Τη συνέντευξη πήρε η Δανάη Ψωμοπούλου
Τι πιθανότητες υπάρχουν για ουσιαστική λύση;
Τα παιχνίδια σε βάρος της χώρας και του λαού από την πλευρά των δανειστών συνεχίζονται. Στην τελευταία συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής με το κείμενο των “13” το είχαμε τονίσει, οι εκβιασμοί θα συνεχιστούν.
Γιατί; Πρόκειται για εμμονή;
Ναι, εμμονή σε ένα στόχο. Να διαμορφώσουν ένα συγκεκριμένο οικονομικό και πολιτικό μοντέλο στον ευρωπαϊκό χάρτη και η Ελλάδα αποτελεί προτεραιότητα σε αυτό το σχεδιασμό. Προφανώς, τους ενοχλεί ότι στη χώρα μας υπάρχει αριστερή κυβέρνηση και θα κάνουν ό,τι μπορούν για να την ενσωματώσουν ή να τη ρίξουν. Η στρατηγική τους έχει και τους δύο δρόμους ταυτόχρονα. Το ζήτημα, βέβαια, είναι η δική μας απάντηση.
Η οποία;
Είναι μια δύσκολη υπόθεση. Αν αυτή η εκτίμηση γίνει κατανοητή, αν δηλαδή συνειδητοποιήσουμε το σχεδιασμό του αντιπάλου, ασφαλώς χρειάζεται ένας σχεδιασμός από τη δική μας πλευρά –και όχι απλώς μια αφήγηση-, που θα υπονομεύει το πολιτικό σχέδιο του αντιπάλου. Στο πλαίσιο αυτό θα χρειαστούν πρωτοβουλίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο, διεθνείς συμμαχίες (το εκλογικό αποτέλεσμα στη Βρετανία είναι ενθαρρυντικό), και φυσικά συγκρούσεις στο εσωτερικό της χώρας, που θα δημιουργούν ρωγμές στη λογική της επιβολής των μνημονίων και του νεοφιλελευθερισμού. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι αναγκαία συνθήκη για την κυβέρνηση της αριστεράς, εφόσον θέλει να παραμείνει ως τέτοια.
Αν κατάλαβα καλά, θεωρείς ότι το πολιτικό σχέδιο απουσιάζει ή έχει κενά…
Υπάρχει μια σύνθετη πραγματικότητα, που χρειάζεται να την αποκρυπτογραφήσεις και να τη δεις στο σύνολό της. Αν μείνουμε σε κουτάκια ή σε δογματικές και απόλυτες προσεγγίσεις, κινδυνεύουμε να οδηγηθούμε σε απόλυτο αδιέξοδο. Όσο λάθος είναι να θεωρούμε τα μνημόνια μονόδρομο, άλλο τόσο είναι να εκτιμήσουμε ότι ο αντίπαλος μας είναι ανίκητος, συνεπώς είναι μονόδρομος η έξοδος. Στην ουσία και οι δύο αυτές προσεγγίσεις είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Είναι η παραδοχή της ήττας, η παραδοχή ότι η αριστερά δεν έχει καμία δουλειά στο… παζάρι.
Ο κοινωνικός και ταξικός προσανατολισμός
Εντέλει ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σχέδιο ή όχι;
Έχει, αλλά με κενά. Δεν υπάρχει μια ολοκληρωμένη πρόταση. Υπάρχουν στιγμές που παλινδρομεί ανάμεσα στις δύο προηγούμενες λογικές, που όπως είπα είναι και οι δύο λάθος. Θα μπορούσα να πω αρκετά παραδείγματα κινήσεων και πρωτοβουλιών που δείχνουν τον κοινωνικό και ταξικό προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ, το δρόμο δηλαδή για τη δημιουργία ρωγμών στο σύστημα της επιτροπείας και του μνημονίου. Αλλά αυτά από μόνα τους δεν φτάνουν, δεν συγκροτούν ένα ολοκληρωμένο σχέδιο, δείχνουν, όμως, κατεύθυνση.
Ένα παράδειγμα;
Το κοινωνικό εισόδημα αλληλεγγύης, που δεν είναι ελεημοσύνη, αλλά παρέμβαση μέσα σε δύσκολες συνθήκες για την καταπολέμηση της ακραίας φτώχειας, η πρόσβαση των ανασφάλιστων στα νοσοκομεία, η απόδοση μέρους του πλεονάσματος στους συνταξιούχους, που έγινε σε πλήρη αντιπαράθεση με τους δανειστές, αλλά και με το εγχώριο πολιτικό σύστημα. Οι κινήσεις αυτές δείχνουν ένα διαφορετικό δρόμο. Η άλλη επιλογή, να συμπεριφερόμαστε ως καλοί μαθητές που κάθε λίγο και λιγάκι πρέπει να δίνουμε εξετάσεις στους δανειστές – τοκογλύφους είναι και άδικη και αναποτελεσματική και αδιέξοδη και αυτό έχει φανεί. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να θολώνουμε με δημόσιες δηλώσεις μας το τοπίο, να μην κάνουμε ξεκάθαρο ότι υποχρεωνόμαστε να πάρουμε μέτρα που δεν είναι δικά μας, που δεν αποτελούν μέρος της δικής μας πολιτικής, αλλά είναι αποτέλεσμα διαρκών εκβιασμών από την πλευρά του αντιπάλου.
Ουδεμία σχέση με το αριστερό αξιακό φορτίο
Υπάρχουν όμως και ενστάσεις ότι και πέρα των μνημονιακών δεσμεύσεων δεν τα πάτε καλά.
Θα συμφωνήσω μαζί σας. Γι’ αυτό προηγουμένως είπα ότι χρειαζόμαστε ένα ολοκληρωμένο πολιτικό σχέδιο. Σχέδιο που να βαθαίνει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά, να αφήνει αριστερό αποτύπωμα, να δημιουργεί ρωγμές όχι μόνο στο –ξένο και εχθρικό για μας- μνημονιακό πρόγραμμα, αλλά και στο βαθύ εξουσιαστικό σύστημα, που διευρύνει συνεχώς τις αδικίες, τις ανισότητες και τις διακρίσεις. Θα μπορούσα και εδώ να αναφέρω καλά παραδείγματα, όπως το σύμφωνο συμβίωσης και για τα ομόφυλα ζευγάρια, οι τομές που έγιναν την πρώτη περίοδο για τις φυλακές, η ιθαγένεια και τώρα το σχέδιο νόμου για την κοινωνική ταυτότητα φύλου κα. Αντίστοιχα, για παράδειγμα, σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται και οι πρωτοβουλίες του υπουργείου Εργασίας και του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ), που έχει πάρει σοβαρές πρωτοβουλίες για την υπεράσπιση του κόσμου της εργασίας και την καταπολέμηση της παραβατικότητας και της μέχρι πρότινος ανεξέλεγκτης μαύρης εργασίας, αδήλωτης ή υποδηλωμένης. Είναι σαφές, όμως ότι δίπλα σε αυτά που έχουν αριστερή ματιά, διεισδύουν, εισχωρούν κινήσεις που ουδεμία σχέση έχουν με το αριστερό αξιακό φορτίο.
Για παράδειγμα;
Μην ανατρέξω στο παρελθόν. Η υπόθεση παρασημοφόρησης του Μέρτζου, οι προσθήκες στον αντιτρομοκρατικό νόμο, νέων και αυτή τη φορά ακραίων “τρομοκρατικών” διατάξεων, που ευτυχώς και τα δύο απομακρύνθηκαν από τον ορίζοντα μετά από αντιδράσεις εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ.
Μου λέτε δηλαδή ότι εντός του ΣΥΡΙΖΑ παίζεται σύστημα άμυνας, για να μιλήσω με ποδοσφαιρικούς όρους.
Έχει δόση αλήθειας αυτό που λέτε. Θεωρώ, όμως, ότι αυτή η αμυντική τακτική, πρέπει να αλλάξει άμεσα και να γίνει επιθετική, να παίξουμε με επιθετικό σύστημα για να ακολουθήσω την ποδοσφαιρική σας ορολογία, αν και ελάχιστα ξέρω για ποδόσφαιρο.
Να δούμε μια επιθετική πρωτοβουλία;
Το κράτος, τα υπουργεία, διαθέτουν μια μεγάλη ακίνητη περιουσία, η οποία είναι ανενεργή. Άδεια διαμερίσματα, που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν -σας το λέω ως παράδειγμα- προς όφελος των πιο ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν άστεγοι και τα κτίρια να είναι κλειστά. Στο προσφυγικό, ένα άλλο παράδειγμα, χρειάζεται επειγόντως να βγούμε από το τούνελ των μεγάλων καμπς, που ιδρυματοποιούν, απομονώνουν τον πρόσφυγα και τον μετανάστη και να πάμε ολοκληρωτικά στο μοντέλο, που ήδη εφαρμόζεται, αυτό των διαμερισμάτων μέσα στην κοινότητα. Στη σύγκρουση των δύο λογικών πρέπει να επικρατήσει η μία. Δεν μπορεί να έχουμε και αποτροπή και αλληλεγγύη. Δεν γίνεται το “καλώς τους” να πάει παρέα με τις παράνομες επαναπροωθήσεις. Δεν γίνεται τα δικαιώματα να συμβαδίζουν με λογικές Ευρώπη – φρούριο. Είναι συγκρουόμενες αντιλήψεις, συγκρουόμενες πολιτικές.
Επικίνδυνη ιδέα οι ευρύτερες συναινέσεις
Περιθώριο ευρύτερων συγκλίσεων, με βάση ένα εθνικό σχέδιο για το χρέος και την έξοδο από την επιτροπεία, υπάρχουν;
Κανένα. Στην πολιτική υπάρχουν ως γνωστόν διαφορετικά και ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια.
Ναι, αλλά δεν είναι λίγοι αυτοί που λένε ότι οι διαχωριστικές γραμμές ξεθωριάζουν.
Αντιλαμβάνομαι τι λέτε, αλλά οι διαχωριστικές γραμμές, υπάρχουν πρώτα απ΄ όλα στην κοινωνία. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να προχωρήσει με βάση το αφετηριακό του σημείο, έστω και αν αυτό φαντάζει και είναι δύσκολο στις σημερινές συνθήκες, δεν μπορεί παρά να ενισχύει, να βαθαίνει τις διαχωριστικές γραμμές, όχι επικοινωνιακά, όχι φραστικά, όχι με βερμπαλισμούς, αλλά επί της ουσίας. Ο διαχωρισμός κράτους εκκλησίας, οι μεγάλες ριζοσπαστικές τομές που έχει ανάγκη ο τόπος, η διεύρυνση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων, η υπεράσπιση του κόσμου της εργασίας ή των δημόσιων αγαθών, δεν είναι λεπτομέρειες, συγκροτούν μαζί με μια σειρά άλλα τους πολιτικούς χώρους, τα πολιτικά σχέδια, που όπως είπα είναι διαφορετικά και ανταγωνιστικά. Αν, λοιπόν, εννοείτε με την ερώτησή σας, ευρύτερες συναινέσεις, κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, το αποκλείω. Δεν είναι απλώς μια κακή ιδέα, είναι μια επικίνδυνη ιδέα.
Υπάρχουν, όμως, και τα καθημερινά προβλήματα του ανθρώπου. Πολλά παράπονα…
Ήρθε η στιγμή για να μην υπάρχει καμία, πλέον, δικαιολογία. Οι άνθρωποι λένε, πράγματι, ότι καταλαβαίνουμε τις δυσκολίες και τα προβλήματα στα μεγάλα θέματα, όμως δεν μπορούμε να ανεχτούμε άλλο γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, αδιαφορία και δυσλειτουργία στις υπηρεσίες, στις σχέσεις του πολίτη με το κράτος, κ.λ.π. Χωρίς να μας διαφεύγει ότι παραλάβαμε έναν κρατικό μηχανισμό εχθρικό και εναρμονισμένο με πελατειακές λογικές και εγγενείς παθογένειες χρόνων, οφείλουμε να αλλάξουμε με ουσιαστικό τρόπο το πρόσημο, να κάνουμε την ανατροπή στα μικρά, καθημερινά και τόσο ουσιώδη για την κοινωνία.
Πηγή: Η Εποχή
