Στο κρυφτό, αν εκείνο το παιδί που μείνει τελευταίο προλάβει εκείνον που τα φυλάει, λέει: «φτου ξελευθερία για όλους». Έτσι, το μικράκι που είχε την ατυχία να χάσει τα ξαναφυλάει, το παιχνίδι ξαναρχίζει με την ίδια σύνθεση, και ο ξελευθερωτής γίνεται ο ήρωας όλων. Ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται να πιστεύει πως μπορεί να πει «φτου ξελευθερία» τώρα στα κοντά, στο «game of thrones» της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς, και να μας σώσει όλους μπας και ξεκινήσει το παιχνίδι πάλι. Ισχυρίζομαι ότι αυτό είναι αδύνατον καθότι αφορά μια μειοψηφία και η τάση παραμένει αρνητική. Και κύριος υπεύθυνος γι’ αυτό είναι ο ίδιος.
Α. Στο κρυφτό, για να νικήσεις, πρέπει να μουλωθείς καλά, όπως λέμε και στην Εύβοια. Να μην είσαι παρέα με φίλους γιατί θα καείτε από τα χάχανα. Να είσαι διαθέσιμος για βαθιά σιωπή πολλή ώρα. Να μην κινείσαι, ή αν αλλάζεις θέση να το κάνεις στα σκοτεινά, αόρατος. Οριακά, θες αυτός που τα φυλάει να σε ξεχάσει.
Ο Τσίπρας κάνει το αντίθετο, ενάντια σε κάθε προηγούμενη ιστορική επιστροφή. Ο γερο-Καραμανλής έκανε έντεκα χρόνια εξορία και γύρισε με λαμπάδες στους δρόμους. Ο Σαμαράς «κοιτούσε επί δέκα χρόνια το ταβάνι του». Ο Βενιζέλος επέστρεψε το 1928 έπειτα από τις εκλογές του 1920 που έχασε, ενώ είχε κερδίσει σε ψήφους. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, από το 1965, έπρεπε να βολοδέρνει εκτός εξουσίας για είκοσι πέντε χρόνια μέχρι να γίνει, έπειτα από τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, πρωθυπουργός. Ο γερο-Παπανδρέου περίμενε κοντά μια εικοσαετία για να ξαναγίνει πρωθυπουργός, έπειτα από τα Δεκεμβριανά. Ακόμα κι ο ηγέτης της αριστερής πτέρυγας της Ένωσης Κέντρου, ο Ανδρέας Παπανδρέου, έγινε πρωθυπουργός δεκαέξι χρόνια μετά τα Ιουλιανά.
Β. Δεν πετυχαίνεις επικοινωνιακή και πολιτική ανακαίνιση όταν δεν έχεις σκεφτεί έντονα, ειλικρινά, και χωρίς την προϋπόθεση της ενδεχόμενης επιστροφής σου, πάνω στο τι ήταν αυτό που σε έφερε στη δεύτερη, μεγαλύτερη ήττα. Θέλει στοχασμό, αλλά όχι εξωστρεφή. Απαιτεί εσωτερικότητα και ενδοσκόπηση αυτή η δουλειά. Έτσι ώστε η επιστροφή να σε βρει αληθινά ενδυναμωμένο, ωριμότερο. Δεν μπορείς να κάνεις by pass αναπαράγοντας ηττημένες κεντροαριστερές κοινοτοπίες της Ευρώπης, αξιοδοτώντας θετικά Ντράγκι και Λέττα, φτιάχνοντας εθνικότερη πυξίδα στην εξωτερική πολιτική, όπως σωστά επισήμανε σε κείμενό του στο tvxs.gr ο Βαλντέν.
Γ. Δημοσκοπήσεις και έρευνες που μετράνε ψηλά την αποδοχή κάποιου πρώην, καθώς και σύμβουλοι που ψιθυρίζουν ευχάριστα λόγια στο αυτί του αρχηγού, υπήρχαν πάντα. «Ο λαός αναμένει πάντοτε την επιστροφή σας και προσεύχεται στο όνομα σας», λέγανε στους εξόριστους μεσαιωνικούς βασιλιάδες. Δεν ίσχυε. Άσε που στην Αριστερά τα πολιτικά κεφάλαια τα φτιάχνουμε παρέα και δεν πιστεύουμε τους αστούς που λένε πως είμαστε πολύ λεβέντες για να μας κονταίνουν χαϊδεύοντας το ναρκισσισμό μας.
Δ. Πραγματολογικά, τα δεδομένα είναι επίσης εναντίον του. Το ΠΑΣΟΚ δεν αποδέχεται την επιστροφή και ηγεσία του σε όλο τον χώρο. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετράει δύο διασπάσεις από τότε που έφυγε αλλά και δεκάδες προσωπικές πικρίες από ανθρώπους που τον στήριζαν ως το τέλος. Δεν θα είναι η επιστροφή του προδοσία της τωρινής ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ; Δεν θα σηματοδοτεί υποταγή πολιτικά ανήλικων η περίπτωση που κάποιοι από τη Νέα Αριστερά θελήσουν να τον (ξανα)αποδεχτούν ως κακοποιητή πατέρα;
Ε. Η φωτιά στο γενικό επιτελείο που έβαλε ο Τσίπρας –το «παραμερίζω»– ελέγχεται, για να ειπωθεί κομψά, ως προς την ειλικρίνειά του. Παράλληλα όμως είναι κατανοητή η λογική που λέει «θέλω να είμαι χρήσιμος, έχω να δώσω, μπορούμε και αλλιώς». Με άλλα λόγια η πίκρα από την ήττα δεν χρειάζεται να γίνεται καταχρηστικό στυλ ηγεσίας και στρατηγικό πολιτικό σαμποτάζ. Αντιθέτως, δεν τα κάνεις όλα ρημαδιό για να σε ζητάνε σαν σωτήρα. Είναι κόλπο φθηνό, όσο και φανερό. Άσε που έπειτα ΔΕΝ μπορείς να παίξεις, γιατί δεν έχει μείνει γειτονιά και κρυψώνες.
ΣΤ. Ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει την ευκαιρία του ενδεχομένως – το έχω γράψει από την πρώτη μέρα που παραιτήθηκε. Τώρα όμως δεν μπορεί να πει «φτου ξελευθερία», γιατί ο ίδιος έχει υπονομεύσει όλες τις προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο.
