Αυτοί που θέλουν να φοβηθούν, και όχι εκείνοι που θέλουν να φοβίσουν, έχουν εγκλωβιστεί στην άκριτη παραδοχή των όρων μιας ζωής που δεν τους ταιριάζει, δεν τους ωφελεί, δεν τους δίνει καμία διέξοδο. Είναι ο φόβος των «φρονίμων» που προτιμούν τον αργό θάνατο που ξεκινά από έναν υποφερτό πόνο με κατάληξη τον πόνο πριν τον επιθανάτιο ρόγχο. Σ’ αυτή την υποκειμενική ανάγκη του φόβου επενδύουν όσοι θέλουν να εξουδετερώσουν στοιχειώδεις αντιστάσεις που διαθέτει ένας ζωντανός οργανισμός, στην περίπτωση μας μια καθημαγμένη κοινωνία.
Το παρήγορο είναι ότι υπάρχουν τα άτομα εκείνα που έχουν αποδεσμευτεί από την ανάγκη του φόβου και αντιμάχονται τους όρους της ανυπόφορης ζωής, διακινδυνεύοντας έστω και τη συντριβή τους, όπως γυμνός κάποιος προσπαθεί, με το ακόντιο στο χέρι, να αντιταχθεί στα πάντσερ του εισβολέα.
Μόνο που τα σημερινά πάντσερ δεν είναι μεταλλικά αλλά οικονομικά, χωρίς ωστόσο τούτο να σημαίνει ότι δεν έχουν ερπύστριες. Το δημοψήφισμα ενδέχεται, όπως εύχομαι, να δείξει ότι και στις ερπύστριες της οικονομίας μπορεί να βρεθεί το αντίδοτο. Λένε ότι οι φαντάροι μας στον ελληνοϊταλικό πόλεμο στην Αλβανία έριχναν στις ερπύστριες των τανκς κουβέρτες, κι έτσι τα ακινητοποιούσαν.
Το Όχι της Κυριακής ας ελπίσουμε ότι θα συντίθεται από διαφορετικούς λόγους, με κοινή ωστόσο αναγωγή εκείνη που υπερασπίζεται την ανεξαρτησία μιας χώρας που έχει συγκροτηθεί σε έθνος, όσο κι αν η τελευταία λέξη έχει παραμορφωθεί, ως αποτέλεσμα του λεγόμενου παραδόξου των εθνών, σύμφωνα με το οποίο ό,τι ένα έθνος θεωρεί ως δικό του συστατικό θεμελιώδες στοιχείο δεν το αναγνωρίζει για τα άλλα έθνη. Ας διεκδικήσουμε αυτό το συστατικό στοιχείο του δικού μας έθνους σήμερα, γνωρίζοντας το αντίστοιχο των άλλων εθνών –χωρίς τούτο να σημαίνει αποδοχή των επιθετικών οικονομικών ηγεμονιών– που, παρά τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, διατηρεί και ενισχύει τα εδαφικά και εθνικά του χαρακτηριστικά.
Ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός, ακόμα, συνεπάγεται την κατάργηση της αστικής δημοκρατίας, δηλαδή της έκφρασης της λαϊκής βούλησης. Παρά τις διαστρεβλώσεις που πρόσφατα έκανε με εξαιρετικό κυνισμό ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, η προσφυγή στο δημοψήφισμα ήταν αναγκαία πράξη. Η υπερίσχυση του αυτονόητα επιβεβλημένου Όχι εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τη φοβική προσαρμοστικότητα ενός τμήματος του λαού μας που δυστυχώς δεν είναι αμελητέο και εγγίζει τα όρια της εθελοδουλίας, αν δεν ταυτίζεται με αυτήν, κάτω από το χάλκεον χέρι του πανικού-φόβου.
Σπύρος Ι. Ασδραχάς
Το άρθρο βασίζεται σε κείμενα του Σπ. Ι. Ασδραχά, που δημοσιεύθηκαν στην ιστοσελίδα του Αθηναϊκού και Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων (1.7.2015) και στην «Αυγή» (1.7.2015).
Πηγή: Η Αυγή
