Την ώρα που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές θα βρίσκομαι κι εγώ στο ελληνικό καράβι που θα προσπαθήσει να φτάσει στη Γάζα, αυτό που βαφτίσαμε «Οξυγόνο». Επίτηδες, προφανώς. Θέλαμε να ενώσουμε την αυθεντική αγωνία, τον πνιγμό που ένιωσε (και ίσως νιώθει ακόμα) η ελληνική κοινωνία με τα Τέμπη –αυτό το σπαρακτικό «δεν έχω οξυγόνο» που ακούσαμε άπαντες– με τον πανανθρώπινο αγώνα του παλαιστινιακού λαού που τον σκοτώνουν –στα όρια της γενοκτονίας– σε ζωντανή μετάδοση στο ίδιο χρονικό διάστημα. Φυσικά και ενώνονται. Οι αγώνες και οι αγωνίες των ανθρώπων είναι κοινές, διαχρονικές – ίδια τα κλάματα, ίδιες κι οι χαρές.
Έχουμε μαζί μας όσα η ντροπή των κρατών δεν δέησε να προσφέρει στους ανθρώπους, που είτε τους πυροβολάνε στις ουρές για φαγητό, είτε τους αφήνουν να λιποθυμήσουν ή, χειρότερα, να πεθάνουν από πείνα. Γάλα για τα μωρά, φάρμακα, ξηρά τροφή, όσα χωράνε στα μικρά μας καράβια. Θέλουμε επιτέλους να σπάσουμε συμβολικά αυτή την αδυσώπητη δεκαεφτάχρονη πολιορκία σε αυτό το μικρό αλωνάκι, στη Γάζα, να δημιουργηθεί ένας αληθινός διάδρομος βοήθειας για δυο εκατομμύρια ψυχές που ολοένα τους κλέβουν το χώρο, το χρόνο, όσα λίγα έχουν κι όσα λίγα ποτέ θέλησαν.
Μια λωρίδα γης, σαν τη Ζάκυνθο περίπου, η Γάζα αρμενίζει κι αυτή στη Μεσόγειο – η πιο πληγωμένη, η πιο αδικημένη. Εδώ βρίσκεται, στη δική μας γειτονιά, κι εμείς έχουμε χρέος να της σταθούμε, όσο το δυνατόν περισσότερο. Η δική της γη φιλοξένησε τους δικούς μας νησιώτες στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Έλληνες πρόσφυγες από το Καστελόριζο κι από την Κάλυμνο έφτασαν στη Γάζα και βρήκαν καταφύγιο εκεί, μπόρεσαν και έζησαν, και γύρισαν πίσω στα νησιά τους μετά τον πόλεμο.
Δεν μας κινητοποιεί όμως μόνο κάποιο χρέος ιστορικό. Είναι κυρίως η ντροπή, που γίνεται ένα ουρανομήκες «γαμώτο». Γιατί, γαμώτο, να μην είναι σαφές στον υποτιθέμενα δικαιοκρατούμενο θεσμικό κόσμο της Δύσης πως διεξάγεται μια γενοκτονία; Πώς είναι δυνατόν, γαμώτο, να μην κάνουμε τα πάντα σαν κράτη, σαν Ευρωπαϊκή Ένωση, έστω σαν χώρες της Μεσογείου ή ως ΟΗΕ, να υπάρξει τουλάχιστον ειρήνευση και διαπραγματεύσεις; Δεν είναι φανερό σε όποιον έχει την ελάχιστη ειλικρινή ενσυναίσθηση πως το Ισραήλ μεθοδικά, όσο και απάνθρωπα, κάνει όσα ανείπωτα δεν τόλμησαν να κάνουν, τουλάχιστον φανερά, αποικιοκράτες, ρατσιστές, φασίστες όλων των ειδών από τον Πόλεμο και μετά; Πενήντα οκτώ χρόνια «ασφυκτικής κατοχής», όπως τη χαρακτήρισε ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτιέρες, δεν είναι αρκετά; Αναγκαστικός εκτοπισμός, εθνοκάθαρση, γενοκτονία, πολιορκία, γκετοποίηση, καθεστώς απαρτχάιντ, απανθρωποποίηση και ζωοποίηση καθολικά του πληθυσμού – όλα τα «καλά» του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας. Ρατσισμός, fake news και λογοκρισία εναντίον του από όλα τα μεγάλα δυτικά ΜΜΕ, διώξεις όλων των ειδών και τόση –μα τόση– θεσμική περιφρόνηση… Ποιος λαός έχει ζήσει συνδυαστικά, για τόσες πολλές δεκαετίες, με τον κλοιό διαρκώς να στενεύει; Πότε θα πούμε «φτάνει»;
Για αυτό, πολίτες του παγκόσμιου Νότου, άνθρωποι από τη Δύση αλλά και την Ανατολή, Εβραίοι, χριστιανοί, μουσουλμάνοι και άθεοι ενωθήκαμε ενάντια σε αυτή τη θεσμική ντροπή και φτιάξαμε έναν μεγάλο κοινωνικό στόλο, τον μεγαλύτερο που έχει γίνει ποτέ: το Global Sumud Flotilla. Δεκάδες καράβια θα πλεύσουν προς τη Γάζα. Ποιος ξέρει αν θα φτάσουμε; Θέλουμε, πολύ, όλες και όλοι, γιατί δεν αντέχουμε να πεθαίνουν μωρά, αθώα από την κούνια τους, χωρίς να χρειάζεται ετυμηγορία δίκης γι’ αυτό από κανένα ανθρώπινο ή θεϊκό δικαστήριο.
Μια κολοσσιαία αποστολή είναι αυτή που θα δείτε να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια σας και γίνεται εφικτή εφόσον χιλιάδες άνθρωποι σπατάλησαν απίστευτα πολλές ώρες από το υστέρημά τους. Ξέρουμε και τον κίνδυνο, ξέρουμε όμως και την υψηλή σημασία της Πράξης και του Συμβολισμού. Κανείς, καμία από εμάς δεν είναι ναύαρχος να ξέρει να πλοηγεί στόλο ή εκπαιδευμένος στρατιώτης για να τα βάλει με τον αιμοδιψή IDF – δεν είναι αυτός ο σκοπός μας. Είμαστε πολίτες, άοπλοι, άοπλες, και καθόλου ήρωες ή ηρωίδες. Είμαστε ένας στόλος ελεύθερων που προσδοκούμε να παρασύρουμε με την στάση μας τον κόσμο όλο. Κυριολεκτικά.
Από την Ιαπωνία και το Μεξικό, από τη Χιλή και τις ΗΠΑ, από το Ισραήλ και την Αυστραλία, δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι έχουν βγει στους δρόμους τους τελευταίους μήνες για την Παλαιστίνη, την «ελάχιστη αδελφή» μας, όπως θα τη χαρακτήριζαν πραγματικά θεοσεβούμενοι χριστιανοί.
Τώρα που ο στόλος μας θα πλέει προς τα εκεί χρειάζεται να γίνουν κι άλλα. Να απαιτηθεί το τέλος της εισβολής στη Γάζα. Η ειρήνευση. Να απαιτηθούν κυρώσεις στο κράτος του Ισραήλ, επίσημα κι όχι απλώς μια κάποια επικείμενη αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους. Να γίνουν σκληρά οικονομικά μποϊκοτάζ, πάνδημα, σε όλες τις χώρες. Να φανταστούν και να κάνουν πράξη τα συνδικάτα μια παγκόσμια απεργία τη μέρα που το κράτος του Ισραήλ θα κάνει ρεσάλτο στο στόλο της αλληλεγγύης, όπως περίπου το έταξαν οι λιμενεργάτες της Γένοβα. Να πάρει θέση κάθε θεσμικός φορέας οσοδήποτε μικρός κι αν είναι. Να ενεργοποιηθεί επιτέλους ο ΟΗΕ. Έχει ρόλο, έχει εργαλεία, έχει χρήματα, ας σταματήσει τις διακηρύξεις. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, στο ανώτατο επίπεδό της, να πιεστεί να επιβάλλει με τη δύναμη της τη διαπραγμάτευση που θα φέρει το τέλος των θανάτων. Να συνδράμει καταλυτικά για να γεμίσει ο πολύπαθος τόπος με τροφή και καθαρό νερό καθημερινά.
Αυτά θα τα κάνουν, θα τα επιβάλλουν σε όλους αυτούς τους «από πάνω» όσοι κι όσες είναι απέξω από τα καράβια, γι’ αυτό κι ο ρόλος τους είναι επί της ουσίας περισσότερο σημαντικός από τα πληρώματα του Global Sumud Flotilla. Να εξεγερθούμε ενάντια στη μεγαλύτερη διαρκή αδικία του 21ου αιώνα. Είναι επιτακτική ανάγκη.
ΥΓ. Κάποτε το Μεσολόγγι, αγωνιζόμενο, πολιορκημένο και πεινασμένο έκανε εκείνη την απέλπιδα Έξοδο που έμεινε στην Ιστορία, που άλλαξε την Ιστορία. Η διεθνής απήχησή της συγκλόνισε την Ευρώπη και όλη τη Δύση, ανατροφοδότησε τον φιλελληνισμό και μπορούμε να πούμε πως στάθηκε έστω αφορμή για το Ναυαρίνο. Το Μεσολόγγι των καιρών μας, η Γάζα, ας μην αφανιστεί προτού δράσουμε με όλη μας την καρδιά υπέρ της.
Γι’ αυτό: κι άλλα. Όλα για τη Γάζα
