Σε μια βδομάδα θα έχει τελειώσει το πανηγύρι που δεν έγινε ποτέ. Πιο βουβές, πιο «κανονικές» εκλογές δεν έχουν ξαναγίνει στον 21ο αιώνα. Δεν είναι πως δεν υπάρχει διακύβευμα, είναι πως δεν υπάρχει η προσδοκία, ένα «πέρα από αυτά», που από πουθενά δεν φαίνεται να προκύπτει.
Η ψήφος αριστερότερα της Νέας Δημοκρατίας σπάει στα τέσσερα με αδιαμφισβήτητα ηγεμονικό τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η ψήφος θα υπακούσει τον κανόνα που λέει πως η Ελλάδα είναι κεντροαριστερής πολιτικής φοράς, δηλαδή τα κόμματα αυτά θα ξεπεράσουν αθροιστικά τα κόμματα στα δεξιά τους.
Η Νέα Δημοκρατία θα συνεχίσει να είναι το πλέον κραταιό κόμμα της Μεταπολίτευσης, το πιο μεγάλο κόμμα εδώ και 50 χρόνια. Παρά τα όσα έγιναν εδώ και τέσσερα χρόνια σε όλο το φάσμα του επιστητού, η Δεξιά είναι μεγάλη, έχει φορέα, αρχηγό και υποστηρικτές σε βαθμό που ισορροπούν την κεντροαριστερή ηγεμονία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι απλώς εδραιώνεται αλλά είναι αδύνατον να τεθεί εκτός παιχνιδιού, πόθος διακαής είτε για όσους είναι δεξιότερα του, είτε για τα κόμματα που είναι αριστερότερά του. Ο Τσίπρας, αιχμή κι αγκάθι ταυτόχρονα για φίλους και εχθρούς, είναι μια αδιαμφισβήτητη κανονική πλέον «ανωμαλία», ο μόνος άνθρωπος που περίπου ερωτικά τοποθετούνται οι άνθρωποι απέναντί του, αγαπώντας τον ή μισώντας τον.
Είναι φανερό πως η ελληνική κοινωνία δύσκολα μπορεί να διαχειριστεί εκλογικά, δύσκολα μπορεί να στηρίξει μακράς πνοής σοσιαλδημοκρατικές εκδοχές πολιτικής. Η δομική, η ταξική συνθήκη της πληθώρας μικροαστικών στρωμάτων δεν ευνοούν πολιτικές υψηλής (κι ωστόσο δίκαιης) φορολόγησης και διαμοίρασης του πλούτου που προκύπτει με σχετική ισοτιμία.
Η Αριστερά αριστερότερα του ΣΥΡΙΖΑ πελαγοδρομεί σε ένα κυκεώνα αλήθειας και φαντασιώσεων. Ενώ κατανοούν οι ξύπνιοι και οι μπαρουτοκαπνισμένες των ριζοσπαστικών ή κομμουνιστικών εκδοχών πως οι σχέσεις αιτίου – αιτιατού δεν προκύπτουν μονάχα από τη βούληση (το ευρώ είναι κακό πράγμα = να φύγουμε ή η ιδιωτική οικονομία είναι κόλαση= όλα κρατικά) εντούτοις διατίθενται να λένε «καθαρότητες» που καταντούν αστείες, υπερβολές και βολικές συνήθειες.
Οι δημοσκοπήσεις είναι επισφαλείς απολύτως. Πρώτον, κανένας κάτω από πενήντα δεν έχει σταθερό τηλέφωνο να απαντήσει. Δεύτερον, κανένας κάτω από πενήντα δεν απαντάει σε δημοσκοπήσεις στο κινητό που βρήκανε οι εταιρείες. Τρίτον, σε ηλεκτρονικές δημοσκοπήσεις του δεκάλεπτου συμβαίνει το ίδιο. Τεταρτον, όταν κάποιοι και κάποιες σε αυτά απαντάνε λένε και ψέματα, σκόπιμα. Τούτων δοθέντων αν προκύψει αποτέλεσμα νίκης του ΣΥΡΙΖΑ ή νίκης της ΝΔ με δέκα μονάδες διαφορά φαντάζει πλέον το ίδιο λογικό.
Τέλος, δεν ψηφίζουμε για την πάρτη μας, όταν είμαστε κοινωνικά ευαίσθητοι. Ψηφίζουμε για τις λαϊκές τάξεις, για τους από κάτω. Ο λόγος για τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάει ψηλά είναι αυτός. Γιατί το να αλλάξει έστω και λίγο προς το καλύτερο η ζωή στο Περιστέρι, στο Κερατσίνι, στον Εύοσμο είναι πράγμα που στους ανθρωπινούς ανθρώπους παίζει ρόλο για την ψήφο τους, όσο ψηλά κι αν έχουν τον αμανέ τους.
ΥΓ Η βουβαμάρα παραμένει. Αν επικρατήσει ο υπόκοφος θόρυβος μιας Δεξιάς που λέει περίπου γηπεδικά «σας γαμήσαμε» δε θα μας φταίει κανείς και – παράλληλα- θα νομιμοποιηθούν όλα όσα έκανε εδώ και τέσσερα χρόνια. Δηλαδή, ο Μητσοτάκης θα μπορεί να πει “ναι παρακολουθούσα, τα πάντα, ναι αρπάζαμε όσο μπορούσαμε με νόμιμους τρόπους και το ξέρατε”.
Βασίλης Ρόγγας
Ανάρτησή του στο Facebook
