“Πώς αλλιώς εξηγείται ότι ακόμη και τώρα επώνυμα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζονται τον Κουφοντίνα;”, αναρωτήθηκε στην ομιλία του στη Βουλή σχετικά με το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με το ύφος του δεξιού που έχει πει τη θεαματική ατάκα για το ακροατήριο του και αναμένει το χειροκρότημα. Και συνέχισε: “Όχι έναν οποιονδήποτε κρατούμενο, τον αμετανόητο δολοφόνο 11 ανθρώπων που στις άδειές του κάνει βόλτες στους τόπους όπου έχυσε το αίμα τους”. Πέρα από τις συνήθεις διαστρεβλώσεις, που τείνουν πλέον να θεωρηθούν, δυστυχώς, αυτονόητες, οι παραπάνω προτάσεις του πρωθυπουργού ακυρώνουν τον ίδιο τον χαρακτήρα του νεωτερικού κράτους. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, είπε ο Κυρ. Μητσοτάκης, υπερασπίζονται τον Κουφοντίνα. Στο σημείο αυτό ο επικεφαλής της ΝΔ διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, καθώς τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπερασπίζονται τον Κουφοντίνα αλλά το αίτημά του για τη μεταφορά του στις φυλακές Κορυδαλλού. Η διαστρέβλωση, προφανώς σκόπιμη, έχει στόχο την ενεργοποίηση του ιδεολογήματος εκείνου που ταυτίζει την Αριστερά με την τρομοκρατία. Το μείγμα ανακατεύει μια δόση θεωρίας των δύο άκρων, στην οποία προσθέτει τις ανοησίες που ακούγονταν κατά κόρον την περίοδο της δίκης της 17 Ν περί “κοινής ιδεολογικής μήτρας”, και για γαρνιτούρα βάζει τη φωτογραφία με τις εικόνες του Μαρξ, του Βελουχιώτη και του Τσε Γκεβάρα μαζί με τη σημαία της 17 Ν. Όλα τα παραπάνω συνθέτουν ένα εύγευστο και δροσερό κοκτέιλ, το οποίο από καιρού εις καιρόν σερβίρει η ΝΔ ως όπλο για τους αντιπάλους της.
Τι κι αν η Αριστερά διακήρυττε τη σταθερή εναντίωση της στις ιδέες και τις πρακτικές της 17 Ν, ήδη από τότε που αυτή εμφανίστηκε; Αυτό μικρή σημασία έχει. Η ανανεωτική Αριστερά, μάλιστα, είχε πολλάκις καταφερθεί δημόσια κατά της 17 Ν, καθώς οι ιδέες της και οι πρακτικές της δεν είναι απλώς ξένες προς το αίτημα της κοινωνικής χειραφέτησης αλλά, σε τελική ανάλυση, το υπονομεύουν. Τι σχέση μπορεί να έχουν οι διάφοροι εκτελεστές που αφαιρούν ζωές στο όνομα δήθεν του λαού; Από πού κι ως πού σχετίζεται η Αριστερά με το ετερόκλητο μείγμα πατριωτικού ΠΑΣΟΚ το οποίο συνοδεύεται με μπόλικα κουμπούρια κι έναν ακραιφνή αντιτουρκισμό (όλα αυτά τα ιδεολογικά και πολιτικά στοιχεία προκύπτουν τόσο από τη δράση της 17 Ν όσο και από το ίδιο το βιβλίο του Δ. Κουφοντίνα με τίτλο Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη, εκδόσεις Λιβάνη), που δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον διεθνισμό;
Αυτά προφανώς αποτελούν ψιλά γράμματα για τον Κυρ. Μητσοτάκη. Δεν τον αφορούν, μάλλον. Ο σκοπός του είναι η προπαγάνδα. Ωστόσο, στη δεύτερη φράση, υπάρχει μια λέξη που έχει ειδικό βάρος: η λέξη “αμετανόητος”. Όσα απαριθμεί ο Κυρ. Μητσοτάκης είναι οι λόγοι για τους οποίους η 17 Ν δικάστηκε, καταδικάστηκε και τα μέλη της οδηγήθηκαν στη φυλακή. Από ‘κει και πέρα όμως, ο χαρακτηρισμός “αμετανόητος” για τον Δ. Κουφοντίνα ή και για οποιονδήποτε άλλον κρατούμενο, δεν έχει καμία σχέση με τον θεσμικό ρόλο ούτε του πρωθυπουργού αλλά ούτε και με αυτόν του κράτους δικαίου. Η μετάνοια, την οποία επικαλέστηκε ο Κυρ. Μητσοτάκης, δεν ανήκει στη σφαίρα του κράτους δικαίου. Ο σκοπός της ποινής δεν είναι η μετάνοια, αλλά ο σωφρονισμός. Μετανοημένους αναζητά η χριστιανική θρησκεία και οι πιστοί που προσέρχονται για εξομολόγηση, που είναι πρόθυμοι να ομολογήσουν τις αμαρτίες τους, όχι το κράτος δικαίου.
Δεν γνωρίζω αν ο Κυρ. Μητσοτάκης τελεί υπό σύγχυση λόγω του ότι στη χώρα μας δεν έχει διαχωριστεί το κράτος από την εκκλησία. Σε κάθε περίπτωση όμως, οφείλει να γνωρίζει πως οι νόμοι, οι κανόνες, οι υποχρεώσεις και τα δικαιώματα ισχύουν για όλους. Αν ο ίδιος θέλει να βάλει συνειδησιακό κριτήριο στο κράτος δικαίου και στους κανόνες που διέπουν το σωφρονιστικό σύστημα της χώρας, τότε μάλλον έχει μπερδέψει τη νεωτερικότητα με τη θεοκρατία. Ή, ενδεχομένως, να ζηλεύει τον αυτοκράτορα Τίτο της τελευταίας όπερας του Μότσαρτ με τίτλο Η μεγαλοψυχία του Τίτου, στην οποία ο αυτοκράτορας, απαντώντας στον Σέξτιο, ο οποίος του ζητά να τον συγχωρέσει, λέει: “Η πραγματική μετάνοια για την οποία είσαι ικανός αξίζει περισσότερο από τη σταθερή πίστη”.
“Στην πραγματικότητα η συγχώρεση δεν καταργεί το χρέος, αλλά μάλλον το καθιστά διηνεκές”, σημειώνει ο Σλ. Ζίζεκ, σχολιάζοντας την παραπάνω φράση (Σλάβοι Ζίζεκ, Προβλήματα στον Παράδεισο. Ο κομμουνισμός μετά το τέλος της Ιστορίας, εκδόσεις Μεταίχμιο). Και προσθέτει: “Είμαστε υπόχρεοι για πάντα στο άτομο που μας συγχώρεσε. Είναι φυσικό να προτιμά ο Τίτος τη μετάνοια από την πίστη. Στη βάση της πίστης προς τον Αφέντη τον ακολουθώ από σεβασμό, ενώ στη βάση της μετάνοιας προσκολλώμαι λόγω της διηνεκούς ενοχής. Από αυτή την άποψη ο Τίτος είναι ένας πέρα για πέρα χριστιανός αφέντης”. Δεν γνωρίζω αν ο Κυρ. Μητσοτάκης ζηλεύει τη δόξα του Τίτου. Αλλά, αυτές είναι προσωπικές του υποθέσεις και τίποτε παραπάνω.
*Στίχος από το τραγούδι “Πώς τρελαίνεται ένας άνδρας” που έγραφε ο Κ. Κατσίγρας
Χρήστος Σίμος
Πηγή: Left
