Στα χρόνια του Μεσοπολέμου, ένας Αυστρο-Ιάπωνας πολιτικός και διανοούμενος, ο Ρίχαρντ Κουντενχόβε-Καλέργκι, επεξεργάστηκε ένα ουτοπικό σχέδιο για την ενοποίηση της Ευρώπης (που το ονόμασε “Πανευρώπη”), που προέβλεπε την συγχώνευση των λαών και εθνών της Ευρώπης, την κατάργηση των εσωτερικών συνόρων, την καθιέρωση των Αγγλικών ως κοινής γλώσσας επικοινωνίας, αλλά και την κατάργηση της φυλετικής κυριαρχίας της λευκής φυλής στην Ευρώπη.
Στο βιβλίο του “Πρακτικός Ιδεαλισμός” ο Κουντενχόβε-Καλέργκι προέβλεπε ότι «Ο άνθρωπος του μέλλοντος θα είναι μικτής φυλής. Οι σημερινές φυλές και τάξεις θα εξαφανιστούν λόγω της εξαφάνισης των εθνών, του χρόνου και της προκατάληψης. Η Ευρασιατική-Νεγροειδής φυλή του μέλλοντος, παρόμοια στην εξωτερική της εμφάνιση με τους Αρχαίους Αιγυπτίους, θα αντικαταστήσει την ποικιλία των λαών με μια ποικιλία ατόμων».
Οι απόψεις του Κουντενχόβε-Καλέργκι είχαν κάποια απήχηση στους κύκλους της αστικής τάξης της εποχής. Μάλιστα στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, είχε συσταθεί εκδοτική εταιρεία για την κυκλοφορία των έργων του στην Ελληνική γλώσσα.
Ωστόσο, όπως εύκολα μπορεί κανείς να φανταστεί, το ούτως ή άλλως ουτοπικό του σχέδιό του συνθλίφτηκε ανάμεσα τις μυλόπετρες της ιστορίας του Μεσοπολέμου, καθώς τόσο η ανάπτυξη του εργατικού (σοσιαλιστικού-κομμουνιστικού) κινήματος, προς το οποίο ήταν καταστατικά αντίθετος, όσο και (κυρίως) η επικράτηση των φασιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη, έθεσαν το σχέδιό του εκτός συζήτησης.
Παρά το γεγονός ότι μεταπολεμικά ο Κουντενχόβε-Καλέργκι θεωρήθηκε εκ των πρωτοπόρων της ευρωπαϊκής ιδέας και ενοποίησης, ωστόσο τόσο ο ίδιος όσο και το σχέδιό του παραδόθηκαν στην λήθη σχεδόν ολοκληρωτικά.
Λέω “σχεδόν” γιατί η αναδυόμενη Νέα Δεξιά, η Ακροδεξιά δηλαδή, ξέθαψε κάποια στιγμή το “σχέδιο Καλλέργη”, όπως το αποκαλεί, ως απόδειξη μιας συνομωσίας των ελίτ που αποσκοπεί δήθεν στην αντικατάσταση του πληθυσμού της Ευρώπης από πληθυσμούς της Ασίας και της Αφρικής. Αυτή η δημοφιλής στους κόλπους της Νέας Δεξιάς θεωρία συνομωσίας, γνωστή και ως “Μεγάλη Αντικατάσταση” όπως διατυπώθηκε από τον Γάλλο ακροδεξιό συγγραφέα R.Camus, υπήρξε κεντρικό αφήγημα του ακροδεξιού Ζεμούρ στις Γαλλικές προεδρικές εκλογές και εισήχθη και στα καθ’ημάς ως στρατηγική της “εθνομηδενιστικής ελιτ” για την χώρα μας από διάφορους κύκλους της ακροδεξιάς, από την Χρυσή Αυγή ως τον Γιώργο Καραμπελιά.
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά παρακολουθώντας τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι.
Είναι σαν ο Κουντενχόβε-Καλέργκι να δικαιώνεται με μια κάποια χρονική καθυστέρηση.
Ένα μεγάλο μέρος των αθλητών Ευρωπαϊκών χωρών είναι μιγάδες, προϊόν της ανάμειξης των πληθυσμών που συμβαίνει χρόνια τώρα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ο έρωτας – και στην Ευρώπη – διεκδικεί τα δικαιώματά του παρακάμπτοντας τα σύνορα ανάμεσα στις φυλές.
Ένα παράδειγμα, ο εκπληκτικός και τόσο συμπαθητικός Μανώλης Καραλής, γιος ενός άντρα από την Ελλάδα και μιας γυναίκας από την Ουγκάντα.
Έβλεπα επίσης τον εντυπωσιακό 19χρονο μιγά άλτη Φουρλάνι, που μας κοψοχόλιασε με το (ελάχιστα) άκυρο άλμα του στο μήκος, που θα μπορούσε να στερήσει από την Ελλάδα το μοναδικό της χρυσό μετάλλιο. Καρπός κι αυτός ενός έρωτα ενός Ιταλού και μιας Σενεγαλέζας.
Υπάρχουν βέβαια και οι πολίτες των χωρών που είναι αμιγώς ασιατικής ή αφρικανικής καταγωγής, πράγμα που ωστόσο προϊδεάζει για μια μελλοντική μίξη.
Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης τραγουδούσε πριν πολλά χρόνια για την πιθανότητα να ήταν “Μαύρος ο Θεός”, όπου μεταξύ άλλων λέει ότι σε αυτήν την περίπτωση η ανθρωπότητα θα είχε μαύρους γλάρους και μαύρους μπακαλιάρους, αλλά και – τι παράδοξο! – “μαύρους Γερμανούς”.
Και να που εν έτει 2024 η Γερμανική ομάδα μπάσκετ έχει σαν ηγέτη τον Ντένις Σρέντερ, ένα παίκτη με καταγωγή (από την μητέρα του κι αυτός) από την Γκάμπια.
Η εκπροσώπηση της χώρας μας από αθλητές με μεταναστευτικό προφίλ δεν είναι βέβαια τωρινή υπόθεση. Από τους Αλβανικής και Γεωργιανής καταγωγής αρσιβαρίστες της δεκαετίας του 90 έως τον Αντετοκούμπο και τον χθεσινό θριαμβευτή, τον Κουρουγκλίεφ, τα παραδείγματα είναι πάμπολλα.
Πέρα από τις περιπτώσεις μεταγραφών και (ενίοτε εξαιρετικά προβληματικών) Ελληνοποιήσεων, στην Ελλάδα όπως και στην Ευρώπη, παρατηρείται αυτό ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει από την κοινωνική του εμπειρία: ότι τα παιδιά της δεύτερης γενιάς, αυτά τα παιδιά που ανήκουν κατά μείζονα λόγο στην εργατική τάξη, περισσότερο ίσως από τα παιδιά των αυτοχθόνων, επιδιώκουν – και συχνά κατορθώνουν – να διακριθούν σε διάφορούς τομείς της κοινωνικής ζωής με τον αθλητισμό να αποτελεί προνομιακό πεδίο. Στο σημείο αυτό να σημειώσω φυσικά και την εκπροσώπηση της Ελλάδας στην Eurovision από μία ακόμα μιγά, την Μαρίνα Σάττι, που έχει τρελάνει τα πιτσιρίκια της επικράτειας και μεταξύ αυτών και τα δικά μου παιδιά.
Τα παιδιά της δεύτερης γενιάς – μια έτσι κι αλλιώς ζωογόνος δύναμη για τις κοινωνίες μας – δίνουν λοιπόν το παρόν στο Παρίσι κι αυτό μπορεί κανείς εύκολα να το καταλάβει διαβάζοντας “πίσω από τις γραμμές”, κοιτάζοντας τα επώνυμα και διαβάζοντας τις προσωπικές ιστορίες των αθλητών όχι μόνο των παλιών αποικιακών δυνάμεων, αλλά και της Ελβετίας, της Ιταλίας, της Σουηδίας και βέβαια της Ελλάδας. (Και παρεμπιπτόντως, καλή επιτυχία την Ελίνα Τζέγκο, ένα ακόμα παιδί της δεύτερης γενιάς, στο ακόντιο σήμερα).
Ο Ρίχαρντ Κουντενχόβε-Καλέργκι, αυτός ο ιδιόρρυθμος Αυστρο-Ιάπωνας πολιτικός μοιάζει λοιπόν να ξαναγίνεται επίκαιρος αυτές τις μέρες στο Παρίσι. Και ταυτόχρονα να μοιάζουν πολύ μικρόψυχες – για να μην χρησιμοποιήσω καμιά βαρύτερη κουβέντα – οι τοποθετήσεις κάποιων επιφανών παραγόντων του δημόσιου βίου (που ενίοτε διεκδικούν μάλιστα ρόλο στην κεντροαριστερά) που τους προκαλεί φόβο μια “πιο σκουρόχρωμη Ευρώπη”.
Η ήπειρός μας, η Ευρώπη, ναι, γίνεται πιο σκουρόχρωμη και αυτό σημαίνει ότι οι φυλές αναμειγνύονται, πλησιάζουν η μία την άλλη, αγαπιούνται, κάνουν παιδιά. Έτσι αλλάζουν οι κοινωνίες προς το καλύτερο.
Η ανθρωπότητα έχει πολλά και επείγοντα προβλήματα να επιλύσει, από την επείγουσα κλιματική κρίση έως τις εκρηκτικές κοινωνικές ανισότητες.
Σ’αυτό το πλαίσιο, η μίξη των φυλών δεν μπορεί παρά να είναι είναι παράγοντας ανανέωσης, δυναμισμού και ελπίδας και όχι φόβου.Βασίλης Παπαστεργίου
