Η επίτευξή της κατέδειξε πως ο συνδικαλισμός από τη βάση, περίπου με τον τρόπο που το κάνει χρόνια το ΣΒΕΟΔ, είναι μια διαρκής δουλειά που αφορά απλούς, ριζοσπάστες κι ωστόσο πεισματάρηδες ανθρώπους και όχι δεινόσαυρους και κομματικούς συνδικαλισταράδες.
Αυτή είναι η μια πλευρά.
Η ακύρωση, το cancelling της φήμης μιας εταιρείας στοιχίζει φοβερά στον “καπιταλισμό της διαχείρισης της εικόνας”.
Αν είμαστε σε πόλεμο με τους κανίβαλους του κόσμου είναι γελοίο να τους βλέπουμε να μας βαράνε με λέιζερ κι εμείς να νομίζουμε πως μπορούμε να κερδίσουμε με τα τίμια καρυοφύλλια μας.
Οι πολίτες έχουν χιλιάδες τρόπους κοινοποίησης της θέσης τους για μια μάχη που διεξάγεται: προσωπικό τόνο, συγκεκριμένα παραδείγματα, ωραίες φωτογραφίες, εμπρηστική συνθηματολογία, λόγια ή λαϊκά λόγια. Ό, τι γουστάρει ο καθένας, η καθεμία. Η πολλαπλότητα εδώ δεν είναι επικοινωνιακός θόρυβος αλλά πολύκεντρη ή και άκεντρη διάδοση μηνυμάτων που κάνουν bypass τον αλγόριθμο, αντιστοιχίζονται με πολλές ψυχοσυνθέσεις, δημιουργούν ή ενδυναμώνουν επιχειρήματα, κινητοποιούν συναισθήματα. Κανένα συνδικάτο όσο ριζοσπαστικό και αν είναι δε μπορεί να το κάνει αυτό.
Είμαστε πολίτες όχι μόνο πελάτες και αυτή τη δύναμη είναι καιρός να την ενεργοποιήσουμε. Και -τελοσπάντων- μόνο και μόνο για να σταματήσουν οι εταιρείες να γράφουν αυτές τις businesswise νεομανατζεριακές πίπες στις ανακοινώσεις τους αξίζει τον κόπο.
