Δεν συνέβη κάτι μαγικό. Δεν συνωμότησε το σύμπαν εναντίον των αντιπάλων του. Η ανάκαμψή του δεν οφείλεται στην ελκυστική πρόταση που κατέθεσε, ούτε στον υποψήφιό του Ολαφ Σολτς («το στρουμφάκι που ξέρει να κερδίζει» όπως λένε στη Γερμανία), αλλά στα λάθη της Μέρκελ, στις αστοχίες κορυφαίων αξιωματούχων της Δεξιάς, στο κλίμα διχασμού που επικράτησε στο εσωτερικό της Χριστιανοδημοκρατίας και στις παιδαριώδεις γκάφες του Λάσετ. Οπότε δεν υπάρχει κλίμα ενθουσιασμού, ούτε θα δοθεί περίοδος χάριτος. Το μεγάλο ερώτημα που απασχόλησε τη δημόσια συζήτηση κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ήταν ποιο συμμαχικό σχήμα θα κληθεί να κυβερνήσει τη Γερμανία την επόμενη μέρα και ποιες προτεραιότητες θα βάλει και για το εσωτερικό της χώρας και για την Ευρώπη. Το ίδιο ερώτημα απασχολεί και πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.
Υπάρχει περίπτωση να πάμε σ’ έναν κόκκινο-πράσινο-κόκκινο συνασπισμό, δηλαδή μια κυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατών-Πρασίνων-Αριστεράς; Το επιθυμούν η αριστερή πτέρυγα του SPD, οι ηγεσίες των Πρασίνων και της Αριστεράς, οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις του ευρωπαϊκού Νότου (Ισπανία, Πορτογαλία), αλλά το ξορκίζουν η Χριστιανοδημοκρατία και η υπόλοιπη ευρωπαϊκή Δεξιά. Και η Μέρκελ και τα άλλα ηγετικά στελέχη της γερμανικής Χριστιανοδημοκρατίας προσπάθησαν το προηγούμενο διάστημα να τρομάξουν τους αναποφάσιστους ψηφοφόρους (είναι πολλοί) επισείοντας τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Τέτοια πρωτοτυπία! Είναι εύκολη υπόθεση ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης με αυτά τα τρία κόμματα; Οχι. Ούτε οι Πράσινοι ούτε πολύ περισσότερο η Αριστερά θα δεχθούν να συμμετάσχουν άνευ όρων. Θα θέσουν τις προτάσεις τους και θα διαπραγματευτούν. Ξέρουν ότι θα χρειαστεί να κάνουν συμβιβασμούς και εκπτώσεις για να επιτευχθεί ο στόχος, αλλά δεν πρόκειται να υποκύψουν σε ωμούς εκβιασμούς και ανοίκειες πιέσεις. Για παράδειγμα: Τι θα γίνει με το Σύμφωνο Σταθερότητας; Θα μείνει ως έχει; Θα γίνει προσπάθεια να τροποποιηθεί; Κι αν ναι, σε ποια έκταση και σε ποιο βάθος; Πώς θα αντιμετωπίσει αυτή η κυβέρνηση τον «κόφτη χρέους» που υπάρχει στο γερμανικό Σύνταγμα;
Ο Μ. Σίρντεβαν αναφέρει: «Το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης δημιούργησε το σιδερένιο κλουβί της λιτότητας που περιόρισε τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες και οικονομίες…Αγωνιζόμαστε για μια Ε.Ε. που θα γυρίσει την πλάτη σε αυτό το σύμφωνο. Αν δεν μπορούμε να το καταργήσουμε, δεδομένων των συσχετισμών δυνάμεων στην Ε.Ε., πρέπει να το χαλαρώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο». Ολα λοιπόν είναι ανοικτά. Συχνά οι επιθυμίες σκοντάφτουν στη δαιμονικά απείθαρχη πραγματικότητα. Οπως λέει ο Γ. Καλιόρης στο βιβλίο του «Εκ του συστάδην» (Εκδόσεις Αρμός): «Η πολιτική κανονικά είναι η τέχνη της ισορροπίας μεταξύ αρχών και περιστάσεων» (σελ. 144). Το πρόβλημα δημιουργείται όταν οι εμπλεκόμενοι δεν διστάζουν να κάνουν τις αρχές τους λάστιχο για να δικαιολογήσουν τις αποφάσεις τους.