Στις 28 του Φλεβάρη συμπληρώνονται δύο χρόνια από τo Έγκλημα των Τεμπών. Εκείνη τη νύχτα που «η διαφθορά σκότωσε τα παιδιά μας», όπως έγραψε η Μαρία Καρυστιανού, στο κάλεσμα για τις συγκεντρώσεις της Παρασκευής. Εκφράζουμε την ολόθερμη συμπαράστασή μας σε όσες και όσους έχασαν, τόσο άδικα, τους δικούς τους ανθρώπους. Οι απώλειες τους, είναι και δικές μας, είναι όλου του ελληνικού λαού.
Μάταια προσπαθεί η κυβέρνηση, κινδυνολογώντας και προβοκάροντας, να αποθαρρύνει την μαζική συμμετοχή στην απεργιακή κινητοποίηση και να εκτονώσει τη λαϊκή οργή. Το έγκλημα στα Τέμπη δεν ήταν ‘δυστύχημα’. Ήταν κρατικό έγκλημα – μοιραία κατάληξη της απαξίωσης και της ιδιωτικής εκμετάλλευσης του σιδηροδρόμου στη χώρα μας. Η κυβέρνηση αδιαφόρησε για τον σιδηρόδρομο. Είμαστε ουραγοί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με μόλις 14 μέτρα σιδηροδρόμου ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο! Είναι το μοιραίο αποτέλεσμα του ξεπουλήματος των δημόσιων αγαθών και της εγκατάλειψης των δημόσιων υποδομών. Της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων και της εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Καθημερινή ανασφάλεια. Αδιαφάνεια, πελατειακό κράτος, εκτεταμένη διαφθορά και στήριξη της αισχροκέρδειας. Συνεχής συρρίκνωση των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Και όταν διαπράχθηκε το έγκλημα, για το οποίο προειδοποιούσαν οι εργαζόμενοι στα τρένα, η κυβέρνηση εντελώς αδίστακτα έσπευσε στη συγκάλυψή του.
Αλλά ο ανυποχώρητος αγώνας των συγγενών των θυμάτων και οι μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις άνοιξαν ρωγμές στην πολιτική της συγκάλυψης, όσο κι αν πασχίζουν να τις ‘μπαζώσουν’ με θεωρίες συνωμοσίας η κυβέρνηση και τα παρακολουθήματά της στα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όσο κι αν κατηγορούν την δημοκρατική αντιπολίτευση για ‘αποσταθεροποίηση’ της χώρας.
Η υποβάθμιση του τρένου υποβαθμίζει τη ζωή μας. Είναι ζωτική ανάγκη να αποκτήσουμε δημόσιο, ασφαλή, επαρκώς χρηματοδοτούμενο από το κράτος σιδηρόδρομο, γιατί είναι ο σύγχρονος, οικονομικός και οικολογικός τρόπος μετακίνησης ανθρώπων και εμπορευμάτων.
Διαφορετικά, θα συνεχίζονται το παιχνίδι της επίρριψης των ευθυνών και η ατιμωρησία των υπευθύνων, παρά τους όρκους πίστης στους θεσμούς -όπως η δικαστική εξουσία-, που οι διορισμένες κορυφές της λειτουργούν ως το μακρύ χέρι της κυβέρνησης, προς δόξαν της ‘διάκρισης των εξουσιών’.
Για να μην ξαναζήσουμε νέες καταστροφές, ένα ακόμα πύρινο καλοκαίρι, πλημμυρισμένες-ανοχύρωτες μπροστά στην κλιματική αλλαγή πόλεις και χωριά, που και πάλι θα ενοχοποιείται το ‘ανθρώπινο λάθος’, πρέπει η απεργιακή κινητοποίηση στις 28 Φλεβάρη να μετατραπεί σε σταθμό για την ανάκτηση της εμπιστοσύνης του λαού στις δικές του δυνάμεις. Από την επόμενη μέρα το μήνυμα της κοινωνικής ανυπακοής πρέπει να φτάσει σε κάθε σημείο της χώρας, σε γειτονιές και χώρους δουλειάς.
Με την οργάνωση των εργαζομένων απέναντι στην κυβερνητική πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα των εργοδοτών, η οργή να γίνει κοινωνική δύναμη.
Αυτό πρέπει να είναι το μεγάλο μάθημα από το έγκλημα των Τεμπών. Είναι η μόνη εγγύηση.
