22/1/2020 Μεσημέρι. «Αντικείμενο της παρούσας προκήρυξης είναι (…) η χορήγηση μέσω δημοπρασίας επτά (7) αδειών (…) ενημερωτικού προγράμματος γενικού περιεχομένου, βάσει των αρχών της ισότητας και της αντικειμενικότητας και με κανόνες που διασφαλίζουν τη νομιμότητα, τη διαφάνεια, την πολυφωνία και την ποιότητα στον χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης.» [Εισαγωγή από την προκήρυξη αδειών του ΕΣΡ βάσει της οποίας πήρε άδεια ο ΣΚΑΙ και τα υπόλοιπα κανάλια]
Παρακολουθώ εκπομπή στο ΣΚΑΙ για το ασφαλιστικό, όπου ο δημοσιογράφος της Αυγής Ανδρέας Πετρόπουλος αναφέρεται στη 13η σύνταξη την οποία η Νέα Δημοκρατία σκοπεύει να καταργήσει. Παραθέτω μέρος τις συζήτησης από τους παρουσιαστές και τους υπόλοιπους καλεσμένους δημοσιογράφους:
- Επίδομα ήταν, δεν ήταν 13η σύνταξη…
- Είχε θεσπιστεί 13η σύνταξη;….
- Έδωσε ένα επίδομα το Μάιο αλλά υπάρχει αυτή τη στιγμή 13η σύνταξη θεσμοθετημένη;….
- Πότε ψηφίστηκε;…
- Εφάπαξ παροχή του Μαΐου…
- Το κοινωνικό μέρισμα λες…
- Θέλω της Βουλής το τέτοιο (sic) εγώ που έχουν ψηφίσει…
- 13η σύνταξη δεν υπάρχει. Τελεία…
- Δεν είναι το site koinonikomerisma.gr που μπαίνανε;…
- Έχει δοθεί 13η σύνταξη; Γιατί δεν την έχει πάρει η μάνα μου. Να ψάξω να τη βρω…
- Αυτό που ψηφίστηκε ως εφάπαξ βοήθημα το Μάιο, ο ΣΥΡΙΖΑ το βάφτισε 13η σύνταξη…
- Η κυβέρνηση (σ.σ. της ΝΔ) λέει τώρα ότι αντί το εφάπαξ (βοήθημα) θα φέρει έναν μόνιμο μηχανισμό στήριξης…
- Αφού λέει ο συνάδελφος ότι υπάρχει ψηφισμένος νόμος ας τον φέρει. Να τον δείξουμε εδώ»
Ιδού η σχετική διάταξη που ψηφίστηκε στις 15/05/2019 όχι μόνο από το ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από τη ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ:
«Στους δικαιούχους κύριας σύνταξης λόγω γήρατος, αναπηρίας και θανάτου, στους δικαιούχους προσυνταξιοδοτικής παροχής και στους δικαιούχους επιδομάτων σύνταξης με αιτία την αναπηρία χορηγείται, από το έτος 2019 και για κάθε επόμενο έτος, δέκατη τρίτη (13η) σύνταξη. Τη 13η σύνταξη δικαιούνται όσοι λαμβάνουν σύνταξη ή προσυνταξιοδοτική παροχή την 1η Μαΐου του έτους χορήγησής της, καθώς και όσοι δικαιώνονται την καταβολή κύριας σύνταξης ή προσυνταξιοδοτικής παροχής εφόσον το συνταξιοδοτικό τους δικαίωμα ανατρέχει στην ίδια ημερομηνία.» (Άρθρο 120 ν.4611/2019)
Αντικειμενικότητα και πολυφωνία στο μεγαλείο της.
22/1/2020 Απόγευμα
Στην Κόρινθο, μαζί με τους Νίκο Φίλη, Έφη Καλαμαρά και Σπύρο Δανέλλη για εκδήλωση της Εποχής με θέμα «Στο Δρόμο που Νικήσαμε, στο Δρόμο της Αριστεράς». Πολύς κόσμος και ζωηρή συζήτηση.
Πριν την εκδήλωση σε μια βόλτα στην αγορά με συντρόφους και συντρόφισσες της Κορίνθου, παράπονα για την πτώση του εμπορικού τζίρου στην περίοδο των γιορτών. Άλλοι την αποδίδουν στο μειωμένο κοινωνικό μέρισμα, άλλοι για τις καθυστερήσεις σε επενδυτικές δραστηριότητες τύπου ΕΣΠΑ.
Αναρωτιέμαι αν είναι οι ίδιοι άνθρωποι που πέρυσι λέγανε, γιατί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ εστιάζει το ενδιαφέρον της, περισσότερο στα λαϊκά στρώματα (τόσο με το μέρισμα όσο και με τα άλλα επιδόματα) και λιγότερο στα μεσαία στρώματα.
Ίσως τους αδικώ. Ίσως άλλοι ισχυρίζονταν – η τότε αντιπολίτευση και τα ΜΜΕ – ότι το λέγανε και όχι οι ίδιοι. Αλλά είναι σημαντικό να μιλάμε με αυτά τα στρώματα, για να πειστούν ότι τα συμφέροντα τους δύσκολα θα ευθυγραμμιστούν με τις νεοφιλελεύθερες προτεραιότητες της κυβέρνησης. Δεν είναι μόνο θέμα μερισμάτων και επιδομάτων, είναι και η υπαναχώρηση της κυβέρνησης σε σχέση με την υποσχόμενη αύξηση του κατώτατου μισθού (διπλάσια του ρυθμού ανάπτυξης υποτίθεται) – πόσο κατανοητό είναι ότι για μια μικρή επιχείρηση μια τέτοια αύξηση μπορεί να είναι κόστος, αλλά η αύξηση των μισθών όλων των άλλων επιχειρήσεων οδηγεί στην αύξηση του τζίρου της;
23/1/2020
Στην βιβλιοπαρουσίαση του ο, λε φιλαλάκο. Για τον Νίκο Γιαννόπουλο, και το εξαιρετικό βιβλίο του, έκανα αναφορά στο προηγούμενο ημερολόγιο. Εμπνευσμένες παρεμβάσεις από τους Στρατή Μπουρνάζο, Κώστα Φώλια και Γιάννη Αλμπάνη, και τον ίδιο το Νίκο βέβαια. Εντυπωσιάζει το επίπεδο χιούμορ, και ο αυτοσαρκασμός που αποτελεί τη βάση του χιούμορ – αλλιώς έχουμε να κάνουμε με χαβαλέ.
Στην ελληνική πολιτική σκηνή είχα για πρώτη φορά κάποια παρουσία τη δεκαετία του ογδόντα, με τον Δημοκρατικό Αγώνα – και αυτό ενώ ζούσα στην Βρετανία. Ήμουν μέλος δηλαδή, του ΚΚΕ Εσωτερικού του εξωτερικού! Πολλά χρόνια μετά, φίλοι μου εκμυστηρεύτηκαν ότι αρχικά με θεωρούσαν κάπως ύποπτο, κυρίως γιατί το χιούμορ μου έδειχνε έλλειψη σοβαρότητας. Η υπόθεση της Αριστεράς, πόσο μάλλον οι ατέρμονες αναλύσεις για το έργο του Αλτουσέρ σχεδόν ως άσκησης bible study, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να χωράει αστεϊσμούς.
Ενθαρρύνομαι από την εκδήλωση. Τα παιδιά του Δικτύου για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα ξέρουν να ξεχωρίσουν τη σοβαρότητα από τη σοβαροφάνεια. Στο γραφείο του γαστρεντερολόγου μου υπάρχει κρεμασμένο στον τοίχο το ρητό «ξέρεις ότι έχεις γεράσει όταν η εργασία γίνεται λιγότερο διασκεδαστική, και η διασκέδαση θέλει όλο και περισσότερη εργασία». Με αυτό το κριτήριο, τα παιδιά του Δικτύου δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν από το γήρας.
27/1/2020
Αντιπροσωπεία της Αλληλεγγύης Για Όλους στη Μόρια. Μου στέλνουν φωτογραφίες με τα παιδάκια να κάνουν μάθημα δίπλα σε βουνά σκουπιδιών. Αυτό τον πολιτισμό, σκέφτομαι, είναι που θα αλλοιώσουν οι πρόσφυγες, την αδιαφορία, στην καλύτερη περίπτωση, των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων για ανθρώπινες ζωές;
Συγχρόνως βγαίνει για πρώτη φορά, από ό,τι γνωρίζω τουλάχιστον, η φαεινή ιδέα για πλωτά φράγματα για την αποτροπή των προσφυγικών ροών. Θυμάμαι στο δεύτερο έτος του πανεπιστημίου, την εποχή των απεργιών πείνας του Bobby Sands και των συντρόφων του, εγώ κι ένας άλλος αριστερός φίλος μου, ο Jonathan, πήγαμε σε συζήτηση του Monday Club για το Ιρλανδικό ζήτημα. Το Monday Club ήταν τότε ένα ακροδεξιό πολιτικό μόρφωμα στις παρυφές του Συντηρητικού Κόμματος. Εκεί έπεσε η πρόταση ότι το πρόβλημα θα μπορούσε να λυθεί «με το μαχαίρι» με τη δημιουργία ενός τείχους κατά μήκος των 499 χμ. συνόρων με την Ιρλανδία. Βάζουμε τα γέλια ότι ένα τόσο πολύπλοκο πολιτικό ζήτημα, που κρατάει, και ταλαιπωρεί, για πάνω από εκατό χρόνια, θα μπορούσε να λυθεί με μια τόσο απλοϊκή λύση. Την άλλη μέρα το Monday Club μας κατήγγειλε για την απρέπειά μας στη φοιτητική εφημερίδα. Πολλά χρόνια αργότερα ο Τραμπ δεν προτείνει απλά, αλλά εφαρμόζει κιόλας, μια παρόμοια «λύση» στα σύνορα με το Μεξικό.
Στα νιάτα μου δε σταμάτησε ποτέ να με εκπλήσσει το μέγεθος της ανθρώπινης βλακείας. Τώρα πια, είμαι πιο κυνικός απέναντι στον κυνισμό των αντιπάλων μας. Οι παρεμβάσεις αυτές δεν αποσκοπούν στην αποτελεσματική αντιμετώπιση του προβλήματος· στόχος τους είναι να συμφιλιωθεί η κοινωνία με την ιδέα ενός μόνιμου αυταρχισμού, να δημιουργηθεί μια αυταρχική ταυτότητα.
1/2/2020
Στην εκδήλωση της Εποχής στη Βέροια. Λιγότερος κόσμος από τη χθεσινή εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη, αλλά πολύ ενδιαφέρουσες ερωτήσεις και προβληματισμούς. Με ρωτάει ένας σύντροφος γιατί φοβάμαι τόσο να μη χαθεί η αριστερή μας ταυτότητα.
Εύλογο ερώτημα. Θεωρώ ότι όλοι οι αριστεροί πρέπει να έχουν αυτό το φόβο σε κάποιο βαθμό. Το σύστημα έχει ποικίλους τρόπους να ενσωματώνει όχι μόνο πρόσωπα, αλλά και ολόκληρες ομάδες και κόμματα. Η αίγλη της εξουσίας είναι πάντα παρούσα. Ως Υπουργός Οικονομικών το αισθανόμουν συνεχώς. Δεν είναι μόνο ο τίτλος του Υπουργού, οι συνεργάτες, η αστυνομική ακολουθία, οι προσκλήσεις για δημόσιες ομιλίες σε ακριβά ξενοδοχεία, συνέδρια σε εξωτικά μέρη κλπ. Είναι και η αίσθηση του πεφωτισμένου καθοδηγητικού κλαμπ που καλλιεργείται στο Eurogroup ή η συναναστροφή με επενδυτές που θέλουν να σου υποδείξουν το δρόμο της μετριοπάθειας στην οικονομική πολιτική – πόσες φορές άκουσα το επιχείρημα από τους επενδυτές ότι «όλοι μαζί πρέπει να δουλέψουμε μαζί για το καλό της ελληνικής οικονομίας»;
Νομίζω το έπιασε καλά ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του, πριν λίγες εβδομάδες, στην πρώτη συνάντηση της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης – «δε θέλουμε να γίνουμε κόμμα της συστημικής εναλλαγής». Το θέμα βέβαια είναι να λάβουμε και τα απαιτούμενα μέτρα για αυτό. Άρα ευλόγως υπάρχει ο φόβος, φτάνει βέβαια να μη δημιουργεί φοβικά σύνδρομα.
Ευκλείδης Τσακαλώτος
Πηγή: TVXS
