Η Καχεκτική Δημοκρατία από το 1947 έως το 1967 είχε τέσσερις κόμβους στο πλέγμα εξουσίας της: το δεξιό κόμμα που κυβερνούσε (Συναγερμός ή ΕΡΕ), το στρατό -και ιδιαίτερα το σώμα των αξιωματικών του στρατού ξηράς-, το παλάτι και τους αμερικάνους μέσω της πρεσβείας. Η νομική τάξη είχε διπλό πλαίσιο∙ το νόμιμο, ψηφισμένο Σύνταγμα του 1952 και το «παρασύνταγμα», δηλαδή το πλέγμα νόμων υπήρχαν, δημιουργούνταν ή λειτουργούσαν ως αναδυόμενοι κανόνες όποτε συνέφεραν, έτσι ώστε να πληχθούν οι πολιτικοί αντίπαλοι της Δεξιάς. Το περίφημο παρακράτος ήταν η σύζευξη των παράτυπων τόπων άσκησης εξουσίας ή ισχυρής επιρροής της στην επίσημη εξουσία της κυβέρνησης. Έπειτα από τη δολοφονία του βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη το 1963, ο Καραμανλής έφευγε για το Παρίσι και άφησε να διαρρεύσει στις εφημερίδες πως αναρωτιέται: «ποιός κυβερνά αυτό τον τόπο»;
Πλέγματα εξουσίας έχουμε και στις μέρες μας. Για παράδειγμα, κατά την περίοδο των μνημονίων η αποφασιστική επιρροή και ουσιαστική εξουσία της τρόικας είναι γνωστή σε όλη την κοινωνία.
Από το 2019, πιο ελεύθερος από τη μέγγενη των μνημονίων και με την εκλογική αβάντα του 40% που κατοχύρωσε, ο νέος Πρωθυπουργός δημιούργησε το επιτελικό κράτος. Η εκδοχή αυτή της άσκησης εξουσίας υποτίθεται πως θα έβαζε τέλος σε δεδομένες ασυνεννοησίες μεταξύ υπουργών, θα ξέμπλεκε αρμοδιότητες που κωλυσιεργούσαν τις κυβερνήσεις στο έργο τους, θα συνιστούσε κέντρο αποσόβησης κρίσεων με υποδομές και προσωπικό, έτσι ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί.
Επρόκειτο όμως στην πραγματικότητα για μια υδροκέφαλη δομή ελέγχου του υπουργικού συμβουλίου, της ροής και των εμφάσεων του κυβερνητικού έργου μέσω μετακλητών η άτυπων συμβούλων του Πρωθυπουργού. Το Μαξίμου έγινε ο τόπος που ο ανιψιός Δημητριάδης σήκωνε το τηλέφωνο και οι Υπουργοί τα έκαναν επάνω τους. Ο Μητσοτάκης μάζεψε πάνω του όση περισσότερη μπόρεσε από την εξουσία. Πιθανότατα τα κατάφερε να φτάσει σε τέτοιο βαθμό ελέγχου της που κανένας προκάτοχός του δεν είχε κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης.
Κλειδί σε αυτή τη διαδικασία ήταν και η ΕΥΠ, την οποία από την πρώτη μέρα που πάτησε στην Ηρώδου Αττικού έθεσε υπό τη δική του, αποκλειστική αρμοδιότητα.
Το σκάνδαλο των υποκλοπών όμως δεν είναι απλώς το ξετύλιγμα της αρχομανίας ενός ανασφαλούς αρίστου. Ούτε και έχει να κάνει μόνο με τον εξευτελισμό της Δημοκρατίας και του Κράτος Δικαίου, που από μόνα τους είναι πολύ παραπάνω από αρκετά για να παραιτηθεί ο Μητσοτάκης. Το θέμα, το κυρίως θέμα είναι πως αποκαλύπτεται σιγά – σιγά ότι η συγκέντρωση όσο το δυνατόν περισσότερης εξουσίας στο Μαξίμου είχε σκοπό, πέραν των άλλων, τον έλεγχο της πληροφορίας και της ροής του χρήματος για τις μεγάλες, τις τεράστιες μπιζνες, τουλάχιστον στους τομείς της ενέργειας και των εξοπλισμών, εφόσον τα πρόσωπα που αποδεδειγμένα υπέκλεπτε το Μαξίμου είχαν αρμοδιότητες σε αυτούς τους τομείς.
Δηλαδή, αν οι υποκλοπές είναι κακό πράγμα για τη δημοκρατία είναι κακό και για την οικονομία. Τα δις των όπλων και τα χαρίσματα σε παρόχους ενέργειας είναι φράγκα από τον κόπο των πολλών και το Μαξίμου ήθελε πολύ να ελέγξει το που, το πόσο και το πως αυτών των συναλλαγών, αν δεν ήθελε να βάλει και το χέρι στο μέλι.
Στο Μέγαρο Μαξίμου από το 2019 έως το 2023 ενώθηκαν το κράτος, το παρακράτος και η Τροχαία της ροής του χρήματος με τρόπο αξεχώριστο, αντιδημοκρατικό και εξωθεσμικό Πλέον αυτό το καταλαβαίνουν ακόμα και άνθρωποι που έχουν αναφορά στο Κέντρο. Αν οι μέρες της εξουσίας τους δεν είναι μετρημένες τότε θα συνεχίσουν να κάνουν με τις ευλογίες της κοινωνίας όσα πλήττουν την κοινωνία, τη δημοκρατία και την οικονομία.
