Ο Σουλεϊμάν διασχίζει πάνω-κάτω το Παρίσι με το ποδήλατό του δουλεύοντας ως ντελιβεράς. Είναι από τη Γουινέα και αγωνιά καθώς σε δύο μέρες πρόκειται να περάσει από την επιτροπή χορήγησης ασύλου. Δουλεύει, κοιμάται σε ξενώνες και από μέσα του διαρκώς επαναλαμβάνει τα λόγια που πρέπει να πει ενώπιον της επιτροπής για να στηρίξει το αίτημά του. Ο Σουλεϊμάν ήρθε στη Γαλλία για να βγάλει κάποια χρήματα ώστε να βοηθήσει τη μητέρα του που είναι ψυχικά ασθενής. Όμως στην επιτροπή δεν θα πει την αλήθεια αλλά θα υποστηρίξει ότι διώκεται από τις αρχές της Γουινέας και θα αιτηθεί πολιτικό άσυλο. Η κρίσιμη μέρα φτάνει και ο νεαρός βρίσκεται απέναντι από την υπεύθυνη της επιτροπής ασύλου.
Ο Σουλεϊμάν είναι ένας από τις χιλιάδες ανθρώπων.
«Το Παρίσι του Σουλεϊμάν» (L’histoire de Souleymane) του Μπορίς Λοζκίν θα μπορούσε να είναι ντοκιμαντέρ, καθώς περιγράφει με απόλυτη πειστικότητα την καθημερινότητα ενός παράνομου μετανάστη. Η ντοκιμαντερίστικη ματιά του Λοζκίν ενισχύεται και από την παρουσία του Αμπού Σανγκαρέ, ερασιτέχνη ηθοποιού που ουσιαστικά παίζει τον εαυτό του. Ντελιβεράς και μετανάστης, ο νεαρός από τη Γουινέα «αρπάζει» τον ρόλο, κερδίζει τις εντυπώσεις και χάρη στην αβίαστη, αυθόρμητη και ρεαλιστική ερμηνεία του βραβεύτηκε στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ των Κανών, ενώ πήρε το Ευρωπαϊκό Βραβείο ερμηνείας και το Βραβείο ελπιδοφόρου ηθοποιού στα Σεζάρ.
Όμως δεν είναι μόνον ο Σανγκαρέ -που κρατάει την ταινία στους ώμους του- αλλά και η διαχείριση του θέματος από τον Μπορίς Λοζκίν. Ο σκηνοθέτης κινηματογραφεί τον Σουλεϊμάν σαν να τον κυνηγά καθώς εκείνος περιφέρεται στους δρόμους του Παρισιού, στα στέκια και τους ξενώνες που κινείται η ζωή του. Η κάμερά του καταγράφει «μετωπικά» τα συμβάντα της ζωής του, τις αγωνίες και τις ελπίδες του. Ο Λοζκίν σκηνοθετεί με υποδειγματική λιτότητα μια ιστορία ανθρώπου που μπορεί να πολλαπλασιαστεί επί μερικές χιλιάδες. Ο αγώνας δρόμου που δίνει ο Σουλεϊμάν, από τη μια για να προλάβει τις παραγγελίες κι από την άλλη για καταφέρει να διευθετήσει τις διάφορες εκκρεμότητες που έχουν να κάνουν με το αίτημά του, δίνουν στην ταινία μια αγωνιώδη διάσταση, μια ένταση. Αυτό όμως που υπερισχύει κι αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα είναι η κοινωνική και η ουμανιστική ματιά του σκηνοθέτη.
Το φινάλε μένει ανοιχτό πραγματικά και συμβολικά. Όπως τα προβλήματα των χιλιάδων Σουλεϊμάν που εξακολουθούν να παραμένουν ανοιχτά.
Στράτος Κερσανίδης
Η ΕΠΟΧΗ
