Συνέντευξη στον Μάικλ Μπαρμπάρο για τους New York Times
Στη συνέντευξη που φιλοξενείται στο podcast «The Daily», ο Zohran Mamdani ανοίγει τον διάλογο γύρω από τα βασικά ζητήματα της πόλης του: από την κρίση κόστους διαβίωσης έως τη δύναμη της πολιτικής συμμετοχής. Με φόντο την προσωπική του μεταναστευτική πορεία και την πολιτική του άνοδο, συζητά πώς η σύγχρονη αριστερή πολιτική μπορεί να ριζώσει στην πραγματικότητα της Νέας Υόρκης. Η συνέντευξη εξετάζει τη συνύπαρξη της κοινωνικής δικαιοσύνης, της μετακίνησης της εργατικής τάξης και των προκλήσεων στην εκπαίδευση, τη στέγαση και τη δημόσια συγκοινωνία. Μέσα από τις ερωτήσεις του Michael Barbaro, ο Mamdani αποκαλύπτει τις προτεραιότητές του και τις συγκρούσεις που καλείται να αντιμετωπίσει στο πολιτικό πεδίο. Πρόκειται για μια συνομιλία που αποκαλύπτει όχι μόνο το όραμα ενός πολιτικού, αλλά και την κατάσταση μιας πόλης που ζητά αλλαγή.
Ο Michael Barbaro είναι Αμερικανός δημοσιογράφος, γεννημένος το 1979 στο New Haven στο Connecticut. Είναι κεντρικός παρουσιαστής του podcast The Daily της The New York Times και πρώην πολιτικός ανταποκριτής της εφημερίδας.
Ο Zohran Mamdani είναι πολιτικός των ΗΠΑ, γεννημένος 18 Οκτωβρίου 1991 στην Kampala της Ουγκάντα. Είναι Μέλος της Συνέλευσης της Πολιτείας της Νέας Υόρκης από το 2021 και υποψήφιος των Δημοκρατικών Δημοκρατικός για δήμαρχος της Νέας Υόρκης το 2025.
Τα γκάλοπ δείχνουν ότι βρίσκεσαι στο κατώφλι μιας ιστορικής πολιτικής νίκης. Θα γίνεις ο νεότερος δήμαρχος εδώ και έναν αιώνα. Θα είσαι ο πρώτος Μουσουλμάνος δήμαρχος της Νέας Υόρκης. Και ο πρώτος δημοκρατικός σοσιαλιστής δήμαρχος της πόλης.
Στην πραγματικότητα, δεν θα ήμουν ο πρώτος δημοκρατικός σοσιαλιστής δήμαρχος.
Ποιος ήταν τότε;
Ο Ντέιβιντ Ντίνκινς, που ήταν μέλος της DSA, ήταν επίσης δημοκρατικός σοσιαλιστής.
Ευχαριστώ για τη διόρθωση.
Παρακαλώ.
Θα είσαι ο δεύτερος δημοκρατικός σοσιαλιστής δήμαρχος μετά τον Ντέιβιντ Ντίνκινς. Και θα ήθελα αυτή η συζήτηση να ακολουθήσει την πορεία που σε οδήγησε σε αυτή τη στιγμή. Μεγάλωσες ως γιος γνωστής σκηνοθέτριας. Ο πατέρας σου ήταν καθηγητής πανεπιστημίου που μελετούσε, μεταξύ άλλων, το απαρτχάιντ, μια γενοκτονία. Φοιτητής, γίνεσαι ακτιβιστής, εστιάζεις στην προοδευτική πολιτική. Και όταν τελειώνεις το πανεπιστήμιο, αυτοπροσδιορίζεσαι όχι ως Δημοκρατικός αλλά ως μέλος των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών της Αμερικής. Ενώ, με δεδομένο το βιογραφικό σου, το να είσαι Δημοκρατικός θα φαινόταν φυσικό. Οπότε, ας ξεκινήσουμε με το τι σε ώθησε σε αυτή την επιλογή, τι αποδέχτηκες και τι απέρριψες σε αυτή την ταυτότητα.
Δεν θα περιέγραφα αυτές τις δύο ταυτότητες ως αμοιβαία αποκλειόμενες. Πιστεύω πως μπορεί κανείς να είναι και τα δύο, δηλαδή είμαι και δημοκρατικός σοσιαλιστής και Δημοκρατικός. Η μία είναι περιγραφή της πολιτικής μου ιδεολογίας, η άλλη είναι περιγραφή του κόμματος στο οποίο ανήκω.
Η DSA είναι η ιδεολογία.
Ο δημοκρατικός σοσιαλισμός είναι η ιδεολογία. Η DSA είναι οργάνωση. Το Δημοκρατικό Κόμμα είναι το κόμμα.
Κατανοητό.
Η υποψηφιότητα του Μπέρνι Σάντερς το 2016 μου έδωσε τη γλώσσα του δημοκρατικού σοσιαλισμού για να περιγράψω την πολιτική μου. Ένωσε ιδέες που θεωρούσα σκόρπιες και μου έδωσε κατανόηση του τι είναι αυτή η πολιτική και πώς μοιάζει ένα ευρύτερο κίνημα ανθρώπων που μοιράζονται αυτή την ίδια έμφαση στην αξιοπρέπεια και στην απαράδεκτη ανισότητα εισοδήματος στη χώρα.
Για μένα, ο δημοκρατικός σοσιαλισμός σημαίνει την πίστη ότι είναι καθήκον της κυβέρνησης να εξασφαλίσει ότι κάθε άνθρωπος ζει με αξιοπρέπεια. Και αξιοπρέπεια δεν είναι τα πράγματα που θα ήθελες ή θα επιθυμούσες, είναι αυτά που χρειάζεσαι. Και υπάρχει μια κοινή λογική γύρω από πολλά από αυτά.
Στη Νέα Υόρκη, και στη χώρα, θα λέγαμε ότι κάθε παιδί αξίζει δημόσια εκπαίδευση. Είναι δωρεάν από το νηπιαγωγείο έως το λύκειο. Αλλά θεωρούμε αποδεκτό να μην μπορεί κάποιος να αντέξει οικονομικά την εκπαίδευση πριν. Και για κάποιο λόγο, υπάρχει ένα σημείο μετά το οποίο αξίζεις εκπαίδευση, ενώ πριν από αυτό εξαρτάται από το αν μπορεί η οικογένειά σου να πληρώσει.
Σωστά, κι αυτό είναι κάπως αυθαίρετο.
Ναι, και δεν είναι μικρό ποσό. Μιλάμε κατά μέσο όρο για 22.500 δολάρια το χρόνο για ένα παιδί 2, 3 ή 4 χρονών. Οπότε για μένα, ο δημοκρατικός σοσιαλισμός είναι η πραγμάτωση του ιδεώδους που ήδη υπάρχει στην κοινωνία μας, αλλά εφαρμόζεται μερικώς ή καθόλου.
Ο δημοκρατικός σοσιαλισμός σου δίνει το λεξιλόγιο να εντοπίσεις αυτές τις αδικίες, αυτές τις ανισότητες, και να πεις ότι δεν χρειάζεται να είναι έτσι.
Και διδάσκει ότι ο τρόπος που αισθάνομαι για τη στέγαση, το δημόσιο σύστημα συγκοινωνιών και τη φροντίδα των παιδιών, δεν είναι άσχετα μεταξύ τους ζητήματα. Είναι ριζωμένα στην ίδια κατανόηση του κόσμου που πρέπει να ζούμε.
Οι Δημοκρατικοί μιλούν για πολλά από αυτά που μόλις ανέφερες – το κάνουν εδώ και καιρό, σωστά; Φροντίδα παιδιών, υγειονομική περίθαλψη, οικονομική προσιτότητα. Και νομίζω ότι έχεις βάσιμες ενστάσεις για την παραδοσιακή λειτουργία των Δημοκρατικών. Θέλω να καταλάβω πού διαφέρουν οι προβληματισμοί σου από τη θέση του Δημοκρατικού Κόμματος. Επειδή δεν κρύβεις τις λέξεις σου για τους παλιούς τρόπους, τις παλιές φόρμουλες και για ένα είδος σκληρού κόμματος που βλέπεις ως μια γραφειοκρατική δομή που το κίνημά σου όχι μόνο αλλάζει, αλλά ίσως και αντικαθιστά πλήρως.
Ξέρεις, σ’ αυτή την κούρσα τώρα, είναι εύκολο να δει κανείς τον αντίπαλό μου, τον Άντριου Κουόμο, μέσα από την καρικατούρα που δημιουργεί ο ίδιος για τον εαυτό του. Αλλά πριν από αυτήν τη στιγμή, πολλοί τον θεωρούσαν ηγέτη του Δημοκρατικού Κόμματος. Έναν από τους πιο επιφανείς Δημοκρατικούς που προέκυψαν από αυτή την πολιτεία. Κάποιον που πολλοί έβλεπαν ως υποψήφιο για πρόεδρο της χώρας.
Το θυμάμαι.
Και είναι παράδειγμα πολλών πραγμάτων που απογοήτευσαν πολλούς στο κόμμα μας. Υπήρχαν τέτοια παραδείγματα και παλιότερα. Και ήταν πράγματα που παραβλέπαμε ή θεωρούσαμε απλώς ως μέρος του τι έπρεπε να είναι η πολιτική.
Έλα πιο συγκεκριμένα, αν δεν έχεις πρόβλημα. Γιατί πολλοί Νεοϋορκέζοι βλέπουν στον Άντριου Κουόμο –αφήνοντας στην άκρη, που για πολλούς είναι αδύνατο, τις καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση– έναν κυβερνήτη που χρησιμοποίησε τη θέση του για να αναμορφώσει το αεροδρόμιο ΛαΓκουάρντια, να φτιάξει τον σταθμό Μόινιχαν, να περάσει τον γάμο ομοφύλων, που χρησιμοποίησε το Δημοκρατικό Κόμμα και τις αξίες του για να φέρει σημαντικές αλλαγές.
Και είναι ο ίδιος κυβερνήτης που εξασφάλισε τη ρεπουμπλικανική εξουσία στο Όλμπανι [πρωτεύουσα της Πολιτείας της Νέας Υόρκης], έτσι ώστε η μόνη πρόοδος να είναι αυτή που ήταν διατεθειμένος να δεχτεί. Πολλά από τα επιτεύγματα που του αποδίδονται αρχικά ήταν εκείνα που παρεμπόδιζε, πριν θεωρηθεί αρχιτέκτονάς τους. Σκέψου ότι είναι το ίδιο πρόσωπο που έκοψε τη χρηματοδότηση για ένα πρόγραμμα που ονομαζόταν «Advantage», που παρείχε εκατομμύρια δολάρια για να συνδέσει άστεγους Νεοϋορκέζους με διαμερίσματα. Και γνώρισα μια γυναίκα εδώ στη Νέα Υόρκη που είχε μόλις εγκριθεί για το πρόγραμμα πριν κοπεί η χρηματοδότηση. Και η περικοπή της χρηματοδότησης την έβγαλε από το διαμέρισμα που μπόρεσε να νοικιάσει. Είναι ο ίδιος κυβερνήτης που έδωσε στον Ίλον Μασκ φορολογικές ελαφρύνσεις 959 εκατομμυρίων δολαρίων.
Στη Νέα Υόρκη.
Στη Νέα Υόρκη. Τα λέω αυτά γιατί μερικές φορές είναι δελεαστικό να πιστεύουμε ότι όλα τα προβλήματα προέρχονται από τον Ντόναλντ Τραμπ. Αλλά είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι οι ίδιοι άνθρωποι που έχουμε δαιμονοποιήσει και κοιτάζουμε μόνο μέσα από το πρίσμα του Τραμπ υπήρχαν και πριν απ’ αυτόν. Και στην πραγματικότητα ήταν κάποιοι από αυτούς που υποστηρίχθηκαν από ηγέτες του Δημοκρατικού Κόμματος. Αν θέλουμε να καταλάβουμε γιατί πολλοί έχουν συνδέσει την πολιτική με μια συνεχή απώλεια εμπιστοσύνης, πρέπει να καταλάβουμε και ποιοι ήταν οι πολιτικοί που ηγούνταν αυτών των κομμάτων, και ότι πολλά από αυτά τα ζητήματα δεν είναι αποκλειστικά των Ρεπουμπλικάνων. Είναι ουσιαστικά ενδημικά και στο δικό μας κόμμα.
Σωστά.
Και αν θέλουμε να ξεπεράσουμε πραγματικά τον Ντόναλντ Τραμπ, πρέπει να κατανοήσουμε και τα συστήματα που επέτρεψαν την άνοδο κάποιου σαν τον Τραμπ, και πολλά από αυτά τα συστήματα και οι πολιτικές είναι και στο δικό μας κόμμα. Και ο Άντριου Κουόμο είναι παράδειγμα αυτής της σύνθεσης.
Άρα, συνοψίζοντας την κριτική σου: Δημοκρατικοί όπως ο Κουόμο δίνουν μεγάλες προοδευτικές υποσχέσεις. Όταν όμως φτάνει η ώρα της πράξης, υποχωρούν στους άλλους, στην ελίτ, στην τάξη των δωρητών του κόμματος. Τελικά, απογοητεύουν σε ζητήματα όπως η οικονομική προσιτότητα. Κι εσύ λες ότι δεν θα το κάνεις. Δεν θα απογοητεύσεις.
Ναι.
Γιατί πιστεύεις ότι αυτοί κάνουν συμβιβασμούς που εσύ, που δεν είσαι ακόμα δήμαρχος ή κυβερνήτης και δεν χρειάζεται να συνεργαστείς με την άλλη πλευρά, είσαι τόσο σίγουρος ότι δεν θα κάνεις;
Είναι ενδιαφέρον που λες «η άλλη πλευρά». Μέρος της άποψής μου είναι ότι ο Άντριου Κουόμο δημιούργησε την άλλη πλευρά στο Όλμπανι. Μετέτρεψε μια πιθανώς πλήρη δημοκρατική κυριαρχία σε κυβερνήτη, Βουλή και Γερουσία, σε μια κατάσταση όπου υπήρχε μειοψηφία Ρεπουμπλικάνων που όμως ήταν ισχυρή.
Καταλαβαίνω, είναι λίγο εξειδικευμένα αυτά, αλλά στη Νέα Υόρκη ο Κουόμο σχεδόν χρειάστηκε, ή ήθελε, ή επωφελήθηκε από μια διασπορά εξουσίας που κρατούσε τους Δημοκρατικούς και τους προοδευτικούς υπό έλεγχο.
Ακριβώς.
Πιστεύω επειδή φοβόταν μια ανεξέλεγκτη Αριστερά.
Ή μια Αριστερά που θα μπορούσε πραγματικά να πετύχει. Ο Θεός να μας φυλάει από μια ανεξέλεγκτη Αριστερά που θα μπορούσε να εκπληρώσει τις φιλοδοξίες των εργαζομένων… Και το λέω γιατί η διακυβέρνηση θα απαιτήσει συμβιβασμούς. Αυτό είναι σίγουρο. Αλλά κάποιοι από τους συμβιβασμούς δεν είναι εγγενείς στη θέση και την πολιτική αυτή καθαυτή. Κάποιοι δημιουργήθηκαν ως τρόπος να μην εκπληρωθούν τα ιδανικά που οδήγησαν πολλούς στην πολιτική. Και είμαι βέβαιος ότι μπορώ να εκπληρώσω αυτά που υποσχεθήκαμε γιατί έχουμε συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Θα έλεγα ότι περισσότερο από πολλές άλλες εκστρατείες, οι Νεοϋορκέζοι ξέρουν ακριβώς τι υποστηρίζω. Στο δρόμο με σταματούν και φωνάζουν «λεωφορεία γρήγορα και δωρεάν», ή «καθολική φροντίδα παιδιών» ή «πάγωμα ενοικίων».
Το καταλαβαίνω.
Και χτίζουμε ένα κίνημα όχι γύρω από ένα άτομο αλλά γύρω από αυτές τις πολιτικές δεσμεύσεις. Και εκεί είναι που θα κριθούμε. Και αυτό θέλω. Για να φέρουμε ξανά τους ανθρώπους στην πολιτική, να επαναφέρουμε την πίστη τους στην κυβέρνηση που μπορεί να κάνει τη ζωή τους καλύτερη, πρέπει να είμαστε ειλικρινείς για το τι διεκδικούμε, για ποιον το κάνουμε και μετά να το υλοποιήσουμε.
Θέλω να γυρίσω λίγο πίσω, στην πορεία σου από τις κινητοποιήσεις για προοδευτικά ζητήματα στην πολιτική. Σίγουρα εμπνεύστηκες από τον Μπέρνι Σάντερς, το κίνημα που δημιούργησε. Υποψήφιος για τη Βουλή των Αντιπροσώπων το 2020, μια σημαντική χρονιά στην αμερικανική πολιτική συζήτηση. Και αναρωτιέμαι αν συμφωνείς ότι τότε μπορεί να βρισκόσουν σε μια μετάβαση από ακτιβιστής σε πολιτικό υποψήφιο. Οι άνθρωποι όμως που κάποια μέρα μπορεί να είναι υποψήφιοι δήμαρχοι Νέας Υόρκης συνήθως δεν γράφουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι εσύ στην ανάρτησή σου το 2020: «Δεν χρειαζόμαστε έρευνα για να μάθουμε ότι η Αστυνομία της Νέας Υόρκης είναι ρατσιστική, αντι-queer και μεγάλη απειλή για τη δημόσια ασφάλεια». Ζητάς τη μείωση της χρηματοδότησης της αστυνομίας. Κι όσοι θέλουν να γίνουν δήμαρχοι συνήθως δεν αυτοχαρακτηρίζονται ως αντι-σιωνιστές. Αυτά παλαιότερα θεωρούνταν αποτρεπτικά. Εσύ όμως το έκανες. Τι σε ώθησε να εκφράσεις αυτές τις απόψεις, ειδικά για την αστυνομία τότε;
Μετακόμισα στη Νέα Υόρκη όταν ήμουν 7 ετών. Εδώ μεγάλωσα. Και με απασχόλησε πολύ η ανάγκη για ασφάλεια και δικαιοσύνη. Και μεγάλωσα μαθαίνοντας για τις περιπτώσεις που το χάσμα ανάμεσα σε αυτά φαινόταν να μεγαλώνει. Για τους Central Park Five, για τους λανθασμένα καταδικασμένους. Για τον Σον Μπελ, τον Έρικ Γκάρνερ.
Θύματα αστυνομικής βίας στην πόλη.
Για τον Μάικλ Μπράουν, και το 2020 για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ. Και ένιωσα ότι το χάσμα ήταν πιο μεγάλο από ποτέ στη ζωή μου. Και πάλευα με αυτή την απόσταση. Από τότε έγινα μέλος της [Πολιτειακής] Βουλής, εκπροσωπώντας περίπου 130.000 πολίτες στο βορειοδυτικό Κουίνς, στην Αστόρια και στο Λονγκ Άιλαντ Σίτι, και έμαθα ότι η δικαιοσύνη δεν επιτυγχάνεται μεμονωμένα. Χρειάζεται να εκπληρώσεις και τις δύο ανάγκες, ασφάλεια και δικαιοσύνη. Και να συνεργαστείς με αστυνομικούς που ρισκάρουν καθημερινά τη ζωή τους, εκπροσωπώντας Μουσουλμάνους Νεοϋορκέζους που παρακολουθούνταν παράνομα λόγω της πίστης τους, ακόμη και όταν έπαιζαν ποδόσφαιρο. Και τους μαύρους και λατίνους Νεοϋορκέζους που έπεφταν θύματα αστυνομικής βίας. Πρέπει να εκπροσωπείς και τα 8,5 εκατομμύρια κατοίκους της πόλης και να καταλαβαίνεις ότι καμία από αυτές τις ανάγκες δεν μπορεί να ικανοποιηθεί χωρίς την άλλη.
Πάμε στον Ιούνιο, όπου κερδίζεις τις προκριματικές με μεγάλη διαφορά. Ακόμα και το βράδυ της νίκης, φαίνεται ότι αρχίζεις να απευθύνεσαι στους σκεπτικιστές και σ’ αυτούς που θέλεις να κερδίσεις. Μιλάς σε όσους νιώθουν ότι τους παρεξηγείς και φαίνεται να καταλαβαίνεις πόσο βαθιά είναι αυτή η αμφιβολία. Και από την αρχή δείχνεις έτοιμος να απευθυνθείς σε αυτές τις κοινότητες. Και αφού μιλήσαμε για την αστυνομία, ας μιλήσουμε για όσα έχεις πει μετά τη νίκη. Οι συνάδελφοί μου σε ρώτησαν πώς θα αντιμετωπίσεις την αστυνομία, και με εντυπωσίασε που είπες πως είσαι έτοιμος να ζητήσεις συγγνώμη από την Αστυνομία της Νέας Υόρκης για κάποια από όσα είπες. Δεδομένων αυτών που μόλις είπες για τις εμπειρίες σου, γιατί αυτή η συγγνώμη; Και τι θα περιλάμβανε;
Η συγγνώμη είναι για να αναγνωρίσω ότι η γλώσσα που χρησιμοποίησα αναφερόταν σε αστυνομικούς, ενώ στην πραγματικότητα μιλούσα για συγκεκριμένες πρακτικές. Και όταν γνώρισα αστυνομικούς, όχι μόνο ως [πολιτειακός] βουλευτής αλλά και ως υποψήφιος δήμαρχος, κατάλαβα ότι πίσω από κάθε καρικατούρα, πίσω από κάθε τίτλο, υπάρχει ένας Νεοϋορκέζος που προσπαθεί να κάνει το καλύτερο. Και αυτές οι συναντήσεις και συνομιλίες ήταν από τις πιο πολύτιμες, όπου ζήτησα συγγνώμη για τη γλώσσα που χρησιμοποίησα και εξέφρασα την επιθυμία να συνεχίσουμε μαζί να υπηρετούμε αυτά τα ιδανικά της ασφάλειας και της δικαιοσύνης.
Ζητάς συγγνώμη για τη γλώσσα ή για τις σκέψεις πίσω από αυτήν; Και δεν θέλω να γίνω σχολαστικός, αλλά πιστεύεις ακόμα ότι η Αστυνομία της Νέας Υόρκης ως θεσμός είναι ρατσιστική;
Όχι. Ζητάω συγγνώμη για τη γλώσσα που χρησιμοποίησα. Και το λέω ως κάποιος που καταλαβαίνει την ανάγκη να υπηρετήσουμε και τα δύο, ασφάλεια και δικαιοσύνη.
Ας μιλήσουμε για την ευρύτερη προσέγγισή σου, η οποία είναι εντυπωσιακή. Ας μιλήσουμε για τους κατασκευαστές και τους πολύ πλούσιους στη Νέα Υόρκη και τους επιχειρηματικούς ηγέτες. Έχεις εκφράσει σκεπτικισμό για τους κατασκευαστές. Είπες ότι δεν πιστεύεις ότι πρέπει να υπάρχουν δισεκατομμυριούχοι, και ότι το κίνημά σου αποτελεί υπαρξιακή απειλή για αυτούς.
Που νομίζουν ότι μπορούν να αγοράσουν εκλογές.
Και θέλεις να αυξήσεις τους φόρους σε όσους βγάζουν πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια τον χρόνο για να χρηματοδοτήσεις τα τρία μεγάλα σου προγράμματα.
Κατά 2%.
Κατά 2%. Και όμως συναντάς πολλούς από αυτούς στα γραφεία τους ή στα σπίτια τους. Τι τους λες; Τι σου λένε;
Τους λέω τα ίδια που λέω στις συγκεντρώσεις, στους δρόμους, σ’ αυτές τις συζητήσεις: πιστεύω ότι δύο από τους πιο απλούς και παραγωγικούς τρόπους να αυξήσουμε έσοδα και να χρηματοδοτήσουμε μεγάλο μέρος της ατζέντας μας για την οικονομική προσιτότητα και να προστατεύσουμε την πόλη από τον Τραμπ είναι να αυξήσουμε τον προσωπικό φόρο εισοδήματος κατά 2% για το τοπικό 1% των Νεοϋορκέζων που βγάζουν ένα εκατομμύριο δολάρια ή περισσότερα, και να αυξήσουμε τον εταιρικό φόρο από 7,25% σε 11,5%, στο επίπεδο του Νιού Τζέρσεϊ. Η σοσιαλιστική ουτοπία!
Σοσιαλιστική ουτοπία το Νιού Τζέρσεϊ!
Και αυτό που μου αρέσει σε αυτές τις συζητήσεις είναι ότι όλοι ξέρουν ακριβώς τη θέση μου. Θέλω να συζητώ τόσο για το γιατί πιστεύω σ’ αυτές τις πολιτικές όσο και για το ότι η διαφωνία σε αυτές δεν πρέπει να μας εμποδίζει να συμφωνήσουμε σε άλλα σημεία.
Ας μιλήσουμε για μια συγκεκριμένη πολιτική. Οι φόροι στη Νέα Υόρκη είναι περίεργοι, ο κυβερνήτης και η νομοθετική εξουσία ελέγχουν όλους τους φόρους εκτός από το φόρο στα ακίνητα. Και αυτοί οι δύο φόροι που ανέφερες απαιτούν τη συμμετοχή της κυβέρνησης, που λέει πως δεν θέλει να συμμετέχει μέχρι στιγμής. Φαίνεται να λες ότι δεν έχει σημασία από πού προέρχονται τα χρήματα. Για τους δημοκρατικούς σοσιαλιστές και αυτή την ατζέντα που εκπροσωπείς, το να φορολογείς τους πλούσιους ως αρχή δεν είναι σημαντικό; Δεν έχει σημασία η μέθοδος; Ή είσαι πιο ρεαλιστής;
Αν κοιτάξεις τη χρονική σειρά της εκστρατείας, το πρώτο που λέμε είναι τι θέλουμε να χρηματοδοτήσουμε. Όταν ξεκινήσαμε, μιλούσαμε για πάγωμα ενοικίων, γρήγορα και δωρεάν λεωφορεία, φροντίδα για όλα τα παιδιά. Το πιο σημαντικό είναι πάντα οι πολιτικές αυτές καθαυτές. Πάντα πίστευα πως είναι σημαντικό να υπάρχει δίκαιο σύστημα φορολόγησης. Δεν πιστεύω ότι το σημερινό σύστημα είναι δίκαιο.
Για μένα, πιο σημαντικό από το πώς χρηματοδοτείς κάτι είναι ότι το χρηματοδοτείς. Και πιστεύω ότι αυτοί οι δύο φόροι είναι οι πιο απλοί και παραγωγικοί τρόποι. Υπάρχουν κι άλλες προτάσεις για έσοδα. Έχω ακούσει στο Όλμπανι κάθε χρόνο να μας λένε ότι τα έσοδα θα είναι μεγαλύτερα από ό,τι περιμέναμε. Υπάρχει πρόταση τα 4 δισεκατομμύρια που θα μαζέψουμε από το φόρο εισοδήματος να βρεθούν από αλλού. Δεν θα παλέψω για να επιστρέψουμε στην αρχική πρόταση. Θα παλέψω να εξασφαλίσω ότι αυτά τα 4 δισεκατομμύρια θα χρηματοδοτήσουν μεγάλο μέρος της φροντίδας όλων των παιδιών. Και αυτό πρέπει να μας καθοδηγεί, η χρηματοδότηση της ατζέντας οικονομικής προσιτότητας, όχι το πώς.
Καταλαβαίνω, η μέθοδος έχει σημασία, αλλά δεν χρειάζεται να είναι αυτή η μέθοδος. Βλέπω ότι ήδη αντιμετωπίζεις προκλήσεις που βρήκες δυσάρεστες στον Κουόμο. Έχεις μια Δημοκρατική κυβερνήτη που δεν συμφωνεί μαζί σου, κι εδώ υπάρχει σύγκρουση.
Εγώ βλέπω αντιπαραθετικά την [κυβερνήτη] Χότσουλ σε σχέση με τον Κουόμο, αφού ο Κουόμο είχε σχεδόν αποστολή να πολεμά τη Νέα Υόρκη. Έκοβε ό,τι μπορούσε από χρηματοδότηση για την πόλη. Και όταν ο Μπιλ ντε Μπλάζιο υποσχέθηκε προσχολική εκπαίδευση για όλα τα παιδιά και την ανάγκη συνεργασίας με το Όλμπανι για τη χρηματοδότησή της, ο Κουόμο ήταν ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια.
Καταλαβαίνω.
Έχω διαπιστώσει ότι παρότι εγώ και η Χότσουλ διαφωνούμε για τη φορολόγηση των πλουσιότερων, συμφωνούμε σαφώς για τη σημασία της φροντίδας όλων των παιδιών. Αυτό είναι το είδος συμφωνίας που έλειπε με τον προηγούμενο ηγέτη της Πολιτείας [Κουόμο], που συχνά ήταν ο ίδιος εμπόδιο σε κάθε θετική πρωτοβουλία που μπορεί να αναλάβει η κυβέρνηση για τους εργαζομένους.
Έπειτα υπάρχει η εβραϊκή κοινότητα, που έχεις συναντήσει και που σου έχει θέσει δύσκολα ερωτήματα, μερικές φορές και συναισθηματικά. Σκέφτομαι τον Δρ. Άλμπερτ Μπουρλά, διευθύνοντα σύμβουλο της «Pfizer», γιο επιζώντων του Ολοκαυτώματος, που σε παρακάλεσε να σταματήσεις να αποκαλείς αυτό που συνέβη στη Γάζα –που πλέον υπάρχει κατάπαυση πυρός– γενοκτονία, όπως το αποκαλείς εσύ. Σε πίεσε να καταδικάσεις τη φράση «εκστρατεία της Ιντιφάντα», γιατί του φαίνεται ότι υποκινεί βία κατά των Εβραίων. Νομίζω ότι έχεις υποχωρήσει λίγο στη φράση για την Ιντιφάντα, όχι όμως στη λέξη γενοκτονία. Τι έχεις καταλάβει από τις απόψεις ανθρώπων όπως ο Δρ. Μπουρλά και των Εβραίων της Νέας Υόρκης, που δυσκολεύονται με τον τρόπο που μιλάς για το Ισραήλ;
Διαχωρίζω εδώ: η χρήση της λέξης «γενοκτονία» δεν είναι προσωπική γνώμη, αλλά αντικατοπτρίζει ευρήματα θεσμών, ακόμα και ειδικών σε γενοκτονίες, όπως τα Ηνωμένα Έθνη. Και περιγράφει τι συμβαίνει στη Γάζα. Αυτές οι συζητήσεις που έχω από τότε μέχρι και πριν τις προκριματικές ήταν διαφωτιστικές για μένα, καθώς είχα την ευκαιρία να συναντήσω πολλούς Νεοϋορκέζους, ειδικά Εβραίους που μέχρι τότε με γνώριζαν μόνο μέσα από μια καρικατούρα.
Ποια ήταν αυτή η καρικατούρα, κατά τη γνώμη σου;
Είχα την τύχη να ξοδευτούν περίπου 30 εκατομμύρια δολάρια εναντίον μου στις προκριματικές. Ήταν σε φυλλάδια, διαφημίσεις στην τηλεόραση.
Είδα μερικά από αυτά. Ήταν αρκετά έντονα.
Υπήρχε ένα φυλλάδιο από το super PAC [ομάδα προώθησης της υποψηφιότητας] του Άντριου Κουόμο που έκανε σε φωτογραφία τεχνητά τα γένια μου πιο μακριά. Ένα άλλο, άλλου υποψήφιου, επέλεξε να δείξει φωτογραφία μου με κουρτά [παραδοσιακή Ινδική μπλούζα]. Και ένα άλλο που υπονόησε ότι ήμουν πρόθυμος να σκοτώσω Εβραίους Νεοϋορκέζους. Όλα αυτά σε προκριματικές των Δημοκρατικών.
Έτσι, αν είσαι Εβραίος Νεοϋορκέζος και λαμβάνεις τέτοια φυλλάδια ή διαβάζεις άρθρα με αυτή την καρικατούρα, είναι φυσικό να διακατέχεσαι από σκεπτικισμό και ανησυχία. Εκτιμώ ότι αυτές οι συζητήσεις μου έδωσαν την ευκαιρία να δείξω ποιος είμαι, τις σκέψεις και τις δεσμεύσεις μου, με τις οποίες μπορεί να διαφωνούν οι άλλοι, αλλά τουλάχιστον βασίζονται στην πίστη σε ένα σύστημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους. Με έχουν ρωτήσει πολλοί Εβραίοι Νεοϋορκέζοι: «Λες ότι αναγνωρίζεις το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ, αλλά όχι ως εβραϊκού κράτους. Το ίδιο θα έλεγες και για τη Σαουδική Αραβία;» Κι εγώ λέω, ναι, επειδή πιστεύω–
Άρα έχεις τις ίδιες αντιρρήσεις για Πακιστάν, Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, όπως και για το Ισραήλ;
Για κάθε κράτος. Δεν αναγνωρίζω το δικαίωμα ενός κράτους να επιβάλλει ιεραρχία για τους πολίτες με βάση θρησκεία ή φυλή. Κι αυτό το πιστεύω ιδιαίτερα ως Αμερικανός, επειδή πιστεύω στην αξία ενός κράτους που εγγυάται ίσα δικαιώματα. Και η εστίασή μου, όπως και πολλών άλλων Νεοϋορκέζων, στις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Ισραήλ οφείλεται και στη ιδιαίτερή μας συμμετοχή ως Αμερικανοί σε αυτές.
Εννοείς λόγω της αμερικανικής χρηματοδότησης του πολέμου στη Γάζα;
Και πριν από αυτό. Και της αποστολής 4 δισεκατομμυρίων δολαρίων κάθε χρόνο πριν.
Μία από τις κριτικές σου για το Δημοκρατικό Κόμμα είναι ότι είναι προοδευτικοί αλλά όχι σε ό,τι αφορά την Παλαιστίνη. Καταλαβαίνω τώρα ότι θεωρείς πως οι Δημοκρατικοί εκλεγμένοι έχουν αποκλείσει τους Παλαιστίνιους από το αίσθημα της δικαιοσύνης για όλους. Βλέπεις ότι προηγούμενοι δήμαρχοι της Νέας Υόρκης δεν έδωσαν την ίδια έμφαση στα παλαιστινιακά δικαιώματα και, όπως στην περίπτωση του Μάικ Μπλούμπεργκ, έχουν δωρίσει μεγάλα ποσά για κοινωνικές υπηρεσίες στο Ισραήλ ή, όπως ο Άνταμς, το επισκέφθηκαν.
Ο Άνταμς υποσχέθηκε το 2021 ότι θα αποσυρθεί στα Υψίπεδα του Γκολάν.
Κατεχόμενα εδάφη.
Όχι μόνο επισκέφθηκε το Ισραήλ, αλλά συναντήθηκε με ηγέτες εποικισμών και υποσχέθηκε να αυξήσει τη συνεργασία.
Βρισκόμαστε σε μια ενδιαφέρουσα στιγμή. Υπάρχει πλέον μια ανακωχή, ίσως και μια διαδικασία ειρήνης. Και λόγω της ιστορίας των δημάρχων της Νέας Υόρκης με το Ισραήλ – και καταλαβαίνω το επιχείρημα ότι δεν είσαι υποψήφιος για ηγέτης του ελεύθερου κόσμου ή απεσταλμένος στη Μέση Ανατολή– αλλά και λόγω της βαθιάς κριτικής σου για το Ισραήλ, μπορείς να είσαι λίγο πιο συγκεκριμένος για το ποια εκδοχή του Ισραήλ θα μπορούσες να υποστηρίξεις; Ίσως και να το επισκεφθείς, όπως σχεδόν όλοι οι δήμαρχοι στο παρελθόν;
Έχω πει και συνεχίζω να πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να επισκεφθείς το Ισραήλ για να στηρίξεις τους Εβραίους Νεοϋορκέζους. Και έχω επίσης πει ότι θα εστιάζω στη Νέα Υόρκη. Και πιστεύω, είτε για το Ισραήλ και την Παλαιστίνη είτε για οτιδήποτε στον κόσμο, στη σημασία των ίσων δικαιωμάτων ως μέρος κάθε μελλοντικού σχεδίου που διεκδικούμε. Και, όπως είπες, είμαι υποψήφιος δήμαρχος της πόλης. Ξέρω, όπως και πολλοί Νεοϋορκέζοι, ότι πολλοί νοιάζονται βαθιά για το Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Θέλω να είμαι δήμαρχος που πιστεύει στα ανθρώπινα δικαιώματα για όλους, στην ανάγκη να επεκταθούν αυτά τα δικαιώματα σε όλους, συμπεριλαμβανομένων των Παλαιστινίων. Και ο ρόλος μου ως ηγέτης της πόλης είναι να ενσωματώσω αυτό το κοινό αίσθημα ανθρωπιάς.
Πιστεύεις πως μια αδικία οπουδήποτε είναι αδικία παντού.
Ναι, ακριβώς. Και νομίζω ότι πολλούς σε αυτή την πόλη τους έχει πικράνει η αδυναμία να βλέπουμε κάποιες αδικίες.
Έχουμε τώρα έναν δήμαρχο που συχνά αγνοεί τον πόνο πολλών στην πόλη, ειδικά των Παλαιστινίων Νεοϋορκέζων. Πριν λίγες εβδομάδες γνώρισα έναν Παλαιστίνιο Νεοϋορκέζο από το Μπέι Ριτζ. Ένας ηλικιωμένος με μπαστούνι. Πίναμε τσάι στην Αστόρια και μου είπε ότι ζει εδώ δεκαετίες. Είναι από τη Γάζα και δούλεψε πάρα πολλά χρόνια, μάζεψε λεφτά, και έχτισε ένα σπίτι εκεί. Το σπίτι αυτό ήταν η περηφάνια της ζωής του. Ο ισραηλινός στρατός κατέστρεψε αυτό το σπίτι σε ένα λεπτό. Στα ερείπια ήταν τα όνειρα δεκαετιών. Ο γιος και τα εγγόνια του είναι ακόμα στη Γάζα. Μου είπε ότι ο γιος του τον κάλεσε πριν λίγες μέρες και έδωσε το τηλέφωνο στο εγγόνι του που του είπε «Πεινάω, μπορείς να μου στείλεις κάτι;» Και αυτός δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Δεν μπορούσε να βοηθήσει. Είναι Νεοϋορκέζος.
Ακούω τη συγκίνηση στη φωνή σου.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αντιδράσω σε αυτή την απελπισία παρά να πω ότι ως δήμαρχος αυτής της πόλης βλέπω τι περνάς και το λιγότερο που αξίζεις είναι κάποιος που σε βλέπει με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια που σου αξίζει. Αυτό θέλω να φέρω: μια γνήσια πίστη στην κοινή μας ανθρωπιά, γιατί εδώ και πολύ καιρό υπάρχουν εξαιρέσεις.
Ακόμα και αν πείσεις όλες αυτές τις κοινότητες ότι είσαι ο σωστός υποψήφιος, υπάρχει το επιχείρημα ότι, εξαιτίας του Προέδρου Τραμπ, το να εκλεγείς είναι επικίνδυνο, πέρα από τον έλεγχό σου. Ο Τραμπ έχει πει ότι θα στοχοποιήσει τη Νέα Υόρκη, εσένα. Η πρόφαση μπορεί να είναι η εγκληματικότητα ή η παράνομη μετανάστευση. Έχεις πει ότι αυτό είναι αναπόφευκτο αν εκλεγείς. Καταλαβαίνεις γιατί αυτό μπορεί να δυσκολέψει κάποιους να σε ψηφίσουν, όσο άδικο κι αν είναι;
Αυτό που περιγράφω ως αναπόφευκτο είναι η επιθυμία του Ντόναλντ Τραμπ να στείλει την Εθνοφρουρά στη Νέα Υόρκη. Και θα έλεγα σε όσους λένε κάτι τέτοιο, όποιοι κι αν είναι, ότι ο Τραμπ δεν περιμένει να γίνω δήμαρχος για να πάρει πολιτική εκδίκηση. Είχε τον πιο συνεργάσιμο δήμαρχο που μπορούσε, τον Έρικ Άνταμς. Και ακόμη και με αυτόν, τράβηξε 80 εκατομμύρια από το λογαριασμό της πόλης. Ανέστειλε 50 εκατομμύρια χρηματοδότηση γιατί η πόλη αρνήθηκε να παραδοθεί.
Ναι, αλλά κράτησε την Εθνοφρουρά μακριά.
Ναι. Και προσπάθησε να αναστείλει 18 δισεκατομμύρια σε ομοσπονδιακή χρηματοδότηση υποδομών, κυρίως λόγω της άρνησης των Δημοκρατικών σε εθνικό επίπεδο να επιτρέψουν να αποβληθούν 4 εκατομμύρια Αμερικανοί από το σύστημα υγείας. Αυτό που λέω είναι ότι δεν θα πάρει εκδίκηση μόνο εάν και εφόσον γίνω δήμαρχος. Είναι ήδη κομμάτι της ζωής στην Αμερική του Τραμπ. Και το έχουμε δει και στην πρώτη και στη δεύτερη θητεία του. Αν θέλεις να τον αντιμετωπίσεις, το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι να είσαι έτοιμος να τον παλέψεις. Και σε αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει μόνο η εκστρατεία μου, αλλά και αυτή του Άντριου Κουόμο, που είναι τόσο ανίκανη να του αντισταθεί, σε μεγάλο βαθμό επειδή ξέρει ότι το στενό του μονοπάτι προς το δημαρχείο περνά από τους ίδιους δωρητές που έδωσαν στον Τραμπ δεύτερη θητεία.
Υπάρχει σύμπτωση.
Γι’ αυτό όταν τον ρωτήσαν αν θα καταδικάσει τον Τραμπ για την χειραγώγηση της Δικαιοσύνης στην υπόθεση με την εισαγγελέα Τις Τζέιμς, απάντησε: «Γιατί να τον καταδικάσω;» Έβγαλε δήλωση για τη χειραγώγηση, αλλά δεν ανέφερε ούτε τον Τραμπ ούτε την Τις Τζέιμς. Ο Τραμπ εκδικείται ήδη, κι αυτό έχει συνέπειες εδώ στην πόλη. Έχουμε έναν υποψήφιο που υπόσχεται να αντισταθεί στον Τραμπ και δεν μπορεί ούτε να τον κατονομάσει. Και σίγουρα θα αντιμετωπίσω τέτοιες απειλές, συμπεριλαμβανομένων εκείνων για απέλαση, σύλληψη ή αφαίρεση της ιθαγένειας. Θα τις αντιμετωπίσω γνωρίζοντας ότι το να λέει ο Τραμπ κάτι δεν το κάνει νόμο. Ο νόμος ισχύει όταν περνά μέσα από τα δικαστήρια. Στην Καλιφόρνια, ο εισαγγελέας, ο δήμαρχος του Λος Άντζελες και ο κυβερνήτης συνεργάστηκαν, και δικαστής πρόσφατα έκρινε παράνομη την ανάπτυξη της Εθνοφρουράς. Και ο εισαγγελέας διαπίστωσε ότι για κάθε δολάριο που ξόδεψαν σε νομικά, μπόρεσαν να ανακτήσουν πάνω από 30.000 σε ομοσπονδιακά κονδύλια που θα είχαν αφαιρεθεί.
Ένας σημαντικός λόγος που ο Τραμπ ενδεχομένως θα επέμβει στη Νέα Υόρκη είναι μια επιχείρηση της ICE [Υπηρεσία Μετανάστευσης και Τελωνειακής Επιβολής] για τη σύλληψη και απέλαση παράνομων μεταναστών. Είναι επιχείρημα που έχει διατυπώσει όπου η Εθνοφρουρά τελικά έχει πάει. Υπολογίζεται ότι υπάρχουν 400.000 παράνομοι μετανάστες στη Νέα Υόρκη. Και όπως ανακάλυψες στην επιτυχημένη προκριματική σου εκστρατεία, όπου συνάντησες πολλούς υποστηρικτές του Τραμπ που σε στήριξαν μετά, η άποψή τους για αυτά τα θέματα είναι περίπλοκη. Πολλοί έχουν σοβαρές ενστάσεις για τους παράνομους μετανάστες και για το επίπεδο της παράνομης μετανάστευσης στη Νέα Υόρκη. Αλλά δεν ακούω από την εκστρατεία σου ότι θα συμμετάσχεις σε προσπάθεια του Τραμπ να συλλάβει και να απελάσει παράνομους μετανάστες.
Δεν πρόκειται να βοηθήσω τον Ντόναλντ Τραμπ να εκπληρώσει την υπόσχεσή του για την εκκίνηση της μεγαλύτερης προσπάθειας απελάσεων στην αμερικανική ιστορία.
Ακόμα κι αν ξέρεις ότι κάποιοι –ίσως πολλοί– από τους υποστηρικτές σου θέλουν να αντιμετωπιστεί διαφορετικά η παράνομη μετανάστευση.
Αυτό που άκουσα από τους υποστηρικτές μου και από τους Νεοϋορκέζους είναι η επιθυμία για αξιοπρέπεια. Κοιτάζοντας την παρουσία της ICE στη Νέα Υόρκη, βλέπουμε απουσία αξιοπρέπειας και επίθεση όχι μόνο στην αξιοπρέπεια αλλά και στον ίδιο τον ιστό της πόλης. Γνωρίζω Νεοϋορκέζους που αφαίρεσαν τον αριθμό κάθε διαμερίσματος στον όροφο τους για να μην ξέρει η ICE πού ζει ο καθένας. Μίλησα με έναν Δομινικανό ιδιοκτήτη κουρείου στο Χάρλεμ που είπε ότι όλοι οι κουρείς του είναι νόμιμα εδώ αλλά φοβούνται να πάνε στη δουλειά. Υπάρχει γενικό αίσθημα αποσάθρωσης των μεταναστευτικών κοινοτήτων στην πόλη. Και όχι, δεν θα βοηθήσω τον Τραμπ σε αυτό. Θα τον πολεμήσω όταν προσπαθεί να διαλύσει οικογένειες. Και το κάνω γιατί ξέρω τι συμβαίνει όταν συλλαμβάνει ένα 6χρονο κορίτσι από το Κουίνς και το απελαύνει. Ξέρω ότι ο διευθυντής του σχολείου του γράφει επιστολή στην ICE παρακαλώντας να μην το κάνει.
Λες ότι ο τρόπος δεν μπορεί να διαχωριστεί από τον στόχο και απορρίπτεις τον τρόπο—
Και απορρίπτω και τον στόχο. Δεν είναι μόνο ο τρόπος που γίνεται η σύλληψη. Είναι ότι ο στόχος είναι η σκληρότητα. Ο στόχος είναι να διαλύσουν τις οικογένειες και να χτυπήσουν τα θεμέλια της πόλης ως μεταναστευτικής πόλης.
Θα συναντούσες ποτέ τον Πρόεδρο Τραμπ ελπίζοντας να τον αδρανοποιήσεις, έναν πρόεδρο που μπορεί να έχει κακή διάθεση απέναντί σου αλλά στην πραγματικότητα δεν σε ξέρει;
Απολύτως, θα συναντούσα τον Πρόεδρο Τραμπ. Πιστεύω ότι είναι καθήκον οποιουδήποτε δημάρχου της πόλης να συναντηθεί με τον Πρόεδρο της χώρας. Αυτό που δεν θα κάνω είναι να συνεργαστώ με τον Τραμπ εις βάρος της πόλης. Αυτή είναι η κριτική που κάνω στον Άντριου Κουόμο και τον Έρικ Άνταμς: οι συνομιλίες τους με τον Τραμπ έχουν να κάνουν περισσότερο με τους ίδιους παρά με τους ανθρώπους της πόλης. Δεν έχει σημασία ότι μιλάνε μαζί του, αλλά για ποιον μιλούν.
Θέλω να κλείσουμε αυτή τη συζήτηση με το κίνημα που έχεις δημιουργήσει στη Νέα Υόρκη. Είναι ένα κίνημα που είδαμε ζωντανά και το οποίο υποστηρίζει ότι η δημοκρατική πολιτική της σύγχρονης εποχής, οι παλιές φόρμουλες –αυτή η λέξη ακούγεται– έχουν αποτύχει και ότι μπορούν να αντικατασταθούν με κάτι νέο. Στην ομιλία σου το παρομοίασες με τα μεγάλα κινήματα της αμερικανικής ιστορίας: το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα, το κίνημα για τα εργασιακά δικαιώματα που έφερε το σύγχρονο Σαββατοκύριακο και ανάπαυση για τους εργαζόμενους, το New Deal και τη γέννηση του κοινωνικού κράτους. Αυτό θέτει πολύ υψηλές προσδοκίες, ίσως να μην μπορεί να πάει και παραπάνω. Είναι ευγενές αυτό και ενέχει ρίσκο. Ανησυχείς μήπως είναι δύσκολο να υλοποιήσεις αυτές τις προσδοκίες; Είσαι σχετικά νέος σε τέτοιας κλίμακας διοίκηση. Και αν αποτύχεις ή δυσκολευτείς πολύ, τι θα γίνει;
Χαίρομαι που δεν χρειάζεται να απαντήσω σε υποθετικά σενάρια, γιατί σκοπεύω να τα καταφέρω και πρέπει. Δεν πρόκειται μόνο για το να εκπληρώσεις τους στόχους μιας εκστρατείας. Αυτοί οι στόχοι αντικατοπτρίζουν τις ανάγκες των Νεοϋορκέζων. Δεν προέκυψαν από κάποιο γκάλοπ ή σύμβουλο. Στην πραγματικότητα, τα γκάλοπ έλεγαν να εστιάσουμε στη δημόσια ασφάλεια. Τα γκάλοπ με είχαν ισοπαλία με κάποιον άλλο, οποιονδήποτε άλλον. Και τον κέρδισα. Αλλά το λέω για να δείξω ότι ήταν οι Νεοϋορκέζοι που μας είπαν ότι θέλουν στέγαση, φροντίδα παιδιών, γρήγορα λεωφορεία. Η ανάγκη να εκπληρώσουμε αυτές τις δεσμεύσεις είναι και για να κρατήσουμε τους Νεοϋορκέζους στη Νέα Υόρκη. Να συνεχίσουν να βλέπουν τον εαυτό τους στην πόλη και ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να βλέπουν τις αγωνίες τους στην πολιτική μας. Πολλοί πολιτικοί θα σου πουν ότι η καλύτερη ζωή είναι αυτή που ζεις τώρα. Κι αυτοί είναι που έχουν ανοίξει το δρόμο για τις πολιτικές του Ντόναλντ Τραμπ, αφού ισχυρίζονται ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε τόσο τις υλικές ανάγκες των εργαζομένων, όσο και το γεγονός ότι πολλές από αυτές δεν καλύπτονται.
Ακούγεται σαν να λες: ξέρω τι πιστεύω, δεν θα κάνω συμβιβασμούς στις αξίες μου. Και η δημαρχία μου δεν θα κάνει συμβιβασμούς, και αυτό θα είναι αρκετό!
Αυτό είναι, μεταφραστή μου.
Ίσως να είναι. Σ’ ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου.
Η χαρά είναι δική μου.
Η ΕΠΟΧΗ από NEW YORK TIMES
