Την πιο οκνηρή αλλά ταυτόχρονα και την πιο ύπουλη «εξήγηση» της λαϊκής εξέγερσης κραδαίνουν σαν χαντζάρα οι θεοκράτες του Ιράν πάνω από τα κεφάλια όσων συνεχίζουν να διαδηλώνουν σε δρόμους και πλατείες, διεκδικώντας την ελευθερία τους: «ξένος δάκτυλος». Και μάλιστα διπλός: αμερικανικός και ισραηλινός. Κάθε καθεστώς, απολυταρχικό ή και τυπικά δημοκρατικό, ανακαλύπτει ή επινοεί ξένες παρεμβάσεις και συνωμοσίες, όταν οι πολίτες του δεν αντέχουν άλλο να είναι σκέτοι υπήκοοι, δίχως πολλά πολλά δικαιώματα και ελευθερίες.
Η ξενοδακτυλίτιδα είναι μια «ερμηνεία» έτοιμη από πολύ καιρό, δεν χρειάζεται να κοπιάσεις. Είναι όμως και δολιότατη. Οταν καταγγέλλεις τους διαμαρτυρόμενους σαν όργανα ξένων δυνάμεων, εξωνημένα ή όχι, στην ουσία τούς κηρύσσεις εθνοπροδότες. Τους στερείς έτσι κάθε δικαίωμα και τους εκθέτεις στον κίνδυνο της θανάσιμης τιμωρίας ή εκδίκησης από την πλευρά των πιστών, των εθνικά σωστών και υπερήφανων.
Αυτό συμβαίνει τώρα στην Περσία. Οι γυναίκες που κόβουν τα μαλλιά τους, τιμώντας τη μνήμη της δολοφονημένης Μαχσά Αμίνι, και αγωνίζονται πετώντας άφοβα τις μαντίλες, τάχα είναι άπιστες, προδίδουν το έθνος και τη θρησκεία. Τον θάνατο της ελευθερίας πενθούν οι Ιρανές. Γι’ αυτό και κόβουν τα μαλλιά τους. Είναι πεντακάθαρο σημάδι πένθους η κοπή των μαλλιών. Και πανάρχαιο. Το μοιράστηκαν πολλοί πολιτισμοί. Ανάμεσά τους και ο αρχαιοελληνικός, όπως μας δίδαξε η ποίησή του, από τα ομηρικά έπη έως την ευριπίδεια «Ελένη».
Οι αγιατολάδες στέλνουν στην πυρά τις εξεγερμένες. Στη φυλακή. Να βασανιστούν, να «ομολογήσουν», να πληρώσουν βαρύ τίμημα για τις αντεθνικές πράξεις τους… Για τους φασίστες, όποιον θεό κι αν λένε ότι πιστεύουν, ο κόσμος είναι απλός: εμείς το καλό, όλοι οι άλλοι το κακό, και ο θάνατός τους πάντα εύκολος, πάντα δίκαιος και πάντα ευλογημένος.
Σπέρνουν πράκτορες οι μεγάλες και οι μικρομεσαίες δυνάμεις του διεθνούς στερεώματος, ΗΠΑ, Ρωσία, Βρετανία, Γαλλία, Ισραήλ, Τουρκία, Κίνα, παντού όπου διακυβεύονται συμφέροντά τους; Βεβαίως και σπέρνουν. Παλιά η συνήθεια. Κανένας όμως, πουθενά στον κόσμο, δεν βάζει το κεφαλάκι του στον πάγκο του χασάπη οδηγημένος από οποιονδήποτε τρίτο, έστω και φίλο απολύτως έμπιστο. Μόνος του αποφασίζει να πολεμήσει, να ριψοκινδυνεύσει, να θυσιαστεί, αρνούμενος να συμβιβαστεί με μια ζωή που την ντροπιάζει η ανελευθερία. Την εντολή τού τη δίνει η συνείδησή του. Κανένας δάκτυλος.
Παντελής Μπουκάλας
