Macro

Τι γυρεύει ο Στιβ Μπάνον στις Βρυξέλλες;

Δεν υπήρχε έλλειμμα ειδησεογραφίας την εβδομάδα που πέρασε. Η πιθανότητα ενός Brexit χωρίς οποιοδήποτε πλαίσιο συμφωνίας ή η σύνοδος των Ηνωμένων Εθνών σε επίπεδο αρχηγών κρατών ήταν μεγάλα θέματα. Ωστόσο, για το μεγαλύτερο μέρος της εβδομάδας στην κορυφή των πλέον αναγνωσμένων άρθρων στην ευρωπαϊκή εκδοχή του ιστότοπου του Poltico παρέμενε αγκιστρωμένο το ρεπορτάζ για τη μίνι περιοδεία του Στιβ Μπάνον σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Πρόκειται για μια πρωτιά ενδεικτική.

Το Politico είναι το κατεξοχήν μέσο διεκπεραίωσης των πολιτικών κουτσομπολιών εντός και περιφερικά της φούσκας των Βρυξελλών. Εκεί μαθαίνει κανείς από πρώτο χέρι τι παίζει στα πηγαδάκια γύρω από το Berlaymont, το περίφημο κτίριο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ή στα ακροβολισμένα εσπρέσο μπαρ εντός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Το ότι το ταξίδι του Μπάνον έμεινε επί τρεις μέρες στην κορφή των πλέον διαβασμένων είναι μια μικρή, αλλά ενδεικτική λεπτομέρεια.

Στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού, που αποτελεί ένα ακόμα επεισόδιο στην αυτόκλητη αποστολή του πρώην μέντορα της ανερχόμενης αμερικανικής Ακροδεξιάς (alt-right) να ενώσει τα κομμάτια της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς, ειπώθηκαν αρκούντως ενδιαφέροντα πράγματα.

Ο Μπάνον προειδοποίησε ότι, τους μήνες πριν από τις Ευρωεκλογές του ερχόμενου Μαΐου, σκοπεύει να περάσει το 80% του χρόνου του στην Ευρώπη και χαρακτήρισε την Ιταλία «πυρήνα του πολιτικού σύμπαντος» και «πείραμα το οποίο, εάν πετύχει, θα αλλάξει την πολιτική παγκοσμίως». Μιλώντας στην ετήσια σύνοδο του ανερχόμενου ακροδεξιού κόμματος «Αδέλφια της Ιταλίας», είπε επίσης ότι η επικεφαλής του κόμματος, Τζόρτζια Μελόνι, και ο Ιταλός υπουργός Εσωτερικών και ηγετική φυσιογνωμία της Λέγκας του Βορρά, Ματέο Σαλβίνι, είναι οι «αληθινοί ταραχοποιοί» κόντρα στο κατεστημένο.

Δεν πρόκειται για τυχαία λόγια, εφόσον η Μελόνι και ο Σαλβίνι είναι μέχρι στιγμής οι σημαντικότερες μεταγραφές του «Κινήματος» που προωθεί ο Μπάνον, από την περασμένη άνοιξη. Το «Κίνημα» αποτελεί έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό με έδρα τις Βρυξέλλες, που ίδρυσε πέρσι ο Βέλγος δικηγόρος και υπερσυντηρητικός πολιτικός Μίκαελ Μοντρικάμερ και ο Μπάνον φιλοδοξεί να αναδείξει σε όχημα διεμβολισμού του ευρωπαϊκού πολιτικού σκηνικού, με πρωταρχικό στόχο τον σχηματισμό μιας συμμαχίας ξενόφοβων λαϊκιστών, που θα μπορούσε έπειτα να μεταμορφωθεί σε πολιτική ομάδα και εντός του Ευρωκοινοβουλίου.

Παρά την καχυποψία πολλών στελεχών στον χώρο των ακροδεξιών, ότι ο Μπάνον έχει έρθει ακάλεστος στη δική του χοροεσπερίδα, οι προσβάσεις του πρώην στενού συμβούλου του Αμερικανού πρόεδρου και στρατηγού της προεκλογικής καμπάνιας του, που ανέτρεψε τα πάντα στο αμερικανικό πολιτικό σκηνικό, είναι εντυπωσιακές. Αφού τα είπε για δεύτερη φορά με τον Σαλβίνι μέσα στον Σεπτέμβριο, συνέχισε για την Πράγα και τη Βουδαπέστη για μια ακόμα συνάντηση με τον Βίκτορ Ορμπαν.

Η ευρωπαϊκή περιπέτεια του Μπάνον δεν έχει μόνο τον στόχο της αναδόμησής του ως πολεμιστή της Ακροδεξιάς του δυτικού κόσμου, μετά την απομόνωσή του από το αμερικανικό πολιτικό κατεστημένο και τον εξοστρακισμό του από τον Λευκό Οίκο. Η μόχλευση του ακροδεξιού πολτού που φιλόδοξα περιφέρει ο Μπάνον στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες συνδυάζει το τερπνόν μετά του ωφέλιμου, κινητοποιώντας πόρους πάντα αναγκαίους για να στηθεί ένα πειστικό πολιτικό αφήγημα.

Οπως θα αναφέρει στο Σπούτνικ ο Μοντρικαμέρ, που εργάζεται εντατικά για τις επαφές, την καταστατική συγκρότηση και τη διαδικασία προσέγγισης πιθανών πολιτικών συμμάχων, «το Κίνημά μας γίνεται αντιληπτό ως ένα “κλαμπ”, το οποίο θα συλλέξει κεφάλαια από δωρητές, στην Αμερική και στην Ευρώπη, για να σιγουρέψει ότι οι “λαϊκιστικές” ιδέες θα ακουστούν από τους Ευρωπαίους πολίτες που αντιλαμβάνονται όλο και περισσότερο ότι η Ευρώπη δεν είναι πλέον μια δημοκρατία. Σημαντικά ποσά έχουν ήδη συγκεντρωθεί».

Πέρα από λεπτομέρειες, όπως οι προγραμματικές συμφωνίες και ενδοθεσμικές ισορροπίες, το ζήτημα της χρηματοδότησης μιας ευρωπαϊκής δυναμικής της ανερχόμενης Ακροδεξιάς είναι πρωταρχικό και, όπως λένε και στην Αμερική, εάν θες να δεις τι παίζει στην πολιτική, ακολούθα το χρήμα.

Αποστόλης Φωτιάδης

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών