Τους κόστισε, αλλά τα κατάφεραν: μια συμφωνία μεταξύ του Λαϊκού Κόμματος, των Ciudadanos και του Σοσιαλιστικού Κόμματος θα διατηρήσει τον Ραχόι στην κυβέρνηση για όσο καιρό χρειαστεί. Οι ολιγαρχίες μπορούν να κοιμούνται ήσυχες. Ή όχι και τόσο.
Οι κλωτσιές του μιντιακού στρατού υπέρ του Μεγάλου Συνασπισμού, μάς χτυπούν αδιάκοπα από τη στιγμή που εισβάλαμε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και, τις τελευταίες μέρες, η λύσσα τους έφτασε σε απελπισμένες ακρότητες με κύρια άρθρα που, στο μέλλον, θα προσελκύουν την προσοχή των ιστορικών. Τα εκδοτικά συμβούλια της El País και της El Mundo δεν θα ανταγωνίζονται πλέον ούτε στην υπεράσπιση του Ραχόι, ούτε για το ποιος θα μας επιτίθεται με μεγαλύτερη μανία. Τέλειωσε και ο συμβολικός καταμερισμός θέσεων μεταξύ των μεγάλων εφημερίδων. Μια φοιτητική διαμαρτυρία ενάντια στους πατέρες της πατρίδας είναι βία, και φασισμός, και ΕΤΑ και, προφανώς, υποκινείται από το Podemos. Και ας μην έχει κανείς αυταπάτες, οι μετανάστες του κέντρου κράτησης του Αλούτσε είχαν όλοι ποινικό μητρώο, και ζήτω το υπουργείο Εσωτερικών!
Αυτές τις μέρες όλοι έβγαλαν τις μάσκες τους και αντί να αποκαλύψουν τη δύναμή τους, φανέρωσαν την απώλεια της ηγεμονίας τους. Ακόμη κι ο πολύ αγαπημένος μου Τορρεμπλάνκα, αρχισυντάκτης γνώμης πλέον της El País και συνάδελφός μου στο πανεπιστήμιο, έχασε το βρετανικό ακαδημαϊκό του φλέγμα κι απαίτησε από μένα να καταδικάσω. Εγώ πάντοτε καταδίκαζα την τρομοκρατία, συμπεριλαμβανομένης και αυτής του κράτους. Ο κωμικός και δημοσιογράφος Τζόρντι Έμπολε είναι ένας από τους λίγους σπουδαίους εκφραστές γνώμης που αντιστέκεται στον εθισμό στο καθεστώς και αστειεύεται ανηλεώς, λέγοντας στο τουίτερ πως η εκπομπή του για την ευθανασία δεν είχε καμία σχέση με τα όσα συμβαίνουν στο Σοσιαλιστικό Κόμμα. Δεν είναι εύκολο να σηκώσεις κεφάλι στις εποχές που ζούμε· κάποια μέρα θα μπορέσουμε να διηγηθούμε όσα μας είπαν κάποιοι φίλοι δημοσιογράφοι που εργάζονται όπου εργάζονται. Αμφιβάλλετε; Ρωτήστε τον Νάτσο Εσκολάρ ή τον Φερνάντο Μπερλίν πόσο αποτιμάται το να μιλάς για τη ζωή του Θεμπριάν* στον Παναμά.
Και, όμως, η νέα τάξη της Μαδρίτης άφησε τους σπαρτακιστές πιο ζωντανούς και πιο δυνατούς από ποτέ. Ποιος θα μας το έλεγε πριν από μερικά χρόνια ότι θα πικραίναμε τα γηρατειά των θεμελιωτών πατέρων του συλλογικού διανοούμενου της Μετάβασης (ΣτΜ αντίστοιχος όρος με τη Μεταπολίτευση). Ο Εβαρίστο Πάραμος, σε μια από τις αξιομνημόνευτες επιστολές του έλεγε: «Πόση απόλαυση αποκομίζουνε αυτοί οι γέροι, παρόλο που πλέον δεν τους σηκώνεται». Συγχωρήστε μου την αρχιδάτη πρόζα** (χαίρε, Ινίγο Λομάνα), αλλά νομίζω πως πια δεν βρίσκουν ούτε απόλαυση.
Δεν θα γίνουμε Γατόπαρδοι
Το σημείο κλειδί για να καταλάβουμε αυτό που συμβαίνει, το επισήμανε ο Αλμπέρτο Γκαρθόν: «υπάρχει νοσταλγία για μια Αριστερά της τάξης, υπάκουη, που θα φοβάται τον Θεό, το καθεστώς και το λαό της, που θα συνθηκολογεί και θα κάνει τα πράγματα εύκολα. Μια Αριστερά που θα καταδικάζει τους φοιτητές που διαμαρτυρήθηκαν εναντίον του Γκονθάλεθ και του Θεμπριάν, που δεν θα καταγγέλλει την κακομεταχείριση των μεταναστών στο Αλούτσε (στην τελική είχαν λερωμένο ποινικό μητρώο), που δεν θα αμφισβητεί το σύμφωνο σταθερότητας, ούτε το εκλογικό σύστημα, μια Αριστερά που θα αναλαμβάνει τον υποτελή της ρόλο όπως αρμόζει. Τις τελευταίες εβδομάδες δεν έχουν σταματήσει να την αναζητούν ή να την επινοούν». Κάποιοι απ’ αυτούς που κλήθηκαν να γίνουν οι μετριοπαθείς, αισθάνονται βλακωδώς άνετα με την ταμπέλα και μέχρι χτες υπέγραφαν μανιφέστα υπέρ των μεταβατικών κυβερνήσεων σε στυλ Γατόπαρδου (να κυβερνήσει το Σοσιαλιστικό Κόμμα με τους Ciudadanos κι εμείς να δώσουμε τη συγκατάθεσή μας). Άλλοι, πιο διαυγείς, κατέληξαν να αποδεχτούν τη σκληρή πραγματικότητα που μας έφερε στη θέση να είμαστε η εναλλακτική και να σταθούμε απέναντι, μεταξύ άλλων και επειδή ο αγώνας μάς θέλει απέναντι και όχι αναγκαίους συμμάχους γατοπαρδιανών διαδικασιών.
Το θεμελιώδες σ’ αυτή τη νέα μετάβαση που ζούμε, είναι ακριβώς το ότι υπάρχει ένα νέο πολιτικό υποκείμενο, ετερογενές και πολυεθνικό, με περισσότερες από 5 εκατομμύρια ψήφους πίσω του, που δεν συνθηκολογεί και που επιπλέον έχει την τόλμη να μην αυτοεγκλωβίζεται στους θεσμούς.
Η τάξη είναι φτιαγμένη στην άμμο
Είμαι περίεργος να μάθω τα επίθετα που θα μας αφιερώσουν στην επικείμενη και αναμενόμενη ορκωμοσία του πρωθυπουργού. Τελευταία είμαστε ο αγαπημένος στόχος των παρεμβάσεων των τριών κομμάτων της τάξης. Και δεν είμαστε η αντιπολίτευση επειδή το λέμε εμείς, αλλά επειδή εκεί μας τοποθετούν καθημερινά εκείνοι. Για ποιον μίλησε σήμερα η ευρωβουλεύτρια των Σοσιαλιστών Ελένα Βαλενθιάνο; Ποιους πρέπει να πετάξουν έξω από κάθε κυβέρνηση τα καλόπαιδα της Μπεγκόνια Βιγγιαθίς, πολιτικού των Ciudadanos; Ποιος είναι ο «λαϊκιστής εχθρός»; Ποιος βρίσκεται «εκτός συστήματος»; Είμαστε η αντιπολίτευση γιατί εκεί μας τοποθέτησαν και αναλαμβάνουμε με περηφάνια αυτόν το ρόλο. Αλλά σας διαβεβαιώνω ότι εμείς προτιμάμε να κυβερνήσουμε και συνεχίζουμε να προετοιμαζόμαστε γι’ αυτό. Και να είστε σίγουροι πως αργά ή γρήγορα θα συμβεί.
Η τάξη βασιλεύει στη Μαδρίτη; Σήμερα έπεσαν όλες οι μάσκες και όπως είπε εκείνη η ιδιοφυής γυναίκα πριν από εκατό περίπου χρόνια: «ηλίθιοι μπράβοι! Η τάξη σας είναι χτισμένη στην άμμο».
Αναδημοσίευση από την Público.es
Μετάφραση: Έφη Γιαννοπούλου
* Ο Χουάν Λουίς Θεμπριάν, ιδρυτής και διευθυντής της El País και σήμερα διευθύνων σύμβουλος του ομίλου Prisa, στον οποίο ανήκει η εφημερίδα, βρέθηκε εμπλεκόμενος στην υπόθεση των Panama Papers.
** Ο όρος prosa cipotuda (που εδώ μεταφράζεται «αρχιδάτη πρόζα») χρησιμοποιήθηκε από τον Ινίγο Λομάνα, ερευνητή και καθηγητή αγγλικής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο Κομπλουτένσε, για να περιγράψει το ύφος συγκεκριμένων επιφυλλιδογράφων του λεγόμενου «ακραίου κέντρου» στον ισπανικό Τύπο, εστιάζοντας σε δύο χαρακτηριστικά του, την επίδειξη ανδρισμού και τον λυρικό στόμφο.
Ο Πάμπλο Ιγλέσιας είναι ΓΓ του Ποδέμος.
Πηγή: Η Εποχή
