1. Η υπευθυνοποίηση των πολιτών για ό,τι προκύπτει είναι το δόγμα στο οποίο βασίζεται η Βούλτεψη λέγοντας πως για τις φωτιές ευθύνονται οι πολίτες που δεν γίνονται εθελοντές. Η responsibilisation είναι η μεταβίβαση ευθυνών από το κράτος στους πολίτες. Είναι η εμβάθυνση, η παροξυνση της απόσυρσης του κράτους από την πρόνοια και την ασφάλεια. Ο Μητσοτάκης το έλεγε ατομική ευθύνη (individualisation of responsibility) κατά τη διάρκεια της καραντίνας και είναι όρος κεντρικός σε ό, τι ονομάζουμε νεοφιλελευθερισμό.
2. Η συνθήκη “εκκενώστε” και “112” έχει δύο πτυχές. Από τη μια η επικοινωνιακή διάσταση της διαχείρισης μιας κρίσης είναι πιο σημαντική από τα πραγματικά αποτελέσματα αυτής της κρίσης. Ετσι, το κράτος έχει προειδοποιήσει τους πολίτες. Έχει εγκαίρως επικοινωνιακά καβατζωθεί. Η απόσυρσή του από την ασφάλεια των πολιτών περνάει στο παρασκήνιο ως δεδομένο. Από την άλλη, είναι τα απόνερα από το Μάτι. Αν η Νέα Δημοκρατία δεν είχε τόσο χυδαία εκμεταλλευτεί εκείνη την τραγωδία δε θα χρειάζονταν ως κυβέρνηση επιχειρησιακά να επιλέγει μια στρατηγική που αντικειμενικά αφήνει να κάουν τα πάντα. Υπενθυμίζω πως ΕΠΕΙΔΗ οι άντρες και οι γυναίκες της Εύβοιας δεν άκουγαν τα 112 πριν λίγα χρόνια σώθηκε ότι μπόρεσε να σωθεί στο νησί.
3. Ο εθνικισμός εμψυχώνει τις πολιτικές της κυβέρνησης στην εθνική ασφάλεια. Αυτό σημαίνει φρεγάτες, όχι πυροσβεστικά. Πολεμικά αεροπλάνα κι όχι πυροσβεστικά αεροσκάφη. Διάλυση της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας και εξευτελισμός των ανδρών και των γυναικών της μέσω της επικινδυνότητας στην οποία τους εκθέτει χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότερο, μιας και είναι υποστελεχωμένη, χωρίς εξοπλισμό, στρατηγικό και επί μέρους τοπικούς σχεδιασμούς, επιστημονική υποστήριξη από τις ειδικότητες που εκπονούν , επιβλέπουν και συντηρούν τέτοιους σχεδιασμούς. Αν προσθέσουμε και τη διαφθορά ως επιμέρους, ως λειτουργικό έθος της ελληνικής Δεξιάς, ως στοιχείο της ιδεολογίας της δηλαδη, και τις οικονομικές απώλειες του κράτους από αυτήν κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της ΝΔ, είναι σαφές πως το κόστος είναι δυσθεώρητο.
4. Η κλιματική αλλαγή είναι δομική συνθήκη, δεν μπορεί να ξεφύγει καμιά χώρα από αυτή και καμιά χώρα μονή δεν μπορεί να βγει εκτός όσων επιβάλλει. Κι όμως. Στο τέλος του προηγούμενου σημείου φαίνεται τι τεράστιο ρόλο παίζει η υλικότητα απόσυρσης του κράτους από την ασφάλεια. Παράλληλα, η κλιματική κρίση είναι παιχνίδι που οι νεοφιλελεύθεροι το πετάνε όπως τους συμφέρει: κάποτε υπάρχει, κάποτε είναι ψέμα. Κάποτε επιδρά, κάποτε είναι η Τούνμπεργκ που φοράει την προβιά της οικολόγου ενώ είναι μια λοατκι κομμουνίστρια μουσουλμανόφιλη. Διαλέξτε, όχι πάλι “με λένε Ρίζο κι όπως θέλω τα γυρίζω.”
5. Να επανέλθει το κράτος. Αυτό είναι το αίτημα, όχι τώρα, εδώ και χρόνια. Εκείνοι που δεν το παίρνουν χαμπάρι ή το σιγοψυθιρίζουν στα περιθώρια των λόγων τους θα γευτούν πίκρα βαριές ήττες στις επόμενες εκλογές. Ως στιγμής, δυστυχώς, αυτό αφορά συλλήβδην όλη την αντιπολίτευση αριστερά της Νέας Δημοκρατίας.
6. Το πώς κυλάει ο πολιτικός χρόνος είναι μοίρα για κάποιους, δεν μπορούν να αποδράσουν από τη ρολικότητα που συνήθιζαν. Αλλά αν θέλουμε να αλλάξουμε τη μοίρα μας πρέπει να σπάσουμε από τη ρίζα την ιδεολογία της Δεξιάς. Γιατί αλλιώς, σε λίγα χρόνια, πολύ λιγότερα από όσα φανταζόμασταν, θα μιλάμε για μια άλλη χώρα που ανεπίστρεπτα θα παρακμάζει ως να μικρύνει με κάθε πιθανό τρόπο που αυτό μπορεί να συμβεί.
