Με μια ιαπωνική ταινία, η οποία μάλιστα, είναι η επίσημη πρόταση της Ιαπωνίας για το Διεθνές Όσκαρ, επανεμφανίζεται ο Βιμ Βέντερς. Η ταινία του «Υπέροχες μέρες» (Perfect days) που προβάλλεται από αυτήν την εβδομάδα στη χώρα μας έρχεται για να επιβεβαιώσει τις θετικές κριτικές που γράφτηκαν μετά τη συμμετοχή της στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ των Κανών, όπου ο πρωταγωνιστής Κότζι Γιακούσο κέρδισε το βραβείο ανδρικής ερμηνείας.
Ο Γιακούσο κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Χιραγιάμα, ενός μοναχικού, λιγομίλητου άνδρα ο οποίος εργάζεται ως καθαριστής στις δημόσιες τουαλέτες του Τόκιο. Εκτός από τη δουλειά του όμως ο Χιραγιάμα αγαπά τη μουσική, το διάβασμα, τα φυτά του και τη φωτογραφία. Στην ταινία παρακολουθούμε τα όσα κάνει καθημερινά και σιγά-σιγά πίσω από αυτές τις κινήσεις αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε τον ίδιο τον άνθρωπο.
Αρχικά είναι η Άγια, η κοπέλα ενός συναδέλφου του η οποία θα δείξει ενδιαφέρον για τη μουσική που ακούει. Ύστερα η Νίκο, μια ανιψιά του, κόρη της αδελφής του, η οποία εμφανίζεται από το πουθενά και ο Χιραγιάμα την φιλοξενεί μερικές μέρες. Όταν έρχεται η μητέρα της να την πάρει μαθαίνουμε πως τα δύο αδέλφια έχουν χρόνια να μιλήσουν. Τέλος, είναι ο πρώην σύζυγος της ιδιοκτήτριας ενός μπαρ που συχνάζει, ο οποίος είναι βαριά άρρωστος και ανοίγει την καρδιά του στον άγνωστό του καθαριστή. Όλοι αυτοί σε συνδυασμό με κάποιους που ανταλλάσσει απλώς βλέμματα και τις καθημερινές του συνήθειες αποτελούν το κλειδί για να δούμε μέσα στον άνθρωπο Χιραγιάμα.
Ο Βιμ Βέντερς θυμίζει τον παλιό καλό σκηνοθέτη που αγαπήσαμε. Γύρω από το πρόσωπο του πρωταγωνιστή του οικοδομεί έναν ολόκληρο κόσμο συναισθημάτων. Η μελαγχολική διάθεση που κουβαλά ο ήρωάς του, η εκούσια μοναχικότητά του εμπεριέχουν μια γλυκόπικρη αισιοδοξία. Ο Χιραγιάμα έχει κατορθώσει να ανακαλύψει μέσα στη μοναξιά και τη ρουτίνα εκείνα τα όμορφα πράγματα που τον κάνουν να νιώθει γεμάτος. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός πως κάθε πρωί που βγαίνει από το σπίτι του, κοιτάζει προς τον ουρανό και ένα χαμόγελο αισιοδοξίας ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του καθώς υποδέχεται την καινούργια μέρα. Και φτάνουμε στο φινάλε όπου με συνοδεία τη φωνή της Νίνα Σιμόν τον βλέπουμε να οδηγεί, ενώ στο πρόσωπό του εναλλάσσονται το χαμόγελο με τα δάκρυα που με δυσκολία συγκρατεί κι αυτό επαναλαμβάνεται ως μία ακολουθία της ίδιας της ζωής.
Οι «Υπέροχες μέρες» είναι μια από εκείνες τις μικρές ταινίες που σχεδόν από το τίποτα διαθέτουν την ικανότητα να εξαπολύσουν μεγατόνους συναισθηματικής έκρηξης και να κοιτάξουν βαθιά μέσα στο σύμπαν του κάθε ανθρώπου χωριστά. Και που αφήνουν πίσω τους μια γλυκιά νότα αισιοδοξίας για τη ζωή που, τελικά, είναι όλα εκείνα τα μικρά πράγματα που έχουμε δίπλα μας και καλά θα κάνουμε να μην τα προσπερνάμε.
Στράτος Κερσανίδης
