Το τοπίο στην ελληνική Αριστερά μετά την εκλογή Κασσελάκη είναι αρκετά διαφορετικό. Τα προϋπάρχοντα δομικά προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ –προβλήματα πολιτικής κατεύθυνσης, αλλά και τρόπου λειτουργίας– έδωσαν τη θέση τους σε μια διαλυτική κρίση.
Σε αυτό το πλαίσιο η προοπτική ιταλοποίησης της ελληνικής Αριστεράς είναι ορατή, κι αυτό δεν αλλάζει από το γεγονός της ύπαρξης ενός ισχυρού, αλλά περίκλειστου Κομμουνιστικού Κόμματος. Οι πρόσφατες ευρωεκλογές ανέδειξαν την ύπαρξη ενός φάσματος δυνάμεων πέραν του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ που είναι πολυδιασπασμένες και με σαφή πολιτικά όρια.
Ένα πρώτο ζήτημα είναι η αποκατάσταση ενός πολιτικού διαλόγου χωρίς αποκλεισμούς και αχρείαστες πολώσεις. Αλλά αυτό δεν αρκεί.
Ειδικότερα για τον χώρο της Νέας Αριστεράς το ζητούμενο, κατά τη γνώμη μου, είναι η εγκατάλειψη της μη πειστικής γραμμής της αυτοδικαίωσης για την εν γένει πολιτεία του ΣΥΡΙΖΑ και ο συνολικός αναστοχασμός για το (πράγματι σημαντικό) εγχείρημα και ιδίως τις αιτίες των αποτυχιών του.
Για τις υπόλοιπες δυνάμεις της πέραν του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ Αριστεράς (αλλά και για την Νέα Αριστερά) τίθεται το ζήτημα της ανάπτυξης μιας πολιτικής παρέμβασης που θα συναντά τις ανάγκες και τις αγωνίες των κοινωνικών δυνάμεων στις οποίες εξ ορισμού αναφέρονται, καθώς οι έως τώρα πρακτικές έδειξαν ότι έχουν σαφή όρια. Η κλιματική κρίση και η κρίση της δημοκρατίας νομίζω ότι θα έπρεπε να είναι κεντρικά ζητήματα σε αυτή την αναζήτηση.
Βασίλης Παπαστεργίου, δικηγόρος, αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και μέλος του ΔΣ του ΔΣΑ
