Ο Νατσιός της Νίκης είπε σήμερα στον Παπαδάκη: «Το δικαίωμα της έκτρωσης δεν εδράζεται σε καμία ιατρική και νομική λογική […] κανένας απολύτως δεν έχει δικαίωμα προκλήσεως βλάβης στο έμβρυο […] εξ άκρας συλλήψεως υπάρχει άνθρωπος, υπάρχει το δικαίωμα του ανθρώπου, του αγέννητου παιδιού, αυτή είναι η άποψή μας».
Pro-life επίσημα, σοβαρά από ακόμα ένα κόμμα του ελληνικού κοινοβουλίου, έπειτα από την Ελληνική Λύση του Βελόπουλου. Σύντομα θα πάρουν την ίδια θέση και οι Σπαρτιάτες.
Η Νέα Δημοκρατία έχει απλωθεί από το κέντρο έως την δεξιά και την άκρα δεξιά έτσι ώστε να καταλάβει τον μεγάλο πολιτικό χώρο του 40%. Η πίεση από τα αριστερά της θα είναι μικρή, τουλάχιστον κοινοβουλευτικά, με τον κατακερματισμό της πέραν της δεξιάς αντιπολίτευσης.
Από την άλλη, η ακροδεξιά μπορεί να είναι σπασμένη στα τρία, ωστόσο βρίσκεται σε φάση ιδεολογικής και πολιτικής ανόδου. Καβαλάει το κύμα της ακροδεξιάς ευρωπαϊκής παλίρροιας και της αμερικανικής alt-right. Επουλώνει το τραύμα της καταδίκης της Χρυσής Αυγής. Ετοιμάζεται να κατεβάσει υποψήφιους στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές που έρχονται και έχει όλη τη δυναμική να τα πάει καλά.
Ο χώρος αυτός πέραν του ότι πιέζει τη ΝΔ σε περαιτέρω συντηριτικοποίηση, έχει και φανερά ερείσματα εντός της κι όχι απλώς με τους πρώην του ΛΑΟΣ (Βορίδη, Γεωργιάδη, Πλεύρη). Ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς συμπύκνωνε κρουστικά μόλις πριν δυο μήνες τις κύριες θεματικές γύρω από τις οποίες θα διεξάγουν τους πολιτιστικούς τους πολέμους:
«Σήμερα υπάρχει και η λεγόμενη αποδόμηση. Το woke culture. Κι όχι μόνο στην Ευρώπη. Στη Δύση γενικότερα… Δηλαδή το γκρέμισμα όσων συνιστούν την κοινή κληρονομιά μας. Όπου τα ιερά πρόσωπα της Μάνας και του Πατέρα υποβιβάζονται σε απρόσωπους αριθμούς: Γονέας 1 και Γονέας 2. Αυτό δεν είναι Ευρώπη… Φτάσαμε σήμερα, την ώρα που τα προβλήματα γιγαντώνονται να πιθηκίζουμε ανοησίες για το πόσα είναι τα «φύλα»… Είναι λάθος για τη Δύση αυτός ο καταχρηστικός δικαιωματισμός που οδηγεί σε μια διχαστική και ακατανόητη νέα γλώσσα, πολιτικής ορθότητας».
Όσοι και όσες εναντιώνονται σε αυτά χρειάζεται να προσαρμοστούν στη νέα συνθήκη, αυτή της συντηρητικής ιδεολογικής ηγεμονίας, να κατανοήσουν πως δεν μπορούμε να αντιπαρατεθούμε όπως το κάναμε παλιά, να ξέρουν πως το τέλος της παγκοσμιοποίησης όπως το γνωρίσαμε δημιουργεί δομικά αξιακή απροσδιοριστία που, για ένα μέρος του πληθυσμού, θα σημαίνει την καταφυγή στην ταυτοτική ενδυνάμωση που προσφέρουν οι πολιτιστικοί πόλεμοι.
Οι καινούργιοι τρόποι μας δεν πρέπει να είναι αντιγραφές πετυχημένων καλών πρακτικών από το εξωτερικό και μόνο, χωρίς να πιστεύω ότι τις έχουμε ενδελεχώς εξετάσει ή προσπαθήσει, τουναντίον. Υπάρχει εντόπιο υλικό για απαντήσεις, διεκδικήσεις, συγκρούσεις με όλους αυτούς και μπορούμε να το αντλήσουμε από τη συσσωρευμένη αλλά όχι επαρκώς καταγεγραμμένη εμπειρία που θα δένει με τα πολύ σοβαρά ιδεολογικά και θεωρητικά που τώρα γράφονται και διαδίδονται.
Βασίλης Ρόγγας
