Όταν το 1997 ψηφιζόταν ο νόμος 2472, που απαγόρευε την ανάρτηση φωτογραφιών και βίντεο με μαθητές, κανένας δεν μπορούσε ακόμα να φανταστεί πως σε μια εικοσαετία τα προσωπικά δεδομένα θα γινόντουσαν κουρέλι και αντικείμενο δημόσιας διαπόμπευσης.
Πως η σχολική τάξη θα γινόταν, από χώρος γνώσης και αγωνίας, διαπαιδαγώγησης και ανθρώπινης συνύπαρξης, ένα ακόμη άθυρμα στην εποχή των Σεφερλικών θεαμάτων.
Όταν οι εκ του νόμου αυτού εγκύκλιοι στα σχολεία απαγόρευαν, σε μαθητές και εκπαιδευτικούς, τη χρήση κινητών τηλεφώνων και επέτρεπαν μόνο κάτω από ειδικές προϋποθέσεις για μαθησιακούς λόγους, κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί πως η αυτονόητη αυταξία της σχολικής αίθουσας, ο σεβασμός στην ατομικότητα του κάθε μαθητή και κάθε εκπαιδευτικού, η παιδαγωγική μυσταγωγία θα γινόντουσαν, από το αρμόδιο υπουργείο, αντικείμενο παρακολούθησης, θεάματος, ρουφιανιάς και χλεύης.
Μετά ήρθε η πανδημία κι έφερε περισσότερο κοινωνικό θάνατο παρά βιολογικό. Ο covid 19 αποδείχτηκε ως τώρα εξαιρετικά θανατηφόρος για όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις. Με το φόβο του μαζικού θανάτου, οι διαχειριστές της εξουσίας συντρίβουν κάθε έννοια αξιοπρέπειας.
Στο δημόσιο σχολείο, το κακοποιημένο αυτό λάφυρο που κατακρεουργείται κάθε φορά με διεστραμμένες εμπνεύσεις πάνω στον πάγκο του χασάπη- τυχάρπαστου υπουργού παιδείας, θα στηθούν κάμερες.
Έστι ρουφιάνου οφθαλμός, ος τα πανθ’ ορά.
Η σχολική τάξη σε φορμόλη, στρατιωτάκια αμίλητα, ακούνητα, αγέλαστα, καμιά παρέκκλιση από το αποστειρωμένο πρόγραμμα, καμιά διερώτηση, κανένα άγγιγμα, καμιά ονειροπόληση, καμιά ανατρεπτική προσέγγιση του διδακτικού αντικειμένου, κανένα λάθος, κανένα αστείο, κανένα γέλιο, κανένα δάκρυ, κανένας θυμός, κανένας ερωτισμός, καμιά ανθρώπινη ουσία.
Η “εξ αποστάσεως”, αυτή η γελοία παιδαγωγικά, μαθησιακά και τεχνικά αρλούμπα, στην οποία συνηγόρησαν αυτοί που όφειλαν να ορθώσουν ανάστημα, συνέδραμε το Μεγάλο Αδερφό στα σχολεία.
Η συμμετοχή και το ‘ευπειθώς αναφέρομαι’ μπροστά σε μια οθόνη, προδιέγραψε το θράσος της επόμενης μέρας.
Η χρόνια τώρα, κινηματική καθίζηση του εκπαιδευτικού κόσμου, άνοιξε διάπλατα όλες τις κερκόπορτες. Και μπούκαραν κάθε είδους τσρλατάνοι.
Όταν η αρμόδια καντηλανάφτισσα – υπουργός καλούσε το ιερατείο στη συνδιαμόρφωση της εκπαιδευτικής πολιτικής, όταν το πανεπιστημιακό άσυλο διασυρόταν από τα βοθροκάναλα και καταργούνταν αντισυνταγματικά, όταν τα ΜΑΤ τσάκιζαν τους φοιτητές στην ΑΣΟΕΕ πριν λίγους μήνες, όταν καταργήθηκε η κοινωνιολογία γιατί ο Άδωνις απεφάνθη και πήγαμε αιώνες πίσω στο dum spiro spero, οι κάμερες είχαν ήδη αγοραστεί και το μοντέλο του πιο φρικτού δασκάλου, του πιο χειραγωγημένου μαθητή είχαν ήδη καλουπωθεί.
Όποιος θέλει να μείνει ζωντανός και δάσκαλος, μακριά απ το καλούπι της μούμιας, υπάρχουν οι δρόμοι, οι ζωντανοί αγώνες, η σύγκρουση!
Νίνα Γεωργιάδου
Πηγή: Prologos
