Θοδωρής Δρίτσας: «Μαζική απαίτηση για πολιτική και κοινωνική αλλαγή»

Η μαζική προσέλευση με σαφές αντικυβερνητικό πολιτικό μήνυμα σε κλίμα ενθουσιασμού, συμπυκνώνει κατά τη γνώμη μου, τη σημαντικότητα της προηγούμενης Κυριακής. Επιπλέον, την ανταπόκριση χιλιάδων πολιτών στο κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία και του Αλέξη Τσίπρα, την υποδέχθηκε με επιτυχία η εθελοντική και μέχρι εξοντώσεως υπερπροσφορά χιλιάδων μελών των Εφορευτικών Επιτροπών. Καλωσορίζουμε τους/τις προσελθόντες/ούσες, υποκλινόμαστε στις συντρόφισσες και τους συντρόφους που εργάστηκαν για την επιτυχία αυτού του δύσκολου εγχειρήματος.

Ισχυρό λοιπόν μήνυμα διεκδίκησης πολιτικής αλλαγής, με αιχμή την καταδίκη των πεπραγμένων της κυβέρνησης της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αυτή είναι κατά τη γνώμη μου η προφανής εικόνα. Ένα σημαντικό γεγονός, ένας σταθμός, μια νέα αρχή που μας ενθαρρύνει και μας δεσμεύει, έστω κι αν για να φτάσουμε σε αυτό, χρειάστηκαν πολλές και μονομερείς υποχωρήσεις για να αποτραπεί η εσωκομματική πόλωση. Ο δρόμος είναι μπροστά, είναι ανοιχτός και παραμένει και δύσκολος.

Θα μπορούσαν όλα αυτά να γίνουν καλύτερα; Νομίζω ναι, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.

Πέρα από τη σημασία για το Κόμμα, ποια η πολιτική δυναμική που περικλείει η αυξημένη συμμετοχή; Οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία την υποτιμούν.

Θα επαναλάβω ότι εκφράστηκε καθαρά και επιβεβαιώθηκε αδιαμφισβήτητα, η δυναμική μαζικής απαίτησης για πολιτική αλλαγή. Σε δεύτερο ίσως πλάνο και για κοινωνική αλλαγή, για κοινωνικό μετασχηματισμό, για βαθιές αλλαγές, σε σύγκρουση με οικονομικά συμφέροντα. Δυναμική προς το παρόν λιγότερο εμφανής αλλά υπαρκτή. Και από εμάς να δυναμώσει ως ενεργή κοινωνική διεκδίκηση και να μας δεσμεύσει. Αυτά λίγο πολύ, ειδικά όταν μιλάμε για την Αριστερά, πάνε πάντα μαζί. Όσο για τους αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, κακό του κεφαλιού τους αν δεν καταλαβαίνουν, παρόλο που πιστεύω πως κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.

Ποιες, κατά τη γνώμη σου, είναι οι προσδοκίες αυτού του κόσμου, που αποφάσισε το βήμα της ένταξης;

Υποθέτω ότι είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα να πούμε ότι οι προσδοκίες αυτού του κόσμου συνδέονται και με ένα κεντρικό επίδικο: την επαλήθευση της αξιοπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, ως εγγυήτριας και ηγεμονικής πολιτικής δύναμης για την πραγματική πολιτική αλλαγή.

Όλες και όλοι με πρώτο τον πρόεδρο, έχουμε αποδεχτεί και διακηρύξει ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν θα πέσει ως «ώριμο φρούτο», εάν δεν την αμφισβητήσει μαζικά, ενεργά και αξιόπιστα, η ευρεία δημοκρατική συσπείρωση της κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας. Αυτό απαιτεί ισχυρή σχέση εμπιστοσύνης της κοινωνικής πλειοψηφίας προς εμάς, για όσα μπορούν και πρέπει να γίνουν την επόμενη μέρα της νέας εκλογικής νίκης. Εάν εμπνεύσουμε αυτοπεποίθηση στον κόσμο για αξιόπιστη και βιώσιμη εναλλακτική λύση και κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του, τότε τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία θα πολλαπλασιαστούν με ακόμα πιο γρήγορους ρυθμούς.

Υπάρχουν εκτιμήσεις για την ηλικιακή και κοινωνική διαστρωμάτωση, την ποιότητα του κόσμου που προσήλθε, αποδεχόμενος την ιδιότητα του μέλους του κόμματος;

Αυτό είναι ερώτημα πολύ ενδιαφέρον. Όμως, δεν έχουμε ακόμα πλήρη και συνολικά καταγεγραμμένα, πολύ περισσότερο επεξεργασμένα, στοιχεία. Ελπίζω γρήγορα να τα έχουμε. Εμπειρικά θα μπορούσα να πω ότι πρόκειται για λαϊκό κόσμο, ανιδιοτελή που προσήλθε άνευ ανταλλαγμάτων. Πρέπει να επιταχύνουμε τη διαδικασία που έχει αρχίσει τους τελευταίους μήνες. Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, πιστεύω ότι θέλουμε να διακρίνονται και με βάση την ποιότητα της κοινωνικής τους ταυτότητας.

Έως εδώ υπήρξε έντονος και ευρύς διάλογος στο κόμμα, καταγράφηκαν και διαφωνίες. Πώς πρέπει να λειτουργήσει τώρα το κόμμα, με βάση αυτό αλλά και τα πολιτικά του καθήκοντα;

Οι διαφωνίες καταγράφηκαν και βοήθησαν, παρά το γεγονός ότι ένα σημαντικό ή και πλειοψηφικό τμήμα μελών του κόμματος, επέλεξε να συνασπιστεί, αν και σε ετερόκλιτη πολιτική βάση, ώστε να κρατηθούν κλειστά τα αυτιά, να συκοφαντηθεί η ζωντανή δημοκρατική αντιπαράθεση και ο διάλογος. Ζήσαμε φαινόμενα προκλητής πόλωσης, με κορυφαίο τον τεχνητό διαχωρισμό των μελών σε… «προεδρικούς και μη» ή σε «βαρίδια» που καθυστερούν την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη! Ελπίζω πλέον αυτά να αποτελέσουν παρελθόν. Απαιτείται όμως πολιτική γενναιότητα. Το κόμμα χρειάζεται διαρκή και συνθετικό πολιτικό προγραμματικό προβληματισμό βάθους. Εσωκομματική δημοκρατία με κάθε κόστος, η οποία δεν υποτάσσεται στην πολιτική συγκυρία προκειμένου να αφαιρεθούν δικαιώματα από τη βάση και να ανατεθούν στην ηγεσία. Αυτό δεν παραπέμπει σε κάποια ελίτ. Χρεώνεται σε όλες και σε όλους μας αδιακρίτως.

Ελπίζω να πορευτεί έτσι το κόμμα στη νέα φάση και να μην καταγραφεί το Συνέδριο ως «ξεκαθάρισμα λογαριασμών». Ναι, ήταν τομή στη συνέχεια, ήταν νέα αρχή. Η Αριστερά έχει ιστορία, έχει σταθμούς, έχει συνέχεια. Η νέα αρχή ή θα είναι ενωτική, λειτουργική, συλλογική, δημοκρατική, αποτελεσματική και χωρίς αποκλεισμούς ή δεν θα είναι νέα αρχή αλλά επανάληψη όχι των καλύτερων σελίδων της ιστορίας μας. Οι πλειοψηφίες και οι μειοψηφίες δεν μπορεί να μας φοβίζουν. Εάν δεν τα δούμε όλα αυτά έτσι, θα ανακυκλώσουμε α-πολιτικές παθογένειες με κίνδυνο εκφυλισμού, τη στιγμή που αντίθετα, χρειαζόμαστε ενωτική αγωνιστική αυτοπεποίθηση. Η ενότητα δικαιώνεται όταν αποτυπώνει σύνθεση υπαρκτών πολιτικών αντιθέσεων και όχι τακτικούς διακανονισμούς. Αυτή ήταν και παραμένει η δύναμη και το καμάρι της Αριστεράς. Άλλωστε το ώριμο αίτημα της ενότητας της πολυδιασπασμένης Αριστεράς γέννησε τον ΣΥΡΙΖΑ και τον οδήγησε στην κυβέρνηση.

Κρίσιμο ζητούμενο για να γίνουν τα παραπάνω, είναι να λειτουργήσουν συστηματικά, δημοκρατικά και αποφασιστικά τα νεοεκλεγμένα συλλογικά όργανα, σε όλα τα επίπεδα του κόμματος, κάτι που πλημμελέστατα γινόταν την προηγούμενη περίοδο, με δικαιολογία τη μεταβατικότητα.

Η εξωστρέφεια, όρος εκ των ων ουκ άνευ για ένα ζωντανό κόμμα της Αριστεράς, προϋποθέτει εσωτερική συλλογική επεξεργασία και συναπόφαση. Διαφορετικά γίνεται κακέκτυπο αποσπασματικού ακτιβισμού χωρίς συνοχή, χωρίς συνέχεια και χωρίς συνέπεια πολιτικών και οργανωτικών στόχων. Χωρίς δηλαδή κόμμα, συμπορευόμενο καθημερινά με την κοινωνία.

Υπάρχει ο κίνδυνος το νέο δυναμικό που προσήλθε, μαζί με το παλιό, να περιπέσει στην κατάσταση, απλώς, καταλόγου στήριξης προεκλογικά του κόμματος; Τι πρέπει να γίνει;

Δεν πιστεύω ότι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, υπάρχουν συντρόφισσες και σύντροφοι που θα ικανοποιούνταν εάν συμβεί αυτό, που θέτει ως κίνδυνο η ερώτησή σας. Ας έχουμε όμως τον νου μας. Χωρίς εφησυχασμό και υποτίμηση, χρειάζεται ενεργή πρόνοια.

Με βάση την όποια πολιτική και κοινωνική εμπειρία μου, πιστεύω ότι οι πολίτες όταν εντάσσονται σε ένα κόμμα, ειδικότερα της Αριστεράς, αισθάνονται δικαιωμένοι για την επιλογή τους όταν κυρίως βιώνουν τη συμμετοχή τους στην προοδευτική αλλαγή των πραγμάτων και ως δική τους συμβολή. Αλλά και όταν βλέπουν ότι η γνώμη τους μετράει, όταν νιώθουν ότι δεν είναι μόνοι τους αλλά είναι μέλη μιας ομάδας με κοινές επιδιώξεις, όταν εμπλουτίζουν την κοινωνικότητά τους με νέες ανθρώπινες σχέσεις, όταν βαθαίνουν τον στοχασμό τους και αναβαθμίζουν τις γνώσεις τους.

Θα υπάρχουν προφανώς και περιπτώσεις, λίγες ή πολλές, με κίνητρα και επιδιώξεις που θα τις λέγαμε «ατομικής ιδιοτέλειας». Σεβαστές και ανθρώπινες όταν προκαλούνται από τη φτώχεια, την ανεργία, τον αποκλεισμό, το άγχος επιβίωσης, την ανασφάλεια. Απαράδεκτες όμως και καθόλου σεβαστές, όταν εκφράζουν προσωπικά σχέδια κοινωνικής και πολιτικής ανέλιξης. Όταν τιμαριοποιούν το κόμμα ως μηχανισμό προσωπικής ισχύος και προβολής. Εδώ πρέπει να είμαστε άτεγκτοι και αποφασισμένοι. No passaran!!

Ο pρόεδρος Αλέξης Τσίπρας το βράδυ της περασμένης Κυριακής στην πανηγυρική του δήλωση μετά τα πρώτα αποτελέσματα, εύστοχα επεσήμανε ότι «o ΣΥΡΙΖΑ των 30.000 μελών τότε κέρδισε τρεις απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ των 172.000 μελών σήμερα είναι βέβαιο ότι θα είναι πρώτο κόμμα και με διαφορά στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν αποφασίσει να στήσει κάλπες ο κ. Μητσοτάκης. Αυτή είναι η δέσμευση της νέας συλλογικής μας ηγεσίας. Αυτή είναι η προσωπική μου δέσμευση». Πράγματι, το μικρό τότε κόμμα κατάφερε θαύματα, βεβαίως σε άλλη ιστορική συγκυρία. Θα πρόσθετα ότι τα κατάφερε, μεταξύ άλλων, γιατί στην πλειοψηφία τους τα 30.000 μέλη ήταν πολιτικά και κοινωνικά διαθέσιμα.

Ενεργά μέλη, λοιπόν, διαθέσιμα πρωτίστως στην κοινωνία αλλά και στις κομματικές λειτουργίες. Φυσικά από την κάθε μία και από τον καθένα, σύμφωνα με τις δυνατότητές τους χωρίς αποκλεισμούς. Το σύγχρονο ανοικτό κόμμα αλλά κόμμα, έχει ευθύνη για το εάν θα ενθαρρύνει ή όχι και για το εάν αν θα επιτρέψει ή όχι την ουσιαστική συμμετοχή, τη συναπόφαση και τη συνευθύνη όλων, όχι μόνο ως υποχρέωση αλλά και ως δικαίωμα. Είναι στο χέρι μας, ώστε να υλοποιηθούν πράγματι οι πολιτικές αποφάσεις του Συνεδρίου μας που τις ψηφίσαμε ομόφωνα και ενωτικά.