Την εποχή των κοινωνικών μέσων δικτύωσης πολλοί είναι αυτοί που πιάνουν ένα θέμα – πρόβλημα επειδή “πουλάει” και βρίσκεται στην επικαιρότητα την περίοδο αυτή όχι επειδή το ανέδειξαν τα ΜΜΕ ή συγκεκριμένοι κύκλοι, αλλά επειδή το παρουσίασαν οι ίδιοι οι παθόντες που το ζουν, και το “κανιβαλίζουν” σε τέτοιο βαθμό που χάνεται η ουσία.
Καλή η παρουσίαση της “άποψης”, το ξαφνικό “ενδιαφέρον” και η “παρέμβαση” για τους αθλητές λόγω Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά δεν αλλάζει κάτι με τον τρόπο που γίνεται. Συμβαίνει μόνο και μόνο για να φανεί ότι κάτι λέγεται επειδή η εικόνα παίζει σημαντικό ρόλο, ειδικά την εποχή των κοινωνικών μέσων δικτύωσης.
Εμφανίστηκαν πολλοί “ευαίσθητοι” το τελευταίο διάστημα για να εκφράσουν την “άποψή” τους για τους αθλητές και για τις δυσκολίες τους προκειμένου να πάρουν μέρος στους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και διαχρονικά, ούτε λέξη. Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων προηγούμενων ετών (πέντε στη συγκεκριμένη περίπτωση), με τους ίδιους αθλητές δεν ασχολήθηκε δημοσίως κανείς, όπως δεν ασχολήθηκε ούτε το κράτος, ούτε η κοινωνία, και, όπως είναι λογικό, ούτε όσοι βγαίνουν και μιλάνε ή γράφουν αυτό το διάστημα γενικώς και αορίστως.
Αναδεικνύεται πλέον μόνο η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας των αθλητών, πόσο ωραία τα λένε στην κάμερα, αν είναι ντροπαλοί, αν κλάψανε, αν είναι χαμογελαστοί και λαμπεροί, αν σήκωσαν χαρτί με αφιέρωση, και πολλά άλλα αν. Αν δεν δώσει συνέντευξη κάποιος αθλητής δεν θα σχολιαστεί ποτέ και πουθενά η συμμετοχή του, ειδικά αν δεν έχει διακριθεί. Ο αθλητής αυτός είναι σαν να μη συμμετείχε ποτέ, σαν να μην αγωνίστηκε ποτέ, σαν να μην υπάρχει πουθενά.
Σε ό,τι αφορά το επίσημο κράτος, απ’ ό,τι φάνηκε επί το έργο, το υπουργείο Αθλητισμού δεν είχε ασχοληθεί, όσο θα έπρεπε, με τις ομοσπονδίες και τα σωματεία των αθλητών που πήραν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι αθλητές αυτοί δεν έγιναν φέτος πρωταθλητές για τη συγκεκριμένη διοργάνωση, αλλά παίρνουν μέρος κάθε χρόνο σε διάφορες διοργανώσεις ξεκινώντας από τα πανελλήνια πρωταθλήματα. Άρα, τα προβλήματά τους είναι γνωστά στο υπουργείο Αθλητισμού και, αν δεν είναι, τότε πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη και να αλλάξουν όσους δεν κάνουν αυτό για το οποίο έχουν επιλεχθεί, να συμβάλουν στην ανάπτυξη του αθλητισμού.
Ας αφεθούν, όμως, όλα αυτά στην άκρη, γιατί αυτά είναι η εικόνα. Να ασχοληθούμε με τον αθλητισμό ξεκινώντας από την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και τι κάνουν τα παιδιά την ώρα της Γυμναστικής, ποια είναι η σχέση του σχολείου με τοπικούς γυμναστικούς συλλόγους, τι γίνεται με τα ταλέντα που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα για να εξελιχθούν, τι πρέπει να γίνει στις γεωγραφικές περιοχές όπου δεν υπάρχουν χώροι εξειδικευμένης άθλησης και, γενικότερα, με την υποστήριξη που χρειάζονται οι αθλητές για να φθάσουν στο σημείο να πάρουν μέρος και σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ο αθλητισμός υπάρχει κάθε μέρα και δεν είναι μόνο οι Ολυμπιακοί Αγώνες, τα αθλήματα δεν είναι μόνο τα ολυμπιακά, όπως και οι αθλητές δεν είναι, βεβαίως, μόνο οι ολυμπιονίκες.
Δημήτρης Μπράτσε
Πηγή: Η Αυγή
