1. Λίγα γεγονότα καταφέρνουν να αλλάξουν όσα είναι παγιωμένα ως θεσμοί, διαδικασίες, νοοτροπίες. Συνήθως αυτά μετασχηματίζονται στον μακρό χρόνο και συχνότερα αυτό συμβαίνει χωρίς οι άνθρωποι να καταλαβαίνουν ακριβώς πότε και πως προέκυψαν οι αλλαγές. Χθες σε όλη τη χώρα συνέβη κάτι που δεν υπακούει στον παραπάνω κανόνα. Όλες και όλοι γνωρίζαμε πως την Παρασκευή στις 28 Φλεβάρη 2025 θα γίνει χαμός από κόσμο σε όποιο μέρος κι αν βρισκόμασταν, όποια παράταξη και να υποστηρίζαμε ή να μην υποστηρίζαμε.
2. Αυτό καθίστατο φανερό από την επόμενη κιόλας της 26ης Ιανουαρίου. Ξέραμε ότι το επόμενο ραντεβού ήταν στο τέλος του Φεβρουαρίου και ξέραμε πως θα ξαναπάμε και θα έρθουν κι άλλοι. Οι εντελώς άτσαλες, ακατανόητες και τελικά αναποτελεσματικές αλλαγές πολιτικής γραμμής από την Κυβέρνηση εξόπλισαν τους πάντες με επιχειρήματα, τροφοδότησαν όλο τον κόσμο με αρνητικά, ως προς αυτήν, συναισθήματα, συγκρότησαν ενστικτώδεις επιβεβαιώσεις πως “εδώ σίγουρα κάτι κουκουλώθηκε.”
3. Η στρατηγική του Στηβ Μπάνον, το “flood the zone with shit”, δηλαδή η εμπρόθετη επικοινωνιακή δράση έτσι να γεμίσει όλη η δημόσια σφαίρα με ψέμματα, απειλές, μισά ψέμματα, άσχετες πληροφορίες, νεύρα, αποπροσανατολιστικές ειδήσεις και προσωπικές ιστορίες δεν έκαναν τη δουλειά που ήθελε η Κυβέρνηση αλλά το αντίθετο. Οι Γεωργιάδης και Βορίδης τελικά επανασυστήθηκαν όχι ως απλώς πιο δεξιοί στη ΝΔ αλλά ως απάνθρωποι άνθρωποι που προσβάλουν τους πάντες – νεκρούς ή ζωντανούς-, τη λογική, τους δημοσιογράφους, τα άλλα κόμματα. Κι απ’ την άλλη, δεν έγιναν οι λαγοί που δέχονται τα πυρά αντί του Πρωθυπουργού, όπως ήθελε το Μαξίμου.
4. Η Δεξιά έπαιξε κι ένα χαρτί αβερωφικό, ας το πούμε έτσι. Το γνωστό, δηλαδή, “δε θα κάνει κουμάντο στη χώρα το πεζοδρόμιο.” Από τον Στάθη Καλύβα, που κι εκείνος επανασυστήθηκε ως αυτό ακριβώς που είναι κι όχι ως κάποιος φιλελεύθερος πολιτικός επιστήμονας από την Αμερική, μέχρι τα στελέχη της ΝΔ σε γειτονιές και τηλεοράσεις, η αφήγηση ήταν πως “δεν είναι και πολύ δημοκρατικό να κατεβαίνει κανείς στο δρόμο ενάντια στην κυβέρνηση, άσε που αποσταθεροποιεί.” Βεβαίως, και αυτό έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα. Οι συγεντρώσεις ορίστηκαν στις ψυχές των ανθρώπων ως ηθική, υψηλή υποχρέωση, προσωπική και συλλογική, του πένθους και της οργής ταυτόχρονα, κι εκείνοι κοιτούσαν να μη χάσουν τις καρέκλες τους. “Γιατί να μην κατέβω στο δρόμο, χούντα έχουμε;” “Να αλλάξει η κυβέρνηση εφόσον δυο χρόνια δεν έχουν φτιάξει τίποτε στα τρένα. Ας αναλάβει η αντιπολίτευση.”
5. Το χαρτί από εδώ και μπρος θα είναι ανακατεμένο σωστά και η τράπουλα δεν θα ειναι σημαδεμένη. Δηλαδή η κυβέρνηση εξαϋλώθηκε από πλεονάζον πολιτικό κεφάλαιο και επικοινωνιακή στρατηγική. Το παιχνίδι το στήνει πια ο κρουπιέρης που λέγεται λαός και όποιος δεν παίξει σωστά θα συνεχίζει να χάνει τις μάρκες του. Τούτο όμως δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση αλλά και την αντιπολίτευση. Ο κατακερματισμός αριστερά της ΝΔ και τα μάνιουαλ που ακολουθούνται (όλα by the book, όλα με όρους “ώριμου φρούτου”) δεν πρόκειται να πιάσουν και θα πάμε για ένα ακόμα μεγαλύτερο ρεκόρ αποχής. Αντιθέτως, η ακροδεξιά καραδοκεί και, εφόσον δεν έχει κυβερνήσει, κάποια εκδοχή της μπορεί εύκολα να γίνει ισχυρός κυβερνητικός εταίρος.
6. Η δικαιοσύνη είναι αίτημα, σημαίνον ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Η δικαίωση των θυμάτων είναι η μια πλευρά, απροσμέτρητα υψηλού βεληνεκούς. Η άλλη είναι οι ασφαλείς συγκοινωνίες για να μην συμβεί κάτι τέτοιο ποτέ ξανά. Αυτή η δεύτερη για να προκύψει χρειάζεται να απαιτείται ως επανακρατικοποιήση του σιδηρόδρομου με πόρους και προσωπικό, σύγχρονος, ασφαλής, γρήγορος, βιώσιμος και οικονοικά προσιτός ταυτόχρονα, στρατηγικός για τους πολίτες και την οικονομία. Ποιός τολμάει να τα βάλει με όσους πλούτισαν δυο και τρεις και δέκα φορές από τους δρόμους και τα διόδια; Αυτός θα κερδίσει στο τέλος. Αλλιώς θα καλπάσει η ακροδεξιά.
