Φαγώθηκαν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ και έξω απ’ αυτόν, στην περιοχή των πολιτικών αντιπάλων του, αλλά και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Πότε επιτέλους θα μιλήσει ο Στέφανος Κασσελάκης; Πότε θα μας πει σε ποιον Θεό πιστεύει, πότε θα ανοίξει τα χαρτιά του για να δούμε με τι άνθρωπο έχουμε να κάνουμε; Δεν το έκανε ο κ. Κασσελάκης κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Δεν το έκανε ούτε στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν το πρώτο κομματικό βήμα που χρησιμοποίησε μετά την εκλογή του. Η αγωνία κορυφωνόταν. Σταμάτησε προχτές με την ομιλία του στον ΣΕΒ. Ηταν μια ομιλία με αρχή, μέση και τέλος. Ηταν μια ομιλία συγκροτημένη με καθαρές απόψεις, σαφείς ιεραρχήσεις, με προτεραιότητες και ιδεολογικό στίγμα.
Ως προς αυτό ο κ. Κασσελάκης ανταποκρίθηκε στο αίτημα που είχαν καταθέσει φίλοι, εχθροί και ουδέτεροι. Ηταν όμως μια ομιλία ενός πολιτικού ηγέτη που καθοδηγεί ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ σύμφωνα με τις γενέθλιες διακηρύξεις του; Οχι. Ηταν μια ομιλία αρχηγού κεντρώου κόμματος. Ούτε οι ηγέτες της συμβιβασμένης σοσιαλδημοκρατίας δεν είναι τόσο γαλαντόμοι απέναντι στους βιομηχάνους. Οι φράσεις του «δεν δαιμονοποιούμε το κεφάλαιο», «ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι σύμμαχός σας» δεν ακούστηκαν καλά, καθόλου καλά θα έλεγα, σε πολλά στελέχη της αριστερής πτέρυγας, και όχι μόνο, του κόμματος.
Θα μπορούσε να πει τα ίδια πράγματα μ’ άλλα λόγια, δηλαδή με λόγια που δεν θα έθιγαν όσους και όσες εντός του ΣΥΡΙΖΑ αισθάνονται αριστεροί (-ές) και δεν είναι διατεθειμένοι (-ες) να διαπραγματευθούν αυτά που θεωρούν ιερά και όσια; Θα μπορούσε. Υπάρχουν ένα σωρό λέξεις στην ελληνική γλώσσα που μπορούν να εξωραΐσουν και τις πιο κακόφημες έννοιες. Το είδαμε αυτό την περίοδο των μνημονίων, το βλέπουμε και στις μέρες μας. Η λιτότητα βαφτίζεται «δημοσιονομική πειθαρχία», οι απολύσεις «αναδιάρθρωση των επιχειρήσεων», η ανασφάλεια στην εργασία «ευελιξία στην απασχόληση». Υπάρχουν φράσεις που λένε και το ένα και το ακριβώς αντίθετό του. Λέξεις και φράσεις κούφιες που λένε τα πάντα και ταυτοχρόνως τίποτα, που καλλωπίζουν τις δυσκολίες και μετατρέπουν το κακό σε καλό αναποδογυρίζοντας τα γεγονότα, λέξεις και φράσεις με θετικό πρόσημο που χρησιμοποιούνται από την εξουσία για να δικαιολογηθούν αντιδραστικές πρακτικές.
Προς τιμήν του ο κ. Κασσελάκης δεν επέλεξε αυτή τη μέθοδο. Προτίμησε να εκτεθεί. Θα μπορούσε να συμπεριφερθεί όπως άλλοι πολιτικοί ηγέτες. Για παράδειγμα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ισχυρίζεται ότι διοικεί το πιο φιλελεύθερο και προοδευτικό κόμμα στην Ελλάδα και στην πράξη στήνει ένα μονοκομματικό καθεστώς με στόχο να ελέγξει τα πάντα, από τη Δικαιοσύνη και τις Ανεξάρτητες αρχές μέχρι την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ή θα μπορούσε να το κάνει όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου την εποχή της παντοδυναμίας του. Εβαζε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας τις αρχές της ιδρυτικής διακήρυξης του κόμματος που ίδρυσε, αλλά ουδέποτε το παραδέχτηκε. Αντιθέτως επέμενε ότι τις εφαρμόζει, επινοώντας και ευφυή σχήματα για να καθησυχάζει τους ανυπόμονους οπαδούς του και εκείνους που είχαν σαν ευαγγέλιο τη διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, όπως το περιλάλητο «το κόμμα είναι για το επιθυμητό, η κυβέρνηση για το εφικτό». Ηταν μαέστρος υψηλού επιπέδου στη διαχείριση προσδοκιών, αριστοτέχνης στο καμουφλάρισμα των συμβιβασμών του.
Την ομιλία Κασσελάκη θα μπορούσε άνετα να την εκφωνήσει ένας φιλελεύθερος αστός. Διαφάνεια, έντιμη διαχείριση, προστασία στους πιο αδύναμους, δημόσιος τομέας που συνεργάζεται αρμονικά με την επιχειρηματικότητα, σεβασμός στο κράτος Δικαίου, δικαιωματισμός και ολίγον λαϊκός καπιταλισμός. Και έτσι προκύπτει το ερώτημα: ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον φαντάζεται ο κ. Κασσελάκης, και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον θέλουν πολλά στελέχη, μέλη και οπαδοί του, είναι δυνατόν να συνυπάρξουν κάτω από την ίδια στέγη; Η απάντηση σύντομα. Πολύ σύντομα.
Τάσος Παππάς
