Με επιλογή του ίδιου του πρωθυπουργού, είναι σε εξέλιξη μια προσπάθεια να ξαναγραφτεί η πρόσφατη ιστορία και ειδικότερα η περίοδος από το 2015 μέχρι το 2019, δηλαδή η φάση της μακρόσυρτης, όπως αποδείχθηκε κόντρα στις επιθυμίες του συστήματος, αριστερής παρένθεσης. Εκαναν λόγο, τόσο ο κ. Μητσοτάκης και οι συνεργάτες του, όσο και τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης, για τις ολέθριες αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, το μοιραίο, όπως το χαρακτηρίζουν δημοψήφισμα, και το αχρείαστο, όπως το αποκαλούν, τρίτο μνημόνιο. Ξεχνούν, για ευνόητους λόγους προφανώς, τι είχε προηγηθεί.
Δεν τους συμφέρει να το θυμούνται. Τα γεγονότα όμως είναι πεισματάρικα και αντιστέκονται στις οργανωμένες επιθέσεις των παραχαρακτών. Η ιστορία της χώρας δεν ξεκίνησε τον Γενάρη του 2015 με την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Η ιστορία των μνημονίων δεν ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2015. Το πρώτο μνημόνιο ψηφίστηκε το 2010. Το δεύτερο μνημόνιο ψηφίστηκε το 2012.
Και τα δυο απέτυχαν να δώσουν λύσεις στο οικονομικό πρόβλημα της χώρας. Αντιθέτως η κατάσταση επιδεινώθηκε και τα σχέδια σωτηρίας, που είχαν εκπονήσει οι εταίροι μας και υλοποιούσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις, έσπασαν τα μούτρα τους στην ατίθαση πραγματικότητα. Ορισμένοι αξιωματούχοι των διεθνών οργανισμών, που είχαν αναλάβει να αποτρέψουν τη χρεοκοπία, παραδέχτηκαν τα λάθη τους. Αλλος μας είπε ότι ήταν εκτός τόπου και χρόνου ο πολλαπλασιαστής που χρησιμοποίησαν. Αλλος μας είπε ότι ήταν επιπόλαιες οι εκτιμήσεις τους ότι η χώρα θα επέστρεφε στην κανονικότητα ύστερα από δυο χρόνια. Κάποιοι ομολόγησαν με καθυστέρηση ότι αυτό που ενδιέφερε τους θεσμούς ήταν να σώσουν τις γαλλικές και τις γερμανικές τράπεζες που είχαν φορτωθεί τα ελληνικά ομόλογα–σκουπίδια.
Ουδείς εξ αυτών τιμωρήθηκε. Κανένας από τους μηχανισμούς διάσωσης της οικονομίας δεν έκανε αυτοκριτική. Τα «επιτεύγματα» των δύο πρώτων μνημονίων ήταν εντυπωσιακά. Η ανεργία εκτοξεύτηκε στο 28%, το ΑΕΠ μειώθηκε 25%, πετσοκόφτηκαν μισθοί και συντάξεις, καταργήθηκαν δώρα, η μεσαία τάξη στριμώχτηκε στα σχοινιά, τα ασφαλιστικά ταμεία αποψιλώθηκαν, χιλιάδες Ελληνες μετανάστευσαν. Σίγουρα ήταν ένας… θρίαμβος.
Να θυμίσουμε ότι το πρώτο μνημόνιο αρνήθηκε να το ψηφίσει η Νέα Δημοκρατία που τότε είχε αρχηγό τον Αντώνη Σαμαρά, όχι γιατί διαφωνούσε με τον πυρήνα του προγράμματος, αλλά γιατί ήθελε άλλο μείγμα μέτρων. Μ’ άλλα λόγια επρόκειτο για διαφοροποίηση στις λεπτομέρειες. Είχε μάλιστα υποσχεθεί ότι θα προτείνει τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για το πρώτο μνημόνιο, όταν θα ερχόταν στα πράγματα. Ακόμη την περιμένουμε. Αλλά πώς θα πήγαινε σε εξεταστική επιτροπή για το πρώτο μνημόνιο, αφού ήταν στην ίδια κυβέρνηση με το κόμμα που είχε φέρει το πρώτο μνημόνιο; Τα κόμματα του συναινετικού δικομματισμού ψήφισαν παρέα το δεύτερο μνημόνιο και η Δεξιά παραμέρισε όσες αντιρρήσεις είχε για το μείγμα των μέτρων.
Το πρώτο εξάμηνο του 2015 η Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να επηρεάσουν τις εξελίξεις. Δυσφόρησαν σφόδρα με τη διαπραγματευτική τακτική Τσίπρα – Βαρουφάκη, πίεζαν τους δανειστές με τους ανθρώπους τους που είχαν ερείσματα στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών να μην υποχωρήσουν, κινδυνολογούσαν ανοικτά διαδίδοντας ότι έρχεται η καταστροφή, δεν ενοχλήθηκαν όταν ο Σόιμπλε και οι παρατρεχάμενοί του εκβίαζαν ανοικτά την ελληνική κυβέρνηση, δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να απολογηθούν για τα άδεια ταμεία που παρέδωσαν τον Γενάρη του 2015, συντάχθηκαν χωρίς ενδοιασμούς με τους Ευρωπαίους ηγέτες που απειλούσαν τον Τσίπρα ότι αν δεν αλλάξει γραμμή δεν θα του δώσουν ούτε ένα ευρώ, θεώρησαν ότι ο στόχος που είχε βάλει η τότε κυβέρνηση για «κούρεμα» του δημόσιου χρέους ήταν αριστερισμός, παρά το γεγονός ότι ανάλογη πρόταση είχε κάνει και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τοποθετήθηκαν ανοικτά υπέρ του «ναι» στο δημοψήφισμα, τα φιλικά τους δίκτυα ενημέρωσης οργάνωναν εκστρατείες εκφοβισμού των πολιτών.
Απέτυχαν όμως να πείσουν τους ψηφοφόρους και έπαθαν σοκ με την ετυμηγορία της κάλπης στο δημοψήφισμα. Και λίγες εβδομάδες αργότερα ύστερα από τον συμβιβασμό του ΣΥΡΙΖΑ και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, το οποίο ψήφισαν και η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, υπέστησαν και δεύτερο σοκ με το αποτέλεσμα των εκλογών τον Σεπτέμβρη του 2015. Δεν κατάφεραν να νικήσουν ένα κόμμα που είχε διασπαστεί, ένα κόμμα που έβγαινε ηττημένο από τη σύγκρουση με τους δανειστές, ένα κόμμα που διέψευσε τις προσδοκίες που είχε καλλιεργήσει, ένα κόμμα που πορεύτηκε με αυταπάτες και μπόλικο βολονταρισμό. Τότε τρόμαξαν πραγματικά.
Μήπως αυτοί που τους διαδέχθηκαν δεν θα είναι προσωρινοί ενοικιαστές; Μήπως ένας τρίτος παίκτης, λιγάκι πιο απείθαρχος από τους στυλοβάτες του μέχρι τότε συναινετικού δικομματισμού, θα διεκδικήσει πρωταγωνιστικό ρόλο; Αυτό θέλουν να αποτρέψουν τώρα πάση θυσία. Δεν φοβούνται ότι θα ανατραπεί το σύστημα, φοβούνται ότι θα χάσουν τις άκρες που έχουν στήσει τα τόσα χρόνια που κυβέρνησαν την Ελλάδα.
Τάσος Παππάς
