Τάκης Μαστρογιαννόπουλος: Θεωρίες συνωμοσίας ή ο «άνθρωπος μας στην Αθήνα»;

Ο άνθρωπος μας στην Αβάνα είναι ένα σατιρικό μυθιστόρημα για τον κόσμο της κατασκοπίας και των μυστικών υπηρεσιών και θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα στο είδος του.

Από τότε βέβαια έχει περάσει πολύ καιρός. Ο κόσμος των μυστικών υπηρεσιών και της κατασκοπίας έχει αναπτυχθεί σε ασύλληπτο βαθμό διαθέτοντας τεράστιους μηχανισμούς οι οποίοι χρησιμοποιούν προηγμένη τεχνολογία και εκατοντάδες χιλιάδες αν όχι εκατομμύρια ανθρώπους. Παρόλα αυτά πάντα χρειάζεται «ένας άνθρωπος μας» ο οποίος θα αναλάβει να διεκπεραιώσει τη δουλειά. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τον αθέατο κόσμο των υπηρεσιών. Το ίδιο ισχύει και για τον κόσμο της πολιτικής που δρα στο προσκήνιο.

Το «Αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο»

Το να υιοθετείς θεωρίες συνωμοσίας για να εξηγείς τα πολιτικά φαινόμενα είναι μια ανοησία. Το να υποτιμάς όμως τους αστικούς μηχανισμούς εξουσίας και την δράση τους τόσο στο προσκήνιο όσο και κυρίως στο παρασκήνιο θα έλεγα ότι δεν είναι ιδιαίτερα ευφυές.

Το αστικό σύστημα εξουσίας, μετά την ραγδαία άνοδο τόσο του κινήματος όσο και του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο των μνημονίων, έθεσε ως στόχο το «Αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο» χρησιμοποιώντας τόσο «θεμιτά» μέσα, με την πλήρη υποστήριξη κυρίως των ΜΜΕ των και όχι μόνο. Η αμερικανικής έμπνευσης «Ομάδα της Αλήθειας» την οποία χρησιμοποίησε κατά κόρον η Ν.Δ αποδείχθηκε αποδοτική στον στόχο από την μια να αποδυναμωθεί ο Τσίπρας, ο οποίος σε εκείνη τη φάση προσωποποιούσε την άνοδο του κινήματος και της αριστεράς, με διαλυτικά αποτελέσματα για το παραδοσιακό πολιτικό δικομματικό σύστημα και την πολιτική τάξη πραγμάτων στην χώρα, όσο και στη συνέχεια με τον βασικό στόχο της μετάλλαξης και της διάσπασης ή ακόμα καλύτερα της διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ. Η εκστρατεία αυτή σκόπευε να εξαφανίσει κάθε πολιτικό ίχνος από την περίοδο κατά την οποία το αστικό σύστημα, και όχι μόνο στην Ελλάδα, είχε χάσει κυριολεκτικά τα αυγά και τα πασχάλια για τις εξελίξεις στη χώρα.

Η αποδυνάμωση του Αλ. Τσίπρα και η εκλογική μείωση του ΣΥΡΙΖΑ άρχισε ωστόσο κατά ένα εντελώς παράδοξο τρόπο να παίρνει σάρκα και οστά όχι όταν ο ίδιος ήταν πρωθυπουργός και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κυβερνούσε με τις δεσμεύσεις του 3ου μνημονίου –στις εκλογές του 2019 και ενώ ήταν νωπά τα αποτελέσματα της πολιτικής του ο ΣΥΡΙΖΑ συγκέντρωσε 1.781.000 ψήφους, ποσοστό 31,53%, από τα υψηλότερα για κόμμα της αριστεράς στην Ευρώπη, αλλά, αντίθετα, όταν από το 2019 και μετά ήταν στην αντιπολίτευση!

Τα αίτια της πρωτοφανούς όσο και παράδοξης αυτής εξέλιξης, η οποία κατέληξε στις εκλογικές ήττες, είναι πλέον γνωστά. Η στροφή, από το βράδυ της ήττας στις ευρωεκλογές του 2019, προς την μετάλλαξη του κόμματος -προς μια κεντροαριστερή κατεύθυνση- το άνοιγμα του κόμματος προς την «κοινωνία» με την εγγραφή χιλιάδων μελών, τα οποία αποδείχθηκαν μέλη-επισκέπτες των 2 ευρώ, η ένταση του αρχηγισμού ο οποίος πήρε τεράστιες διαστάσεις, η πολιτική της ανάθεσης, η πλήρης υποβάθμιση των οργάνων και του ίδιου του κόμματος, η προσχώρηση στελεχών του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, τα οποία μέχρι τότε έσταζαν χολή για τον ΣΥΡΙΖΑ και για τον ίδιο τον Τσίπρα, η προσχώρηση στελεχών ακόμα και της ΝΔ, η εντελώς λανθασμένη πολιτική ως αντιπολίτευση η οποία κατέληγε να θεωρεί ότι η πολιτική σύγκρουση δεν αφορούσε τα προγράμματα και τις διαφορετικές πολιτικές άλλα ήταν μια σύγκρουση αρχηγών για διαχειριστικές πλευρές της πολιτικής -από κει και η εμμονή για το περιβόητο ντιμπέιτ- υπήρξε καταστροφική για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η πολιτική αυτή στροφή απαξίωσε τον ΣΥΡΙΖΑ και μαζί με αυτόν και το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του, οδηγώντας εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους, ιδιαίτερα στη νεολαία, στην αποχή και στο άκυρο – στο περιθώριο ουσιαστικά της εκλογικής, πολιτικής διαδικασίας.

Έτσι στις τελευταίες εκλογές του 2023 ο ΣΥΡΙΖΑ συγκέντρωσε 930.000 ψήφους -851.000 λιγότερους από τις εκλογές του 2019- και με ποσοστό 17,83% γνώρισε μια εκλογική συντριβή χάνοντας σχεδόν έναν στους δύο ψηφοφόρους του !!!

Εκ των πραγμάτων τέθηκε θέμα ηγεσίας. Τότε εμφανίσθηκε ως κομήτης ο Στ. Κασσελάκης, τον οποίο κατά διαβολική σύμπτωση είχε «ανακαλύψει» ο Α. Τσίπρας κατά τη διάρκεια των επισκέψεων του στην Αμερική.

Το νέο μοντέλο κόμματος

Ο Κασσελάκης, ο οποίος όπως δήλωσε και ο ίδιος τον «φύτεψε» (!!!) στον ΣΥΡΙΖΑ ο Αλ. Τσίπρας, επικράτησε στις εσωκομματικές εκλογές εξασφαλίζοντας την ψήφο των «μελών» των 2 ευρώ και έχοντας την πλήρη υποστήριξη των ΜΜΕ και του σκοτεινού κόσμου του διαδικτύου. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αριστείδης Μπαλτάς έφθασε στο σημείο να αναρωτηθεί αν ο Κασσελάκης είχε τον ίδιο επικοινωνιολόγο με τον Κ. Μητσοτάκη. Δεν γνωρίζουμε βέβαια το κρυφό επικοινωνιακό επιτελείο του κ. Κασσελάκη. Ένα όμως είναι σίγουρο, χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί τις ίδιες, αμερικανικής έμπνευσης, μεθόδους ψευδών ειδήσεων και δολοφονίας χαρακτήρων με το επιτελείο και την «Ομάδα Αλήθειας» του Μητσοτάκη.

Ακόμα ένας σοβαρός παράγοντας. Ο Κασσελάκης είχε επίσης την έμμεση αλλά σαφή υποστήριξη του Αλέξη Τσίπρα, η απαράδεκτη σιωπή του οποίου στις ανυπόστατες κατηγορίες της ετερόκλητης ομάδας Κασσελάκη-Πολάκη-Παππά, υπήρξε καθοριστική για την επικράτηση του Κασσελάκη.

Ο Αλ. Τσίπρας υποστήριξε τον Κασσελάκη επειδή προφανώς συνέπιπτε η αντίληψη τους για το κόμμα. Αν και ο Τσίπρας συμμετείχε στις συνόδους της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, εντούτοις η οργάνωση και οι παραδόσεις των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων τα οποία έχουν μέλη, τοπικές και περιφερειακές οργανώσεις, εκλεγμένα όργανα που λειτουργούν και οργανώνουν τακτικά συνέδρια, δεν προσιδιάζουν στο αρχηγικό μοντέλο που ο ίδιος επέβαλε –με ευθύνη και των αντιπολιτευόμενων τάσεων- στον ΣΥΡΙΖΑ. Το προεδροκεντρικό μοντέλο του αμερικανικού Δημοκρατικού Κόμματος, όπως άλλωστε και του αμερικανικού πολιτικού συστήματος στο σύνολο του, βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τις αντιλήψεις που διαμόρφωσε ή που είχε από την αρχή, ο Αλ. Τσίπρας για ένα κόμμα στο οποίο κυριαρχεί ο αρχηγισμός και η «αδιαμεσολάβητη» σχέση του προέδρου με την βάση – με τους ψηφοφόρους του κόμματος.

Ο Στ. Κασσελάκης από την πρώτη ημέρα κιόλας υποστήριξε, παρά τις συνεχώς ανερμάτιστες δηλώσεις του, ότι στόχος του είναι η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα αντίστοιχο του αμερικανικού Δημοκρατικού Κόμματος. Όπως ανέφερε και ο ίδιος σε μια συνέντευξη του στην Καθημερινή «Αν πρόθεση του είναι να κυβερνήσει ξανά, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει απλώς (sic) να αντιγράψει τη συνταγή των ΗΠΑ το συντομότερο δυνατό. Να αγκαλιάσει χωρίς περιστροφές και το πολιτικό κέντρο».

Παρόλα αυτά, αμέσως μετά την εκλογή του ο Κασσελάκης επιχειρεί –και εδώ είναι το παράδοξο- να απογαλακτιστεί, πρώτος αυτός από πολλούς άλλους, από τον μέντορά του, τον Αλ. Τσίπρα τον οποίο άρχισε συστηματικά να αμφισβητεί με μεθόδους «ομάδας της αλήθειας»: για το «φως» που ό ίδιος έφερε από το προηγούμενο «σκότος», για το μαξιλάρι των 40 δις ευρώ, για τα οικονομικά του κόμματος και κυρίως διαφοροποιούμενος πολιτικά υποστηρίζοντας τόσο μια νεοφιλελεύθερη ατζέντα όσο και την «πατριωτική» αριστερά, μια νέα, «αριστερή» εκδοχή της εθνικοφροσύνης.

Ο Δ. Γιατζόγλου, σε ένα ενδιαφέρον άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών, αναφερόμενος στην πολιτική του νεόκοπου πρόεδρου του ΣΥΡΙΖΑ, υπήρξε ιδιαίτερα σαφής «Ο κ. Κασσελάκης έχει ευρύτερες φιλοδοξίες: θέλει να ενσωματώσει τα νεοφιλελεύθερα σκουπίδια της παγκοσμιοποιημένης σύγχρονης “σκέψης” στην ιδεολογική σκεύη της Αριστεράς για να την «εκσυγχρονίσει». Θέλει να επιβάλει την υβριδική συγχώνευση πολιτικής –επικοινωνίας ως πρότυπο «λαϊκότητας». Δοκιμάζει τα πρώτα βήματα εξόδου από την πολιτική ηγεμονία του Τσίπρα. Και για όλα αυτά, επιστρατεύει το μοναδικό “χάρισμα” που διαθέτει – έναν κυνικό τακτικισμό στα όρια του πολιτικού τυχοδιωκτισμού».

Βλέπουμε λοιπόν να αναπτύσσεται από τον ίδιο τον Κασσελάκη ένα «Αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο» εντός του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ! Ο Αλ. Τσίπρας βρίσκεται πλέον και αυτός στο στόχαστρο. Ο Θ. Καρτερός –μόνιμος υποστηρικτής της ηγεσία Τσίπρα- στην αρθρογραφία στην Αυγή με αφορμή το δάνειο που ο Κασσελάκης έδωσε στο κόμμα είναι λάβρος για τις διαρροές «από το περιβάλλον του προέδρου» του κόμματος. Γράφει ο Καρτερός: «Η πάσα, όμως, δόθηκε και δεν έμεινε αναξιοποίητη. Κακοδιαχείριση στον ΣΥΡΙΖΑ. Υπό χρεοκοπία ο ΣΥΡΙΖΑ. Υπόλογοι οι πρώην γραμματείας Τζανακόπουλος και Σκουρλέτης. Μια ταμειακή διευκόλυνση από τον πρόεδρο και μια σειρά βουλευτές – αυτό περιέργως δεν λέγεται – έγινε βούκινο και χτίστηκαν μύθοι πάνω της. Ήθελαν κάποιοι να δείξουν πόσο καλός είναι ο Κασσελάκης; Ήθελαν να συκοφαντήσουν το “προηγούμενο καθεστώς” και κάποιους ανεπιθύμητους; Ήθελαν απλώς να βγάλουν τα απωθημένα τους; Σε κάθε περίπτωση υποτίμησαν τη ζημιά που κάνουν στον πρόεδρο τον οποίο κολακεύει, υποτίθεται, η διαρροή τους. Και φυσικά τη ζημιά που κάνουν στο κόμμα»

Ο Καρτερός κάνει λάθος. Πίσω από τις διαρροές δεν βρίσκεται το «περιβάλλον» αλλά η ίδια η «Ομάδα Αλήθειας» του Κασσελάκη. Ορισμένοι κακεντρεχείς θα έλεγαν ότι αυτές οι επιθέσεις ενάντια στον Τσίπρα είναι μια Θεία Δίκη για τον απερχόμενο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.

Και βέβαια όλα αυτά μόνον τυχαία δεν είναι. Ο ρόλος του αμερικανικού Δημοκρατικού Κόμματος στις εξελίξεις αυτές, αν και παρασκηνιακός, μόνο αμελητέος δεν ήταν.

Το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ ένας από τους δύο πυλώνες, και μάλιστα ο πιο επιθετικός στις διεθνείς σχέσεις, του αμερικανικού κατεστημένου –ή για να χρησιμοποιήσω έναν παραδοσιακό όρο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού- είχε μια αν και όχι εμφανή άμεση πολιτική παρέμβαση, επιθυμώντας να δημιουργηθεί ένα κόμμα που να εκφράζει, στα πλαίσια ενός νέου δικομματισμού, ακραιφνώς τα αμερικανικά συμφέροντα. Το ίδιον θέλει να κάνει σε όλη την Ευρώπη, στην οποία επανήλθε δριμύτερος εκμεταλλευόμενος τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, όπως είναι γνωστό, παρεμβαίνουν σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Κάθε στρατιωτική επέμβαση -στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ στη Λιβύη στη Συρία, στην Παλαιστίνη, στην Γιουγκοσλαβία- κάθε στρατιωτικό πραξικόπημα, στην Ελλάδα το 1967, στη Χιλή το 1973, είχε και έχει τη σφραγίδα τους. Βέβαια έχουν «εκσυγχρονιστεί». Τώρα χρησιμοποιούν περισσότερο «πολιτικά» παρά στρατιωτικά μέσα για την ανατροπή εκλεγμένων προέδρων και κυβερνήσεων. Χρησιμοποιούν την πλειοψηφία των μεγάλων ΜΜΕ –τα οποία ανήκουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους- τον σκοτεινό κόσμο του διαδικτύου –τον οποίο κυριολεκτικά παίζουν στα δάχτυλα- την διεφθαρμένη δικαστική εξουσία, τα ακροδεξιά και δεξιά κόμματα καθώς και τα κόμματα του ακραίου κέντρου. Ένα πλέγμα με το οποίο θέλουν να καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις τόσο στις αναπτυγμένες όσο και στις υπό-ανάπτυξη, καθυστερημένες χώρες.

Εφάρμοσαν τις νέες πολιτικές σε μια σειρά χώρες. Στην Λατινική Αμερική χρησιμοποιούν την δικαστική εξουσία για να ανατρέπουν τους νόμιμα εκλεγμένους προέδρους και τις νόμιμα εκλεγμένες κυβερνήσεις. Στο παρελθόν δεν δίστασαν, με ένα δικαστικό πραξικόπημα, να κλείσουν στην φυλακή τον πρόεδρο της χώρας Λούλα. Στη Βενεζουέλα έφθασαν μάλιστα στο σημείο να διορίσουν έναν παράλληλο- προσωρινό (!) πρόεδρο, ένα ανδρείκελο, τον Χουάν Γουαϊδό και υποχρέωσαν μια σειρά χώρες -ανάμεσα τους και την κυβέρνηση της Ν.Δ του Κ. Μητσοτάκη- να τον αναγνωρίσουν ως «νόμιμο πρόεδρο της χώρας. Στην Ευρώπη, στην Ουκρανία, με ένα πραξικόπημα, οργανωμένο από την αμερικανική πρεσβεία το 2014, ανέτρεψαν τον νόμιμο πρόεδρο της χώρας. Όπως ανέφερε και ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Ουκρανία Τζέφρι Πάιατ η ημέρα ανατροπής του νόμιμου προέδρου Β. Γιανουκόβιτς είναι «μια μέρα που θα γραφτεί στα βιβλία της ιστορίας». Με αυτό τον τρόπο οι ΗΠΑ άνοιξαν τον δρόμο για τον Ρωσο-ουκρανικό πόλεμο και την γενικευμένη αστάθεια στην Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο.