Η ανάθεση του Υπουργείου Μετανάστευσης στον Μάκη Βορίδη είναι μια ακόμα απόδειξη για το πόσο μακριά από την πραγματικότητα βρίσκονται εκείνοι που για κάποιο λόγο εξακολουθούν να θεωρούν ότι ο Μητσοτάκης είναι ένας φιλελεύθερος πολιτικός. Ούτως ή άλλως, ένας άνθρωπος που έχει ως χόμπι την παρακολούθηση των πολιτικών του αντιπάλων αλλά και των μελών της κυβέρνησής του θα έπρεπε να είναι υπεράνω κάθε υποψίας για ροπή προς τον φιλελευθερισμό, αλλά σε κάθε περίπτωση η τοποθέτηση στο συγκεκριμένο υπουργείο ενός καθαρόαιμου ακροδεξιού, δείχνει κι αυτή την γενική κατεύθυνση της σημερινής κυβέρνησης.
Ο ίδιος ο νέος υπουργός, που μάλλον δεν έχει παρόμοιες αυταπάτες, φρόντισε από νωρίς να δώσει δείγματα γραφής. Την εβδομάδα που μας πέρασε εμφανίστηκε στην Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης της Βουλής, όπου συζητούνταν νομοσχέδιο του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη στο οποίο είχε εισαχθεί τροπολογία του προκατόχου του (Καιρίδης), η οποία παρέτεινε μέχρι το τέλος του Σεπτεμβρίου την προθεσμία υποβολής αιτήσεων για νομιμοποίηση μεταναστών που ζουν στην Ελλάδα περισσότερο από τρία χρόνια και έχουν βρει εργοδότη και την απέσυρε.
Επί λέξει είπε ότι η τροπολογία αποσύρεται γιατί “θέλω να σκεφτώ αν υπάρχει αναγκαιότητα όντως μιας τέτοιας παράτασης, και σε κάθε περίπτωση αυτή η παράταση, εάν τελικώς αποφασίσω να τη δώσω, θα πρέπει να συνδεθεί με περιοριστικότερες πολιτικές αντιμετώπισης της παράνομης μετανάστευσης από τούδε. Επομένως, θα έρθει συνδυαστικά, αν αποφασίσω τελικά να τη φέρω, προκειμένου να εναρμονιστεί με τη γενικότερη πολιτική μας για την αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης».
“Θέλω”, “Αποφασίσω”, “Δώσω”, “Φέρω”. Ο επαναλαμβανόμενος πρώτος ενικός σίγουρα ξενίζει. Στις σύγχρονες δημοκρατίες τα μέλη μιας κυβέρνησης συνηθίζουν να μιλούν σε πρώτο πληθυντικό ως μέλη ενός συλλογικού οργάνου, που είναι η κυβέρνηση. Οι ρυθμίσεις που θεσπίζονται είναι προϊόν ενός επεξεργασμένου συλλογικού προγράμματος, μιας πολιτικής, την οποία αρχικά επαγγέλλεται ένα πολιτικό κόμμα (το κυβερνών) και στην συνέχεια υλοποιεί η εκτελεστική εξουσία (η κυβέρνηση).
Σε αντίθεση με αυτή την εμπεδωμένη παράδοση, ο Βορίδης υιοθετεί κάπως επιδεικτικά τον πρώτο ενικό, τόσο γιατί μάλλον εμπνέεται από περισσότερο προσωποκεντρικές και μονοπρόσωπες καταστάσεις του 20ου αιώνα, όσο και σε μια μάλλον αδέξια και κωμική επίδειξη της γνωστής του μεγαλομανίας.
Το θέμα είναι όμως ότι το ζήτημα δεν είναι ακριβώς κωμικό.
Η χορήγηση άδειας διαμονής σε πολίτες τρίτων χωρών που διαμένουν στην χώρα επί τριετία και έχουν βρει εργοδότη ήταν ένα από τα λίγα μέτρα της παρούσας κυβέρνησης που συνδύαζαν την ανταπόκριση στην ανάγκη των εργαζόμενων μεταναστών να νομιμοποιηθούν με την πολιτικό και οικονομικό ρεαλισμό, καθώς οι ελλείψεις εργατικών χεριών σε διάφορους τομείς της οικονομίας είναι γνωστή και καταγεγραμμένη.
Με βάση αυτή την διάταξη (που σημειωτέον ψηφίστηκε από τα 5/6 της Βουλής) δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι μετανάστες και μετανάστριες, άνθρωποι που δουλεύουν στα χωράφια ή φροντίζουν τους πατεράδες και τις μανάδες μας, υπέβαλαν αίτηση για άδεια διαμονής και έτσι προσωρινά νομιμοποιήθηκαν και αντίστοιχα χιλιάδες άτυπες σχέσεις απασχόλησης μεταφέρθηκαν στην σφαίρα της ορατότητας προς όφελος των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά και της ανάγκης να υπάρχει στοιχειώδης αξιοπρέπεια στην συνθήκη ζωής των αλλοδαπών εργαζομένων. Η παράταση της προθεσμίας υποβολής της σχετικής αίτησης, που ήταν κυβερνητική επιλογή, προφανώς υπαγορευόταν από αυτή την κοινωνική ανάγκη. Πόσο λογικό είναι να παρεμβαίνει σε αυτή την λειτουργία ένας υπουργός επικαλούμενος όχι μια συλλογική απόφαση, αλλά απλά και μόνο την δική του επιθυμία να σκεφτεί και να αποφασίσει;
Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα την έδωσε ο ίδιος ο Βορίδης από τις πρώτες μέρες της ανάληψης των καθηκόντων του.
Με την γνωστή του τάση προς περιαυτολογία έσπευσε να πει κατά την τελετή ανάληψης του υπουργείου από τον ίδιο – πάντα σε πρώτο ενικό – ότι “έχω ισχυρές ιδεολογικές απόψεις για το αντικείμενο που αναλαμβάνω”.
Οι ισχυρές ιδεολογικές απόψεις του κ.Βορίδη για τα ζητήματα αυτά είναι γνωστές από το μακρινό 2002 όταν κατέβηκε ως υποψήφιος δήμαρχος στην Αθήνα με το ακροδεξιό Ελληνικό Μέτωπο καταγράφοντας ποσοστά κάτω του 1%. Τότε ο σημερινός υπουργός κατέβηκε στις εκλογές με το ισχυρό ιδεολογικό σύνθημα “Κόκκινη κάρτα στους λαθρομετανάστες – Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους”. Έκτοτε η αλήθεια είναι ότι μάλλον δεν μετέβαλε απόψεις ή τουλάχιστον δεν θεώρησε σκόπιμα να μας ενημερώσει προς τούτο. Εκτιμώντας πάντως αυτές τις ισχυρές του απόψεις ο φιλελεύθερος πρωθυπουργός θεώρησε σκόπιμο να του αναθέσει το ευαίσθητο αυτό υπουργείο.
Όπως γίνεται αντιληπτό, το πρόβλημα δεν είναι του κ.Βορίδη, ο οποίος εξάλλου ουδέποτε έχει πει ότι έχει μεταβάλει απόψεις από την εποχή που έταζε φωτιές και τσεκούρια (τα οποία τιμούσε ιδιαίτερα μάλιστα) και κρεμάλες στα στελέχη του σημερινού του κόμματος, αλλά σε αυτόν που του εμπιστεύεται υπεύθυνες θέσεις. Από την οποία μάλιστα βρίσκει την ευκαιρία να υπονομεύσει την ενσωμάτωση των χιλιάδων μεταναστών στην Ελληνική κοινωνία ενάντια σε κάθε έννοια αμοιβαίου οφέλους.
Λίγες μέρες μετά την ανάληψη της θέσης του Υπουργού Μετανάστευσης, ο Βορίδης βρέθηκε την εκπομπή του Ιορδάνη Χασαπόπουλου στο MEGA. O καλός δημοσιογράφος τον ρώτησε αν οι πρακτικές της τραμπικής Αμερικής αποτελούν πρότυπο για αυτόν και την σημερινή κυβέρνηση και πήρε – φυσικά – θετική απάντηση. «Θα δούμε εικόνες εδώ όπως στην Αμερική να απελαύνονται μαζικά παράνομοι μετανάστες;» ρώτησε ο Ιορδάνης «Πολύ θα το ήθελα, μακάρι να μπορέσουμε να το κάνουμε αυτό, αλλά δυστυχώς δεν είναι στην αρμοδιότητά μου”.
Οι συγκεντρώσεις για τα Τέμπη έδειξαν ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν παραδίδεται στον κυνισμό, την μοιρολατρία, τον αυταρχισμό, ότι είναι ζωντανό και πασχίζει να φτιάξει ένα νέο “εμείς”. Το κρίσιμο είναι αυτό το “εμείς” να μην παραδοθεί στον ανορθολογισμό και στην τοξικότητα. Νομίζω όμως ότι η μαζικότητα αυτών των κινητοποιήσεων είναι μια καλή παρακαταθήκη.
Απέναντι στον πρώτο ενικό του νέου Υπουργού Μετανάστευσης, αυτό το “εμείς” των πολιτών μπορεί να προστατεύσει και τα δικαιώματα των μεταναστών και των προσφύγων που απειλούνται από τις “ισχυρές”, αλλά τόσο παλιές και αποτρόπαιες, ιδεολογικές του απόψεις.
Εμείς μπορούμε να ματαιώσουμε τα ανελεύθερα όνειρα του νέου υπουργού μετανάστευσης και ασύλου και να αντισταθούμε σε μια πολιτική που συνεχώς υπονομεύει δικαιώματα και προωθεί τον πολιτικό και θεσμικό αυταρχισμό.
Στη φωτογραφία: οι πρώτες απελάσεις από τις ΗΠΑ του Τραμπ
