόπου- άμεση μαζική επικοινωνία”, δεν είναι ικανοί να αντιμετωπίσουν τους Αδελφούς Μουσουλμάνους που διαθέτουν “οργάνωση, πειθαρχία, ιδεολογία, ηγεσία, δομές, εμπειρία, συνοχή”. Υπάρχει κάποιος τρόπος να τους αντιμετωπίσουν;
Δεν κάνεις πολιτική μέσω facebook. Ούτε καν μέσω διαδηλώσεων. Η πολιτική συντελείται από τα πολιτικά κόμματα που παλεύουν μέσα στη Βουλή για την εξουσία. Όσο οι προοδευτικοί νέοι άνθρωποι είναι ικανοποιημένοι να παρεμβαίνουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και δεν παίρνουν μέρος στον πραγματικό πολιτικό αγώνα, δεν θα αλλάξουν τα πράγματα στη χώρα τους.
* Ας μείνουμε στο φαινόμενο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Λέτε, λοιπόν, πως οι νεότερες γενιές είναι εγκλωβισμένες σε μια “επίπλαστη” δημόσια σφαίρα;
Φοβάμαι πως δυστυχώς έτσι συμβαίνει. Οι νέοι είναι δέσμιοι πια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία έχουν μετατραπεί σε χώρο πολιτικής παρέμβασής τους.
* Αν δίνατε μια συμβουλή στους νέους της Ευρώπης που πλήττεται από την κρίση και την ανεργία, ποια θα ήταν αυτή;
Nα εμπλακούν στην πολιτική και να διαμορφώσουν μόνοι το μέλλον τους!
Πηγή: Η Αυγή
